Grota Feuer[Dawniej Token]

Xaert

Szczeniak sprężył się niemiłosiernie, piszcząc przy tym pełen entuzjazmu, spróbował odkleić powieki. Jeszcze tylko troszkę, troszeńkę... Jest! Nagle poczuł, jak fala jasności uderza w jego ślepka, dostając soę do mózgu i nieco go zamraczając. Tak, całe życie w ciemności i mroku, a teraz nagle widzi... Zbyt dużo bodźców, pisnął więc na inny sposób, aniżeli wcześniej, tym razem pisk jego zawierał sporą porcję przerażenia, jak i dezorientacji. Zamknął z powrotem oczka, jakby nie chcąc dopuścić, aby to dziwne, jasne coś sprawiało mu dyskomfort.

Gallardo

Xaert otworzył oczy... Jak ja kiedyś... Uśmiechnąłem się, ale znów zamknął.
- Synku, otwórz oczka. Świat jest zbyt piękny, by nie móc na niego patrzeć.- Powiedziałem, przypominając sobie Laut'a. Już go tak długo nie widziałem. Ale co się dzieje z Souvenir? Boję się o nią.

Xaert

Malec skinął łebkiem, wstając chwiejnie na łapkach, które jeszcze nieco się uginały, niedobre i nieposłuszne. Jednak stał juz pewniej, dumnie wyprostowany, łebek wyciągnął ku górze na chudej jeszcze szyjce. Rozlepił powieczki, merdnął mocno i energicznie ogonkiem, piszcząc wesoło. Cóż, gwałtowny ruch spowodował, iż znowu się rpzewrócił.
- Tata! - zaszczekał cicho, choć radośnie, wcale nie zrezygnowany kolejną wywrotką. Uszka jego poruszyłu się rytmicznie, jakby nasłuchując czegoś w oddali. Owszem, nasłuchiwał. Świat był tak ogromny, obdarowywał malca masą bodźców, nowych doświadczeń.
- Tata! - powtórzył, wlepiając w twarz wilka spojrzenie dumnych, bystrych ślepek.

Gallardo

Zachichotałem śmiesznie, na próby chodzenia i mówienia Xaert'a.
- Jestem, synku.- Powiedziałem, patrząc na niego, ojcowskim wzrokiem. Chciałbym, żeby tu tata, mama i rodzeństwo było. Ja jako pierwszy mam dzieci... A niedawno byłem małą kulką...

Xaert

Podszedl do ojca nieco chwiejnym krokiem, na swych nieco koslawie stawianych lapkach, potknal sie o dlon doroslego wilka i przewrocil sie, pupa zajmujac miejsce na ojcowskiej lapie. Byla taka duuuzaaa! Z usmiechem na pyszczku pacnal delikatnie lapka Gallardo.

Gallardo

Uśmiechnąłem się i zacząłem gilgotać syna. Dla zabawy. By nie miał straconego dzieciństwa. Ja wolałem siedzieć w kącie i być cicho.
- Synu, będzie z ciebie prawdziwy rozrabiaka.- Powiedziałem.
//Brak weny... sorry//

Xaert

Malec zasmial sie chicho, kiedy ojca lapy poczely laskotac jego male boczki. Z wrazenia przekoziolkowal przez ojcowska lape, ladujac na plecach tuz obok. Usmiechnal sie i szybko wstal. Tak, juz nim tak nie chwialo, tylko czekac, az zacznie biegac i skakac.
- A cio to jest lozlabiaka? - spytal, przekrzywiajac lebek.

Gallardo

- Ktoś kto dużo broi. W sumie... Dowiesz się sam, niedługo. Niedługo poznasz wiele rzeczy, Xaert.- Odpowiedziałem, ziewając lekko. Dobrze się rozwijał. Lepiej niż ja kiedyś. Ale, te czasy już przeminęły. Są nowe.

Xaert

Przekrzywil lepetynke w druga strone, szczerzac... a raczej nei szczerzac sie, bowiem zebow jeszcze nie mial, w serdecznym, cieplym usmiechu.
- A Ty byles lozlabiaka? - spytal.

Feuer

Feuer zaśmiała się. Po swej drzewce, nie wiadomo skąd, czuła się wypoczęta. Wstała i przeciągnęła się. Rozdziawiła paszczę, całkowicie zadowolona. - No, nasz mały w końcu może zobaczyć świat. - Powiedziała, rozprostowując mięśnie i poruszając prawie że zastygłymi mięśniami[Chodząc]. Była szczęśliwa, że synek tak szybko rośnie. Jednak z Souvenir coś się działo... Nie tak. Feuer szturchnęła ciałko szczeniaka. Feuer nie była pewna, czy mała się przebudzi, czy nie. Ale jeśli nie będzie żyła... I tak nie będzie po co płakać nad rozlanym mlekiem. Takie jest zawsze wilcze prawo. Jeśli zdechnie szczeniak, to już... Po prostu go nie ma.

Xaert

Xaert spojrzał najpierw na mamę, potem na ciało siostry. Ciało, a może i ducha? Jedno było pewne: samiczka leżała bez ruchu.
- Mama! - pisnął, podnosząc oczy na postać Feuer. Uśmiechnął się szeroko, a jego bezzębny wyszczerz decydowanie należał do jednych z tych najprzyjemniejszych, najzabawniejszych.
- Mamo, a kto to jeśt? - wyseplenił, pokazując palcem na Souv. nie rozumial, że to jego siostra. Podobnie jak nie rozumiał, że możliwym jest, iż nie przeżyła ona porodu.

Feuer

Feuer spuściła nieco wzrok. Zakryła futrem córkę i leżała, wpatrując się już w syna. - To... Yyy, Twoja siostra. - Powiedziała spokojnie do brata. Możliwe, że jeszcze da się ją uratować... O ile się w końcu obudzi ze swego 'snu'.

/Brak weny/

Xaert

Podszedł już prawie - prawie stanowczym krokiem, prawie bez zachwiania się, prawie bez potykania. Spojrzał na opatulone, szczenięce ciałko.
- Siośtla? Co to znaci? I dlaciego ona nie chce zobacić jaki piękny jest świat? - spytał, przechylając łebek. Pacnął delikatnie łapką siostrę, jak to przed chwilą szczenię zostało nazwane.

Feuer

/Ejcie, nie traćcie nadziei! Może ktoś zaadoptuje Souv'usię! *:D*/

Feuer przyłożyła ucho do piersi Souvenir. Odetchnęła z ulgą. - Mała żyje. Oddycha, a jej serce bije jak należy. Teraz trzeba poczekać, aż się przebudzi. - Oznajmiła, trochę to wesoło, trochę tracąc nadzieję. Przynajmniej fioletowa samiczka oddychała. I to się liczyło. To było najważniejsze dla Feuer tracącej nadzieję. I że wcześniej tego nie zrobiła...

Gallardo

- O fiu... A już się bałem o nią.- Powiedziałem z ulgą. Naprawdę się bałem o moją małą Souvenir. Uśmiechnąłem się do Feuer i spojrzałem się na Xaert'a.
- Pytałem się mnie o coś... Nie byłem rozrabiaką. Siedziałem o kątach i myślałem. Nie popełniaj tego błędu co ja.

Xaert

- Cyli mam być niegzecznym lozlabiaka? - jego oczka zabłysnęły, a malec zamerdał ogonkiem, patrząc z radością w oczętach na swego ojca. Szczeknął radośnie, zastrzygł uszkiem, jakby czekając na odpowiedź Gallarda.

Gallardo

- No może nie niegrzecznym rozrabiaką, ale bawić się musisz.- Odpowiedziałem, uśmiechając się szczerze do syna. Przetarłem oczy i spojrzałem się na swoje łapy. Ech... Niedługo, to ja zostanę dziadkiem.

Xaert

Skinął nisko i energicznie swym małym łebkiem.
- Dobzie, tato. Będę się bawić. Tato, chodźmy na spacelek! - jęknął, wdrapując się ojcu na kark i szarpiąc go delikatnie za jego, jkże olbrzymie, ucho! On był taki duży... I Xaert też kiedyś taki będzie!

Feuer

Feuer wstała. - Xaert, chodź ze mną na spacer, bo tata nie wiem kiedy się przebudzi. - Powiedziała, puszczając oczko partnerowi. Czekała, aż syn będzie chciał gdzieś iść.

[Sorry, że tak krótko. To nie brak weny. U nas wieeelka burza. Wrócę, jak zniknie.]

Xaert

A on podbiegł do mamy z uśmeichem na pyszczku. Chodzenie szło mu już całkiem nieźle, tylko czekać, aż zacznie rozrabiać.
- Dobrze, mamo! Nie mogę się dociekać! Gdzie mnie źaprowadziś? - wyseplenił radośnie, merdając energicznie ogonkiem na boki. Był taki podekscytowany !