Shegyen

Shegyen

Imię: Shegyen - oznacza ono wstyd i pasuje niezmiernie do właściciela.

Wiek: Przestał liczyć zbędne lata. Po prostu jest dorosły.

Proponowana ranga: W przyszłości może coś będzie. Tymczasem Dorosły.

Ranga: Dorosły.

Historia:

Pierwsze co ujrzał Shegyen, kiedy otworzył oczy był niezadowolony i rozczarowany wzrok własnej matki. Widział czerwone rumieńce pod jej śnieżnobiałym, czystym futrem, kiedy pokazywała ostatnie szczenię innym członkom watahy. Potem ujrzał kpiący uśmieszek na pysku własnego ojca.
- Śmiem sądzić, że chyba ten nie jest moim synem - powiedział i zaśmiał się, tracąc raz na zawsze większe zainteresowanie potomkiem. Co takiego było nie tak z wilczkiem, że wzbudził niechęć we własnych rodzicach? Wszystko. Począwszy od jego mizerności, chudych, długich łap, futra nieokreślonego koloru i dziwnej kicie zamiast porządnego ogona, a skończywszy na słabym uzębieniu, które na pewno nie należało do przyszłego łowcy lub wojownika.
- Wstyd... Shegyen - odrzekła matka, hamując opory przed nakarmieniem szczeniaka. No, ale przecież dziecko jest dziecko. Musiała się nim zająć, pomimo że przynosiło mu taki wstyd... Ale inaczej spotkałaby się z potępieniem przez innych członków stada. I tak musiała teraz znosić docinki i niezbyt udanym dziecku.
W końcu przyszedł dzień, kiedy nie musiała się już martwić o swoją pozycję w watasze. Syn dorósł i mógł ruszać w świat. Na szczęście.

Shegyen nie pamiętał wiele z domu. Bardziej zapadła mu w pamięć podróż jaką odbył ze starego domu, do nowego. Nowego... Po długiej wędrówce, która jednocześnie była dla niego nauką, pierwszą porządną lekcją życia stwierdził, że czas na zakończenie tej części życia i w końcu pora znaleźć miejsce, w którym uda mu się zamieszkać. I spotkać z akceptacją... Wilk wybrał właśnie tę krainę, tę watahę na swój dom. I ma nadzieję, że tym właśnie się stanie.

Charakter:

Charakter tego wilka nie jest ani dynamiczny, ani niesamowity czy nadzwyczajny. Jest po prostu taki, jaki jest. Shegyen jest spokojny i pochodzi do wszystkiego raczej obojętnie. Często zdarza mu się ignorować innych, nie zawsze nawet celowo. Cóż, jest zwykle zamyślony, niespecjalnie lubi towarzystwo innych. Jednak, gdy już uda mu się rozpocząć jakąś rozmowę nie liczcie na wiele - nie lubi mówić o sobie, ani o niczym, co związane może być bezpośrednio z jego osobą. Rzadko zdobywa przyjaciół, niemniej nawet dla nich nie potrafi zbyt często wykazać się większym zainteresowaniem. Cóż, jedno określenie pasuje do niego idealnie - melancholik.

Ekwipunek: Nic, zupełnie nic. Zaledwie kilka kości.

Coś więcej: Nie.

Atrybut: Zręczność.

Atrita

Akcept (ładna KP, naprawdę ładna ^^).