Arokai

Arokai

Imię: Arokai.
Wiek: Pół roku.
Proponowana ranga: Młode.
Ranga: Brak.
Historia: Noc już dawno spowiła las, gdy niezmąconą cisze przeszył donośny pisk. Można było odnosić wrażenie, że w tym momencie wszyscy mieszkańcy zwrócili łby w kierunku źródła owego lamentu. Pisk ten bowiem zawisł w powietrzu niczym chmura burzowa i krzątał się po uszach wywołując dezaprobatę. Wiele z nas pokręciło nosem, jednakże nie był to byle jaki odgłos - na świat przyszło kolejne szczenię, potomek, w którego żyłach płynęła najprawdziwsza, wilcza krew. Mimo, iż najdrobniejszy z trójki rodzeństwa, było w nim coś niezwykłego. Jego czarne, gęste futro łagodnie odbijało światło księżyca, a oczy... A jego wielkie, żółte oczy skrzyły się wśród leśnych traw. Zmęczona matka padła na ziemię i usnęła, tak jak reszta szczeniąt. Jedynie najmniejsze szczenię o kruczoczarnym futrze z zaciekawieniem obserwowało ciemny las. Wpatrywało się w ową pustkę beznamiętnie, wwiercając się wzrokiem w mroki nocy.

-Arokai... - tym słowem matka usiłowała wybudzić popielatego szczeniaka. Musnęła jego drobne uszko swym ostrym pazurem i poczęła się mu przyglądać z zachwytem. Mały rozumiał niewiele z tego, co działo się dookoła i jedynie przymykał oczy, gdy poranne słońce pojawiając się na nieboskłonie raziło go w oczy. Poczuł wilgoć na futrze... Czyżby zbierała się na nim rosa? Arokai szybko strząsnął drobne kropelki i zmarszczył nos widząc posklejane wodą futerko. Pierwszy raz widział ten świat, jednakże nie czuł się zaskoczony. Uważał życie za coś całkiem... Normalnego.

Dni mijały, a z wątłej, czarnej kulki wyrósł młody dostojnik. Podczas gdy Jego siostry się bawiły, on przechadzał się wśród młodych sosen i rozmyślał. Dręczyły go proste pytania, na które matka nie była mu w stanie odpowiedzieć. Dlaczego trawa jest zielona? Przez jego dociekliwość dumał nad niektórymi tezami kilka dni, a gdy nie mógł odnaleźć odpowiedzi odrzucał je w głąb umysłu i nigdy do niech nie wracał. Pewnego zimowego dnia Arokai przechadzał się 'sosnową alejką'. Irytował go biały śnieg, który raził jego delikatne oczy swym jasnym kolorem. Tak bardzo intrygował go kolor owego puchu, że nurtował ten temat nieskończenie długo. Nie miał pojęcia ile czasu minęło, lecz... Zabłądził, a śnieżny puch tylko utrudnił mu drogę powrotną. Długo krzątał się po okolicznych lasach i nie potrafił odnaleźć drogi powrotnej. Tak więc musiał pozostać w krainie, która wydawała mu się najbliższa...

Charakter: Kai jest chłodny i oschły. Apatyczny i aspołeczny, odludek ceniący sobie niezależność. Nie lubi towarzystwa innych wilków, woli filozofować w samotności. Rozmyślania to jego ulubione zajęcie - może dumać godzinami, o ile atmosfera sprzyja jego rozmyślaniom.
Ekwipunek: 50k. Nic więcej.
Coś więcej:

Atrybut: Zręczność.

Atrita

Akcept.