KP Athorusa

Athorus

Imię: Athorus
Wiek: 4 lata
Proponowana ranga: Wojownik
Ranga: Dorosły
Historia: Athorus narodził się w odległej krainie położonej blisko gór. W raz ze swoją rodziną, która szukała swojego miejsca na globie, podróżowali dzień i noc. Nawet z czasem ta wspólna podróż sprawiała wszystkim członkom rodziny przyjemność, bo spędzali ze sobą razem czas i razem też się trzymali. Pewnego razu pogoda uległa zmianie i rozpadało się jak diabli, toteż podróż musiała zostać przerwana. Athorus w raz z ojcem i matką skryli się w znalezionej przez nich małej jaskini. Młody jak to młody, był spragniony przygód i szukał ciekawych rzeczy. Rodzice nie zauważyli, że oddalił się od nich, wchodząc głębiej do pomniejszych jaskiń. Wtem ujrzał mały promyczek, wydawało mu się, że to świetlik, albo przestało padać i światło padało do jaskini od zewnątrz, ale gdy podszedł, odnalazł dziwną rzecz. Kij przymocowany bezpośrednio do skały, a na jego zakończeniu płomień, tyle, że samczyk nie wiedział co to jest... Spróbował to ściągnąć, ale namęczył się zanim mu się udało. Gdy pochodnia upadła na ziemię, aż się zaiskrzyło. Athorus z początku był przerażony tym znaleziskiem i chciał pobiec do rodziców, informując ich, co znalazł. Jednak ciekawość przezwyciężyła jego słuszne zamiary i zbliżył się do ów ognia. Gdy spróbował dotknąć tegoż światła, grubo się zdziwił, gdy to światełko go poparzyło. Pisnął niczym niemowlę, a piekło jak diabli. Wtem za nim pojawiły się dziwne postacie. Dla jasności byli to ludzie, bo któż wtedy by rozpalił pochodnię? Próbowali go schwytać, leć malec zwinnym susem, pobiegł do rodziny. Było już jednak ciut za późno, gdy dwunogi otoczyli ich niczym stado łaknące posiłku. Rodzice rozkazali synowi uciekać, był mniejszy toteż pochwycenie go było nieco trudniejsze... By ratować swój żywot, wybiegł z jaskini prosto w straszliwą pogodę. Grzmoty waliły mu nad głową, a on zastanawiał się co to za zjawiska. Biegł przez las, przedzierał się przez krzaki, a gdy zatrzymał się, by złapać tchu, jeden z piorunów uderzył prosto w drzewo, zaś od tego uderzenia rozniecił się ogień. Znajoma "rzecz" młodego. Od tamtej pory uważał to za znak, że Ogień będzie mu towarzyszył już wszędzie. Nigdy jednak nie zapomniał o swoich rodzicach. Dzięki nim przeżył, ale też i obwiniał się o to, że ich pozostawił. Jednakże co mógłby zrobić tak potężnym istotom, malutki, niewinny wilczek? Nic.
Gdy dorastał, często napotykał na podobne zjawiska. Nie bał się burzy, bo na myśl przychodziło mu wtedy to, że będzie przy nim te "światełko", które tamtego upiornego dnia raczył poznać.
Charakter: Samiec ten miewa różne humorki, jednak przeważnie zachowuje się dostojnie i szarmancko. Nie rzuca bluzgami w pierwszą lepszą istotę, którą napotka, ani też nie wyśmiewa się ze słabszych. Wręcz przeciwnie, jest względem nich pomocny. Nie utwierdzam nikogo w przekonaniu, że jest chodzącym świętoszkiem, ale jego tolerancja nie zna granic. Nigdy nie oddał za nikogo życia, ale gdyby poznał takiego wilka, który byłby dla niego kimś... W słusznej sprawie poczynił by to bez wahania. Pomijając jego oddanie i wierność w słusznej sprawie, jest jeszcze odważny i skory do myślenia. Tak... Używa mózgownicy, nie ważne czy w przypadku zagrożenia czy też w celu pomocy innym. Miewa też całkiem odmienne humorki. Bywa tak, że lubi sobie przysiąść gdzieś w ładnym miejscu i rozmyślać o jutrze, typowy romantyk, marzyciel.
Ekwipunek: 50 kostek
Coś więcej: Jedyne co wyprowadza Athorusa z równowagi to obelgi na temat jego rodziców

Atrybut: Zręczność

Elena

akcept! :D