Obrzeża leśne... Wheat jest głodna.

Wheat

Każde życie kiedyś się kończy. Tak samo każdy las ma swoje granice. A te obrzeża, jak niektórzy mawiali, były nienaruszone, co dawało nadzieję na łatwe i niespodziewane dla potencjalnej ofiary polowanie. Listowie sprzed kilku lat wciąż tu leżało, być może tutejsza ziemia nie wchłaniała ich z niewiadomych powodów... drzewa przy obrzeżach były wysokie, masywne i rozgałęzione, niektóre miały za sobą parę setek lat, jednak wciąż stały w pozycji mniej więcej pionowej. Krzewy zasłaniały dolne partie ich pni i Bóg wie, co jeszcze. Być może to tam kryła się zwierzyna z opowieści?

~~~~~~~

Wheat postanowiła sprawdzić, czy zasłyszane opowieści nie kłamały. A, ponieważ jako beta nie czekało na nią w chwili obecnej zbyt wiele obowiązków, postanowiła zrobić to, nim się pojawią. Zobaczywszy pierwsze gałęzie drzew, zwolniła. Szła, starając się nie hałasować. Zniżyła głowę i zbliżała się powoli. Po chwili dostrzegła krzewy obrastające dolne części pni drzew. Zatrzymała się i czekała na ruch przeciwnika... lub wskazówki od losu. Wpatrzyła się w nieruchomy póki co punkt-krzak rosnący dokładnie naprzeciw niej.

[Jedziemy, Siomciu.]

Post został pochwalony 0 razy

Siomha Lorcan

Słońce chyliło się już ku zachodowi, aczkolwiek zostało do niego jeszcze parę godzin. Silny podmuch wiatru przeczesał wysokie trawy i zaszeleścił wśród liści. Jedna z gałęzi krzewu, w który wpatrywała się wilczyca poruszyła się nienaturalnie. A może nie? Warto było to sprawdzić.
Jednak z trochę innej strony wiatr przyniósł do jej nozdrzy woń saren. Musiały być całkiem niedaleko.
Krzew dale się poruszał w swoim dziwnym rytmie. Nawet, gdy wiatr ucichł na moment, on nie przestawał szeleścić jeszcze przez parę sekund.

Wheat

Wheat mimo rozdroża zapachów nie zmieniła kierunku, w który zerkała. Zamyśliwszy się na chwilę, ruszyła cicho w stronę krzewu. Był, a przynajmniej wydawał się być bliższy niż sarny.

Siomha Lorcan

Krzew szeleścił dalej. Bił od niego dziwny zapach. Wilki udające się często w góry mogły go kojarzyć, ale czy też aby na pewno? Czy Wheat go znała?
Gdy wilczyca była już blisko krzewu, wyskoczył z niego wielki orzeł. Wielki i... wściekły. Udało mu się wyplątać z pułapki krzewu i uznał, że rozładuje agresję na wilczycy. Rozłożył wielkie skrzydła i zaczął sunąć na Wheat.

Wheat

[Ciekawe podejście do polowania. Jeśli kcesz, TY możesz się wyładować na mnie jako orzeł, ze względu na fakt, że ja o mało co nie zabiłam Pana Katolfa ;)]

Wilczyca szczerze się przestraszyła, jednak jej decyzja mogła się wydawać nieco sprzeczna z zachowaniem typowego wilka. Zamiast odwrócić się i nakurzyć, odrzuciła się tylnymi nogami i szusnęła w stronę drapieżcy. To jej polowanie. Prawda? Chodź, ptaszku, zabawimy się, uśmiechnęła się do siebie Wheat, mrużąc szyderczo oczy.

Siomha Lorcan

Orzeł zaskrzeczał donośnie i zamachał mocno skrzydłami, sypiąc piaskiem do oczu wilczycy, co na chwilę ją oślepiło. W tym czasie ptak, zdziwiony zachowaniem Wheat, wbił się w powietrze i ruszył powolnym lotem ku majaczącym w oddali górom. Jego woń unosiła się w powietrzu, dając wyraźne wskazówki, co do jego drogi.
Jednak woń jeleni cały czas kusił i nęcił, mimo odległości.

//Przyznam, że nie mam pojęcia o co chodzi :) jeśli o taka paskudną literówkę, to już ją poprawiłam.//

Wheat

[jaką? O-O]

Wheat kichnęła i zamrugała kilkukrotnie oczami. Zaklęła i usiadła na trawie, poprawiając niedbale chustopaskę. Woń sarn wyraxnie ją drażniła. Nie mogąc znieść tego rozdrobnienia zapachów, wybała sarny. Przyłożyła nos do ziemi i zastanowiła się.

Siomha Lorcan

//Zamiast ,,rozładuje" napisałam ,,rozładuję". Myślałam, że o to chodzi :)//

Orzeł już odleciał i nie było go widać. A zapach kopytnych nęcił i wabił do siebie. Musiały to być samice z młodymi, no i może jakiś jeleń. Jednak były oddalone o całkiem spory kawałek drogi, a trop prowadził na wschód, wzdłuż granicy drzew. W trawie można było nawet dostrzec świeże ślady racic.

Wheat

Wheat szła powoli, uważając, gdzie stąpa. Oddychała bezgłośnie. Nikt nie wiedział, gdzie była, gdzie jest i gdzie będzie. Cisza...

Siomha Lorcan

Woń saren była coraz bliżej. W końcu Wheat mogła dostrzec ich sylwetki majaczące na skraju lasu. Spokojne, niczego niespodziewające się zwierzęta posilały sie świerzą, wiosenną trawą. Jednak zdradliwy wiatr nie był przychylny wilczycy. Wiał z róznych stron i tyko czekać było, aż doniesie woń drapieżcy do zwierzyny.
I zrobił to. Co prawda, był to tylko słaby zapach wilczycy, ale zaalarmował zwierzęta, które uniosły do góry łby, rozglądając się.

Wheat

Wheat przeklinała w myślach odpuszczona poranną kąpiel. Skuliwszy sie w trawie, przyjrzała się zwierzętom, które wypatrywały niebezpieczeństwa. Jeśli uciekną, rzuci się za nimi. Jeśli nie-także.

Siomha Lorcan

Jedna z nich, najbardziej doświadczona, rozpoznała zdradliwą woń. Zastrzygła tylko uchem i rzuciła się do biegu. Za nią, co było oczywiste, ruszyły też młodsze osobniczki. Szybko umykały w kierunku drzew, chcąc znaleźć tam schronienie. Miały nadzieję na to, ze w ten sposób zgubią wilczycę.

Wheat

Wilczyca przez ułamek sekundy zaledwie przyglądała się sarnom, po czym rzuciła się przed siebie, rozdzierając ciszę swoim nieco psim odgłosem, który zwykle nazywała szczekaniem. Upatrzyła sobie kilka tych, które biegły blisko siebie, tak więc mogła mieć na widelcu wszystkie.

Siomha Lorcan

Ale sarny nie były takie tępe. Widząc, jak Wheat rzuca się za nimi i się zbliża, rozdzieliły się, każda winną stronę. Tak więc traf chciał, że koło wilczycy znalazła się najbardziej doświadczona osobniczka, a te młodsze i głupsze znalazły się nagle dalej.
Sarna obrzuciła Wheat krótkim i pogardliwym spojrzeniem, biegnąc dalej i lawirując między drzewami.

Wheat

Wilczyca zaklęła i odwzajemniła spojrzenie sarny. Przez chwilę biegła w jej stronę, a po chwili skierowała się nagłym, niespodziewanym może ruchem, w stronę głupszej.

Siomha Lorcan

Sarny nie tego się spodziewały. Młodsze zwierzę zaczęło biec jeszcze szybciej, chcąc uchronić się przed napastnikiem. Była to silna, choć niedoświadczona łania. Dla niej Wheat była czymś nowym i nieznanym, ale i zagrażającym jej życiu. Instynkt mówił jej jedno- UCIEKAĆ!!! I to też uczyniła.
Długimi susami wymijała kolejne drzewa, zapuszczając się coraz dalej w las.

Wheat

Wilczyca widziała, że niedługo dotrze do granicy między lasem a otwartym terenem. Nie zawahała się jednak i tylko odbiła się nieco mocniej, skacząc, jak sarna, susami w stronę lasu.

Siomha Lorcan

Wilczyca była szybsza od sarny, a przynajmniej teraz. Reszta towarzystwa się rozpierzchła i na widoku Wheat pozostałą ta młodziutka łania. Nie było widać, żeby traciła ona siły, jednak wilczyca cały czas zmniejszała dystans.
Nagle, przed obiema paniami pojawił się gruby konar powalonego pnia. Sarna wybiła się mocny z ziemi i przeskoczyła go zgrabnym łukiem.

Wheat

Wilczyca, nie zrażona przeszkodą, przeskoczyła przed pień. Może nieco mniej zgrabnie, niż zrobiła to sarna, jednakże nie potknęła się ani nie przewróciła. Wciąż biegła za sarną.

Siomha Lorcan

Jednak za pniem znajdowała się spora kałuża z błotem, w którą Wheat wpadła, ślizgając się. Ten incydent sprawił, że sarna miała możliwość przyspieszenia i zwiększenia dystansu między nią, a wilczycą. Była teraz znacznie dalej, a chwilowe zwycięstwo dodawało jej siły i odwagi.