Grota Feuer[Dawniej Token]

Feuer

Tak, Feuer czuła, że coś nie tak. Czuła, że rodziła. Dużo czasu nie uleciało, gdy pojawił się pierwszy szczeniak. Po następnych paru minutach pojawił się drugi. Ciężko było, gdyż Gallardo gdzieś poszedł. Feuer pisnęła cicho. Odwróciła się i spojrzała na szczenięta. Były dwa. Tak jak Gall i Feu chcieli. Usmiechnęła się lekko i przytuliła delikatnie dzieci. Okryła obojga ciepłym futrem. Czekała, aż Gallardo wróci.

Gallardo

Powolnym krokiem wróciłem do groty. Gdy usłyszałem piśnięcie pobiegłem szybko. Gdy zobaczyłem szczeniaki uśmiechnąłem się szczerze.
- Aaa...- Wyjęczałem ze zdumienia. Były takie piękne. Ale szkoda, że tylko to udało mi się wykrztusić.

Feuer

Feuer uśmiechnęła się również do Gall'a. - A co z jedzeniem? - Zapytała, podśmiewając się w duchu. Nie czuła woni zwierzyny. Ach, zapomniał. Albo poszedł na inne... Nie, to by było nierealne. Przecież oboje mocno się kochali.

Brak weny.

Gallardo

- Zapomniałem.- Zachichotałem.- Ale proszę, tylko nie myśl, że mógłbym...- Urwałem. Mam nadzieję, że nie pomyślała iż udałem się na jakiś flirt. Kocham ją. I nigdy nie opuszczę. Spojrzałem jej w oczy.

Xaert

Xaert jednak dość miał ot, takiego bezcelowego leżenia. Zaczął cichutko piszczeć, próbując wydostać się spod przykrywy gęstego, ciepłego futra. Powieki jeszcze miał sklejone, nie widział więc dokąd zmierza ani jak wyplątać się z okrycia.

Gallardo

Spojrzałem na Xaert'a i na to, jak zaczyna się poruszać. Piszczenie było takie słodkie.
- Witaj Xaert. Jestem twoim ojcem.- Przywitałem się pieszczotliwie z synem. Uśmiechnąłem się do niego. Był taki słodki.

Xaert

On może i nie mógł ujrzeć uśmiechu ojca, jednak... wyczuł go. Pisnął radośnie, zastrzygł uszkiem. Przeturlał się kawałek, niczym uroczy kłębek wełny, lądując pod łapkami ojca. Jakoś doczołgał się do nich, ssając jeden z ojcowskich palców. Był głodny, jednak stracił orientację, nie potrafił odnaleźć gruczołów mlekowych matki.

Gallardo

Zachichotałem po tym, jak zaczął ssać mi palce.
Popchnąłem go w stronę mleka. Tylko dlaczego Souvenir, nie dała jeszcze oznak życia? Dziwne... Ale na razie jest Xaert.
- Idź zjedz.- Powiedziałem kierując go jeszcze raz w stronę jedzenia.

Xaert

Malec teraz już bez większych problemów dostał się do pokarmu. Dossał się do ciała mamy, siorbając nieznacznie. Gdy już wystarczająco pojadł, odkleił się od matczynego sutka, zwinął się w kulkę i ponownie zasnął, jak to noworodki mają w zwyczaju.

Gallardo

Słodki malec, pomyślałem. Zamrugałem dwa razy i oderwałem od syna wzrok. Spojrzałem na Feuer, która jest jakaś nieobecna. Westchnąłem w duchu. Chciałem być jak najciszej, by nie obudzić Xaert'a. Oblizałem wargi.

Xaert

Pisnął cichutko, przez sen. Zaczął machać energicznie łapkami, jakby biegł. Widocznie śniło mu się, ze jest już duży i potrafi szybko przemierzać swiat. O tak, Xaert nie mógł się doczekać wycieczki, aby poznać świat.

Feuer

Feuer polizała szczeniaka po pyszczku. Souvenir najwyraźniej jeszcze spała. Ją również połechtała swym chłodnym językiem. Nadal przytulała dzieci, by było im ciepło. Xaert'owi najwyraźniej coś się przyśniło. Wilczyca uśmiechnęła się do Gallardo'a.

Gallardo

Odwzajemniłem uśmiech i pocałowałem ją w policzek. Ugryzłem policzek od środka.
- Feuer, to nasze piękne dzieci... Kocham cię.- Wyszeptałem do niej, by nie obudzić szczeniaków. Pięknie jest.

Xaert

A on powoli się uspokoił: jego łapki nie machały już w powietrzu, opadając na dół. Samczyk zwinął się w puchatą kuleczkę, dodatkowo oplatając się ogonkiem. POmamrotał coś cichuteńko pod nosem, jednak dla dorosłych wilków był to raptem szum bez żadnego wyrazu, niezrozumiały dla dorosłego ucha. Uderzył leciuchno ogonkiem o podłoże dwa, może trzy razy, co znaczyło: ja już nie śpię! Próbował rozkleić powieczki, ale nie, to chyba jeszcze za wcześnie. Parsknął z dezaprobatą i niezadowoleniem.

Feuer

Feuer uśmiechała się nieprzerwanie. - Wiem. - Odpowiedziała partnerowi i wpatrywała się w Xaert'a oraz Souvenir. Jednak Souvenir coś jeszcze niemrawa była... To trochę dziwiło ją... Aż za mocno. Jednak nie bała się o nie. Przecież czuła, jak im serduszka biją. Polizała oba po grzbiecie. Pierwszy raz w swoim życiu była matką. Jednak jakoś szło im obojga.

Xaert

Xaert czując ciepły pocałunek matki, pisnął głośno, uderzając o wyjątkowo wysokie tony. Tak bardzo chciałby juz móc ujrzeć matkę oraz ojca! ponadto czuł obok siebie jakiś inny, trzeci zapach. Nie raz podczas swych wędrówek natknął się na Souvenir, czuł więc, że jest to stworzenie równie niewielkie jak i on. Czyżby miał rodzeństwo? Uśmiechnął się delikatnie, ukazując swe bezzębne jeszcze, różowiuteńkie dziąsełka.

Gallardo

Zachichotałem cicho, jak usłyszałem piśniecie Xaert'a. Uśmiechnąłem się też. Szkoda, że nie mogą mnie zobaczyć... I matki.
Jednak czułem zaniepokojenie. Coś się miało chyba zdarzyć. Tylko co? Ale to tylko przeczucie. Nic wielkiego.
Spojrzałem na jego małe dziąsła. Rozluźniłem mięśnie.

Xaert

Xaert nie widział, jednak więź z ojcem spowodowała, że wyczuł jego uśmiech. Przyczołgał się do niego, a kiedy poczuł ciepło jego łapy, co najwidoczniej dodawało mu odwagi, spróbował wstać. Ledwo - ledwo ustał na łapkach, koslawo stawiając pierwsze kroki, chwiejąc się niczym linoskoczek. Pisnął szczęśliwy, po czym legnął na pupie jak długi. Potrząsnął łebkiem, nie bardzo jeszcze pojmując, co się stało.

Feuer

Feuer zasmiała się cicho, dy wilczek upadł. Złapała go delikatnie kark i przeniosła koło Souvenir. - Chodzenie jeszcze nie jest dla Ciebie. Musisz trochę jeszcze poczekać. Jesteś nieco za mały. - Mówiła spokojnie do szczeniaka. Później się nauczy chodzić. No tak, przecież niedawno się urodził.

Gallardo

Uśmiechnąłem się, gdy Feuer zrobiła mu mały wykładzik dotyczący chodzenia. Poczułem niedowartościowanie. Taka piękna i kochająca wadera związała się ze mną. Dziwne uczucie. Mlasnąłęm.