Zielony lasek---> Polowanie Ferine

Debra

Ferine usłyszała ciche odgłosy rzeki. Wiedziała, że w pobliżu wody zdarza się jakaś zwierzyna, dlatego ruszyła w stronę rzeki z uśmiechem na pysku. Ten złapany zając dodał jej jakby energi.

Siomha Lorcan

Małe świetliki dalej towarzyszyły wilczycy, lecąc koło niej. Może chciały się poprzyglądać, jak takie stworzenie poluje? Może chciały ostrzec zwierzęta? Nie wiadomo. Ale za to wyglądały wspaniale.
Tak samo lasek. Białe konary brzózek niemal świeciły się w świetle Księżyca, a wiatr delikatnie nimi poruszający sprawiał, że miało się złudzenie, że te leśne panny tańczą. Drzewka zaczęły się przerzedzać, ukazując migoczącą srebrzyście wodę i ciemny zarys brzegu. To tutaj powinno się zacząć poszukiwań zwierzyny.

Debra

Ferine uniosła lekko głowę i z nadzieją rozejrzała się wokół. Tutaj było najlepsze miejsce, by szukać większej zwierzyny. Przyłożyła nos do ziemi i małymi kroczkami zaczęła iść przed siebie.

Siomha Lorcan

Noc wilczycy był cały umazany w błocku, ale co tam! Czego się nie robi dla pełnego brzucha? Tak więc, brodząc łapami i nosem po podmokłej ziemi. Co z tego, że puszek z kwitnących pałek wodnych zdobił jej ciało, przyczepiając się do sierści. Warto było, bo nagle przed Ferine pojawił się ślad. Jednak w ciemnościach ciężko było stwierdzić, czyj on jest.

[link widoczny dla zalogowanych]

Debra

Ferine idąc, dojrzała niewyraźne zarysy śladu. Delikatnie dotknęła go łapą. Przybliżyła do niego głowę i delikatnie wodziła po nim palcami. To ślad sarny-pomyślała spokojnie, podnosząc głowę.

Siomha Lorcan

Co prawda, Ferine trochę się pomyliła, to raczej nie wpływa to na dalszą wędrówkę. Trop prowadził wzdłuż linii wody, w kierunku południowym, więc w stronę przerzedzenia lasu, a więc i otwartych terenów. Tropy były dość świeże, więc zwierze nie mogło być daleko. Należało zachować ostrożność i ciszę.

Debra

Ferine delikatnie stąpała po ziemi, tak, by nie spłoszyć danej zwierzyny. Powoli szła po śladach, nadal trzymając nochal przy ziemi. Przyspieszyła lekko kroku. krok przerodził się w dość wolny trucht.

Siomha Lorcan

Nagle do nozdrzy wilczycy doleciała woń jelenia. Był już bardzo blisko. Wśród ciemności nocy widać było jego ciemną sylwetkę.
Ferine, a raczej Debra, szła pod wiatr, więc sama była niewyczuwalna. Mógł ją zmylić tylko hałas.
Jeleń był już bardzo, bardzo blisko. Może wystarczył jeden dobrze wymierzony skok?

Debra

Debra zmrużyła ślepia. Było już późno, ale ujrzała rysującą się niedaleko sylwetkę jelenia. Trzeba wymierzyć w gardło, w gardło... Napięła wszystkie mięśnie i... Skoczyła na jelenia. Kły wbiła z całej siły w gardło czterokopytnego zwierze, wbijając przy tym pazury w jego pierś.