Jaskinia Hiretsuny ^ ^

Hiretsuna Shinigami

Wilk uśmiechnął się do Annicy. Poprostu, jakoś tak ciepło w środku mu się zrobiło. Basior jeszcze okrył delikatną warstwą mgły waderke aby nie było jej ani za ciepło ani za zimno. Wilk powoli wstał i podszeł do Elci.
- Dlaczego nasza rodzina jest tak niezywkła? - zapytał i cmoknął ją w pyszczek z delikatnie cwaniackim uśmieszkiem. No cóż to akurat byłą prawda. Ten spowrotem położył się dość blisko Ann a całą swoją uwagę wkleił w jej postać.

Elena

- Bo widzisz mój drogi demonie, jesteśmy niezwykli. Wszyscy. Nawet nasze historie nie są zwykłe. Czego się spodziewałeś? Zgrai zwyczajnych, spokojnych nudziarzy? - zaśmiała się pogodnie. Wszyscy w jej rodzinie byli niezwykli i im szybciej to zrozumieją... tym lepiej dla nich i reszty świata.

Stella

Wadera weszła z uśmiechem do jaskini, widząc swoją prawie nową rodzinę.
- Witaj Hiretsunie.- powiedziała wesoło, podchodząc do szczeniąt.
- Witajcie, barcie, siostro. To dla was.- siostrze podała białego smoczka przytulanke, bratu czerwonego.

Annica

A Annica właściwie nie miała pojęcia, jak wyjątkowa jest ta ich rodzina. W końcu, przyleciała tu stosunkowo niedawno, ale i tak już dośc sporo zdołała zaobserwowac. No tak. Wydawałoby się, że spała, lecz w rzeczywistości czuwała, a przez długie rzęsy nie było widac mini lufcika, którym obserwowała w dalszym ciągu wszystko wkoło.
Gdy nagle wparowała tu młoda samica, Annica otworzyła jednak szeroko oczy. Obróciła łebek w jej kierunku, obserwując ją z zainteresowaniem. Zaraz potem spojrzała pytająco w stronę rodziców, bezustannie milcząc.

Elena

- Akinori, Annico, to wasza starsza siostra Stella. - powiedziała wstając i podchodząc do córki. - A to właśnie twoje rodzeństwo. - uśmiechnęła się pogodnie i wskazała łapą nie tylko na swoje dzieci ale i dzieci Hiretsuny. Jakby na to nie patrzeć, teraz byli rodziną. Elena była niezwykle szczęśliwa, że także Stella się tu pojawiła i miała ją przy sobie.

Annica

Wilczątko na te słowa od nowa położyło główkę na swoim miejscu i westchnęło cichutko raz jeszcze, po czym machnęło ogonkiem ochoczo. A więc ma tak ogromniutką rodzinkę, taa? Że też ona nie wiedziała.. Głównie wiedziała o mamie i tacie. Reszta ją zbytnio nie obchodziła.

Elena

El ucałowała Stellę w czoło i gestem wskazała zwierzęce skóry.
- Hiretsuna na pewno się nie pogniewa, jeśli pozwolę sobie trochę Cię u niego ugościć. Masz może ochotę na coś do picia, albo do jedzenia? - zapytała z radosnym błyskiem w oku i nie schodzącym czułym uśmiechem z białego pyska.

Akinori

Siostra? Jeszcze jedna?!-pomyślał Akinori uśmiechnął się do Stelli.
Dziękuję-powiedział gdy ta wręczyła mu pluszaka. Aki, jeszcze nigdy nie dostał pluszaka!! Po chwili jednak przekrzywił łebek i skoczył na Stellę. Przytulił się do niej mocno i uśmiechnął delikatnie.

Annica

Mała dalej obserwowała wszystko z uwagą, po czym odwróciła pyszczek w stronę wyjścia. Szata nocy rzucała swe mienie na niebo, więc młoda czuła, jak łapy świerzbią ją, by pójśc gdzieś w nieznane i poznac tę piękną, ale i dziwaczną Ziemię. Lekko zsunęła z siebie skóry zwierząt, odstawiła delikatnie przytulankę na bok, opierając ją o ścianę, wstała i, chwiejnym krokiem, podreptała przed jaskinię. Wówczas stanęła i poczęła wpatrywac się w niebo. Nie ma gwiazd.. Chmury są pewnie.. Zerknęła na swą leję.
Aha. Bezszelestnie podreptała dalej, a jej ruchy z każdą chwilą nabierały płynności, delikatności, kociej giętkości.. Ogon wił się za nią, uniesiony ledwo co nad ziemią. Była od jaskini coraz dalej, coraz dalej.. Ale nie odczuwała strachu. Ciekawośc parła ją do przodu.

Elena

El uznała, że warto by było pójść za swoją córką.
- Annico, nie sądzisz, że to nieładnie oddalać się bez słowa? - powiedziała chwytając białą wilczycę na łapy. - Mam pomysł. Może wszyscy wybierzemy się w jakieś ładne miejsce? Przy okazji dzieci pozwiedzają krainę. Akinori, Stello, Hiretsuna, idziecie z nami? - zapytała patrząc na Annicę.

Deebie

Deebie warknęła.
- No tak! Mnie to już nie widzisz! Szybko przestałam się dla Was liczyć! - fuknęła na Elenę i odwróciła się do nie plecami. Wiedziała, że Hiretsuna straci nią zainteresowanie, gdy pojawił się Akinori, ale jak jeszcze spadłą z nieba da gwiazdka, to Deeb już się w ogóle nie liczy.

//Stell, a może przyprowadzisz Debrę? :D//

Hiretsuna Shinigami

Hiretsuna stanął obok Deebie i przytulił ją.
- Liczysz się, liczysz. Jednakże wiesz, że małe dzieci potrzebują wsparcia jak i opieki. - oznajmiłó od tak. No cóż... To akurat prawda była. Wilk spojrzał na Elcię.
- Jeśli chcecie można iść na spacer. - oznajmił i spojrzał Deebie w oczy.
- Zrozum. - powiedział jeszcze, przytulił ją z delikatnym uśmiechem i delikatnie puścił.

Akinori

Akinori uśmiechnął się i podszedł do mamy.
Oczywiście, że chcę iść!-powiedział. Zaczął machać energicznie ogonem. Bardzo się cieszył, że na reszcie może zwiedzić jakiś kąt świata! No tak.. Akinori to mały psotnik i śmieszek.

Elena

Elena nieco się zmieszała, bowiem zdawało jej się, że Deebie po prostu usnęła. Tak dawno się nie odzywała.
- Wybacz mi Deebie. - powiedziała okazując w oczach skruchę. - Weź swojego brata pod pachę i chodźcie razem z nami. - dodała patrząc z uwagą na Raksasiego i Deebie.

Deebie

- Jakoś ja i Raksasi radziliśmy sobie sami. Od początku! Szkoda gadać, zajmij się swoim kolejnym potomstwem, Hiretsuno. Ja się nie będę mieszała - obrzuciła demona morderczym spojrzeniem. Zaraz przeniosła ten sam wzrok na Akinori'ego. - Policzę się z Tobą bachorze - warknęła i wyszła z jaskini. Dłużej tu nie wytrzyma.

z/t

Akinori

Akinori spojrzał na mamę pytająco. Dlaczego Deebie chce się z nim policzyć? Czy powiedział coś nie tak? Sam nie wiedział, był trochę zmieszany tym wszystkim, ale cóż..
Mamo? A czy ja coś zrobiłem nie tak-spytał spokojnie i popatrzył na odchodzącą siostrę. Smuciło go to trochę, ale co on może??

Annica

Wilczątko przyglądało się całej sprawie, lekko marszcząc brewki. A więc z tego wynika, że będzie dośc niebezpiecznie w tej rodzinie, a i nie wszystkim Demonom wystarczy szacunek.
Mama trzymała ją w łapach, ona zaś nawet wtedy nie drgnęła, tylko ufnie słuchała, co ma do powiedzenia. Nieładnie.. aha. Więc tak nie wolno. Trzeba się trzymac blisko mamy. No, dobrze. Spacer, spacer, spacer. To taka przechadzka.

Elena

Elena pogładziła synka po głowie delikatnie.
- Nie synusiu. Po prostu niektórzy uważają, że pojawienie się małego dziecka spowoduje, że stracą oni uwagę rodziców. - powiedziała patrząc z lekkim uśmiechem na basiorka. - Dobrze, to chodźmy na spacerek. - dodała stawiając Annicę na ziemi i powolnym krokiem skierowała się do wybranego wcześniej miejsca, by mieć stale na oku swoje małe pociechy i by oglądać się na partnera i córkę.

[zt ZAPRASZAM :) ]

Hiretsuna Shinigami

Wilk pokręcił łbem.
- Czasami żałuję że żyje ponad szęśc tysięcy lat. No cóż... Bywa. - mruknął i podążył za Elcią i resztą. Wziął Akinoriego na grzbiet i wyszli na spacerek rodzinny. z. t.

//Chyba moge wziąść Akinoriego co? xD//

Annica

Anni zamrugała kilkakrotnie oczkami, falując przy tym wręcz za długimi rzęsami. Iśc za mamą. Tak. Na spa-ce-rek. Podreptała więc w ślady za ziemską matką, starając się zachowac równowagę i w miarę grację, która wplątywała się sama w jej ruchy.

z.t