Nie ocenia się książki po okładce, AYOKO

Ayoko

Imię:
No tak. Kolejne pytanie z działu zatytułowanego "Idiotyczne i niepotrzebne". Po jaką cholerę masz to wiedzieć? I tak nigdzie miejsca długo nie grzeję, ale dobra. Jeśli potem dasz mi spokój z odzywkami typu "Powiedz, poowiedz!", to ci je zdradzę. Ayoko. Mówi ci to coś? Nie? To dobrze. I niech tak lepiej zostanie.

Rasa:
Doprawdy? Pytasz mnie o takie błahe rzeczy? A u okulisty byłeś, kolego? Widocznie, nie, bo skro niedowidzisz że jestem w stu procentach wilkiem, to potrzebujesz okularów.

Wiek:
Bez sensu mnie o to pytać. Bo czyż za miesiąc, tydzień, dzień, czy nawet minutę lub sekundę nie będę starszy? To się ciągle zmienia, czasu nie cofniesz. Ale dobrze, skoro tak ci zależy... Dokładnie cztery lata siedem miesięcy i trzy tygodnie. Szczęśliwi czasu nie liczą, hm?

Proponowana ranga: Nie mam zamiaru zdzierać łap na jakieś bezsensowne czynności, które mi żadnych korzyści nie przyniosą. Dbam o własny zad, i mimo że w watasze jednak jestem, to wolę pozostać szczęśliwym indywidualistką. Dorosły, dla twojej wiadomości.

Ranga: Aha, więc słuch tez musisz zbadać... Aktualnie nie dzierżę żadnej posady, więc ni cholery się nie zmieniło, nadal indywidualista, nadal tylko DOROSŁY.

Historia: Aha, więc wałkujemy ten temat, hm?

Przedstawione w III osobie
Biegł. W końcu nic innego mu nie pozostało. Chyba że śmierć, właściwie takie wyjście również miał. Ucieczka wydawała się jednak o wiele bardziej optymistyczną wersją. Nadal jednak nie rozumiał dlaczego: był księciem, był drugi w kolejce do tronu! Więc czemu? Czemu go wygnano i teraz musi wiać, żeby ratować swój szanowny tyłek? Owszem, był raczej darmozjadem który brał nie dając niż w zamian, ale halo, syn pary Alfa, mówi to coś? W dodatku jego ojciec, jego własny ojciec zadecydował nad jego niedolą. I co mu zostało? Korona. Ta cholerna korona która mu będzie o tym wszystkim przypominała. A dzieciństwo to była przecież sielanka, istna sielanka. Zaś teraz biegnie, gdzieś przez chaszcze, krzaki, przedziera się przez zarośla, przepływa rzeki, pokonuje góry. Ile to już czasu? Tydzień, może dwa. Przestał już liczyć. W dodatku nadal ma nadzieję że śni. O ironio. Głupi jest, to fakt. Głupi, bo jeszcze młody. I znów poprawia koronę na łbie.
Który to raz?
Już nie liczy...

Ile idzie?
Już nie liczy. Stracił rachubę czasu. Prawdopodobnie około trzech miesięcy. Praktycznie nie śpi, żywi się zatęchłą padliną. A jeszcze wcale nie tak dawno mógł najeść się do syta świeżą łanią, pospać do południa. Nie, koniec. Musi przestać wspominać. To przeszłość. Tylko przeszłość. Odległa przeszłość. Nie może wracać do przeszłości.
- Patrz Ayoko. - Mówi w końcu do siebie. Ale to już nie jest jego głos. Nie ten wyniosły, dumny, pełen wyższości baryton. To ochrypły ton słabego, wynędzniałego wilczura. - Spójrz, ktoś tam jest.

Musiał nauczyć się walczyć i polować. Nabrał krzepy, urósł, stał się bardziej umięśniony, silniejszy, szybszy, zwinniejszy, sprytniejszy. Wędrował. Ile? Nie liczył.
Już nie liczył...

Chociaż jak to z nim było, nie wie nikt. I nikt prawdopodobnie się nie dowie.

Charakter:
Zdecydowanie jest indywidualistą. Raczej nie potrafiły się odnaleźć w stadzie, gdyby nie to że na ogół jest jednak towarzyski, co samo w sobie jest absurdalnie kontrastowe z jego pierwszą cechą. Z resztą, on sam jest jednym z takich cholernych paradoksów które łażą po ziemi i dźgają wszystkich swoją odmiennością. Nikt nie lubi odmieńców, prawda? A on właśnie takim odmieńcem jest, o ironio. Mimo wszystko, ani mu się myśli przejmować opinią innych. Uparty jest jak stado osłów, więc choćbyś nie wiem co zrobił, i tak dopnie swego, choćby miał iść po trupach. Na ogół nie pochwala walki, bo "Nie chce mu się". Poza tym, on ma swój własny, mały, a także niezwykle ciasny światek mieszczący się w jego chorej i dziurawej podświadomości, w której często się zamyka. Właśnie. Otwartym go nazwać nie można, gdyż na ogół jest milczący. Jest sobą, i jakby to pięknie ujął "H... ci do tego". Otóż to. Bywa bezczelny, chamski, świński i tym podobne. Z resztą, czego się można spodziewać po aroganckim dupku, któremu zabrano tron sprzed nosa. W praktyce może wyjść że jest idiotą i "lalusiem", ale życie zasadziło mu tak cholernie porządnego kopa w dupę, że musiał się pozbierać żeby przeżyć. A bez logiki ani rusz, więc nie jest taki głupi na jakiego wygląda, o ile gościa z koroną na rozczochranym łbie można nazwać debilem.

Ekwipunek:
Nie obejdzie się bez korony na łepetynie. Taki symbol władzy z przeszłości (Tak moje Panie, prawie byłem królem). I łapska precz, bo pogryźć potrafię!

Coś więcej:
Coś więcej, coś więcej... A kopa w dupę chcesz? Pilnuj swojego nosa, tak będzie dla nas obojga najlepiej, jasne?

Atrybut:
Siły, a jakże! Trochę się krzepy nabrało.

Alastair · Wysłany: Sob 19:33, 30 Mar 2013 Temat postu:

Akcept.