Jama Iku

Iku

Czy można to miejsc nazwać wygodnym i wspaniałym? Raczej nie. Wielki stray dąb chroni wejścia do jamy. Jest ona dość duża. Znajduje się tu wygodne legowisko, kamień, służacy za ,,niby stolik". Nie ma tu nic specjalnego. Bo po co? Iku nikogo nie zaprasza, by mu zaimponować mieszkaniem.

_____________________________________________________________

Iku ciężko oddychając przybiegł do jamy. Wszedł przez drzwi i rzucił się na wygodne łożko. Napewno ta wilczyca ma już partnera. Czemu stary Iku tak się nastawia, że ona coś do niego czuje? To kolejna sztuczka. Usiadł i powoli się uspokoił. A co będzie, jak złamie to serce? To serce, które ledwo co już czuje. Wpatrwał się w drzwi i spokojnei czekał na wilczycę.

Volire

Niedługo i Volire przybyła tu, za samcem. Wkroczyła do jaskini. Jej ruchy jak zawsze były giętkie i ponętne. Ona czaruje. Kto by pomyślał, że o niej zapomniano? Że ktoś mógł w ogóle pomyślec, że Enary i Trina są pierwszymi w tym.. "zawodzie"! Niedorzecznośc! Wilczyca podeszła do wilka blisko, patrząc mu prosto w ślepia. - Sam mieszkasz? - rzuciła ponętnie.

Iku

-Tak, mieszkam tutaj sam.-powiedział spokojnie Iku, wpatrując się w waderę. Czemu on to robi? Czemu nie może od niej odwrócić wzroku?! No cóż...-Jak sądze, piękna pani ma już partnera, hm?

Volire

- Byc może. Lecz czy to kłopot? - zamrugała kilkakrotnie, nie spuszczając zeń wzroku opatulonego firanką długich, ciemnych rzęs. - A pan nie ma? - odbiła pytanie. Tak szybko jej z nim poszło.. Albo jest zbyt naiwny by jej nie miec, albo po prostu.. po prostu się ukrywał, jak to ujęła samica.

Iku

-Być może? Nie to nie kłopot, ale być może? Czekałem na bardziej jasną odpowiedź.-powiedział spokojnie. Wpadł na świetny plan. Narazie taki naiwny i wpatrzony w wilczycę, ale jak przyjdzie pora. Buahahahaha!-Ja nie potrzebuje nikogo. Sam sobie doskonale radzę.

Volire

- Ah, nie wierzę.. - zagadnęła - Taki cudowny, rosły samiec i żadna ci się jeszcze w ramiona nie rzuciła? Niedorzecznośc - odrzuciła blond grzywkę na bok, niewzruszenie, niezmiennie przyglądając się czekoladowym ślepiom samca. Jej ogon zaraz powędrował do jego podgardla, wykonując lekkie, łaskoczące ruchy, a jednocześnie wzniecając podniecenie Iku.

Iku

Iku wzdrygnął się lekko i popatrzył na Volire.
-No cóż, jest ode mnie wiele więcej wspanialszych basiorów.-powiedział spokojnie. Gdyby Dessie nie była duchem, on nie musiałby teraz... Czuć się samotny i potrzebować kogoś...

Volire

W odpowiedzi wilczyca lekko pchnęła go na legowisko, by ten się położył, a ta zaraz na nim. - Wątpię - mruknęła namiętnie, wpijając swe usta w jego. Jej ogon lekko falował, a oczy pozostawały zamknięte przy pocałunku. Jej język lekko drażnił jego podniebienie.

Iku

I niestety do tego doszło. Wilk nie zdążył zareagować i to się stało. Nie, nie bolało go to, że to kolejna taka wilczyca. Bolało go to, że napewno ma partnera. Niedoć, że wkońcu złamie jego głupie serce, to jeszcze jej partner go zatłucze. No ale cóż...

Volire

Abaddon nie powinien. W końcu wiedział jaka Vol jest, związał się z nią. Jeśli się tak zachowa, wilczyca z nim po prostu zerwie. Dla niej do żaden problem. Ilekroc samce nią rzucali? Przestała się tym po prostu przejmowac. To ich problem. Oderwała się na moment od Iku. - Stało się coś, skarbie? - spytała, smyrając go nosem.

Iku

-Nic się nie stało, droga Volire.-powiedział spokojnie Iku. Już dawno nie miał okazji z nikim porozmawiać. Był taki zamknięty w sobie. A szczególnie po tragicznym wypadku Dessie.

Volire

- Mhm - zamruczała przeciągle, opierając się łapami o jego tors. Nie traciła z nim kontaktu wzrokowego, o nie. Cały czas jej szmaragdowe oczy błądziły po jego osobie, i tak w rezultacie zatrzymując się na oczach samca.

Iku

Iku oddychał bardzo powoli, wpatrując się w szmaragdowe oczy wilczycy. Delikatnie pogładził ją po grzywce. Ale czemu?! No cóż, odruch. Tak dawno nie czuł się tak... Jak? On nie umiał tego nawet opisać. On zapomniał już dawno, co to są uczucia.

Volire

Volire w odpowiedzi polizała go po pysku. Jej ogon łechtał ogon samca w subtelnych ruchach. Iku sądził że ta go porzuci.. Nie. Do kochanków się wraca, bez wątpliwości. A bynajmniej Volire wraca.

Bynajmniej to nie przynajmniej.
~Zeźlony Sammy

Iku

Iku uśmiechnął się lekko do wilczycy i nadal głaskał ją po jasnej grzywie. Teraz przestał myśleć o wszystkim. Niech żyje tą chwilą. Niech nie zaprząta sobie głowy przyszłością.

Volire

Zatem wilczyca powtórnie złożyła mu długi, namiętny pocałunek na pyszczku. Nawet już nie pamiętała, jak się załamała, gdy Jerome ją porzucił. Teraz stała się taką, jaką od zawsze pisane było jej byc. Taką, jaką jest zapisaną w gwiazdach..

Iku

Iku leżał sobie spokojnie. Zaczął rozmyślać o tym, co się teraz stało z Adą? Skoro Dessie jest duchem, co zrobiła ta biedna istotka? Będzie musiał niedługo z nią porozmawiać.

Volire

Vol w spokoju poruszała ogonem, odrzucając grzywkę na bok, jako że wciąż spadała na jej szmaragdowe ślepia. - Cóż zakrząta twą główkę, kochanie? - spytała, widząc zamyślenie Iku. Tak mało o nim wiedziała.. Czas się przyzwyczaic, samce z W94! :3

Iku

-Nic, nic nie zaprząta mi głowy.-powiedział spokojnie, powracając do świata rzeczywistego i uśmiechając się słodko do Volire.-Nic taiego się nie stało. Każdemu się zdarza zamyślić.

Volire

- Ahaaa - rzuciła tylko swoim namiętnym, kobiecym głosem. Jej ogon, dotychczas falujący swoim rytmem, teraz począł falowac blisko ogona Wartownika. Najpierw lekko go muskał, potem począł schodzic niżej i niżej, w bardziej zdecydowanych ruchach.