Jaskinia Destiny

Destiny

Duża grota dobrze oświetlona. Znajduje się tu sporo ciekawych przedmiotów mimo iż z zewnątrz jaskinia wygląda na opuszczoną...
_____________________________________________________________

Destiny weszła do swojego legowiska. Udało jej się znaleźć jakiś kąt. Robił się już wieczór i ściemniało się. Więc mała czym prędzej wbiegła do jaskini i zakopała się w swoim łóżko ukrywając się dała pod kołdrą. Bała się ciemności dlatego się schowała przez całkowitym mrokiem.

Sverre

Szwendając się bez większego celu po ziemiach swojej nowej watahy, zawitał u wejścia do groty Destiny, chociaż jeszcze sam o tym nie wiedział. Zastrzygł uchem i pociągnął nosem masę powietrza, wyłapując znajomy zapach. Destiny. Musiała tu niedawno być. Uśmiechnął się i przyiadł przed grotą, nawet nie myśląc o tym, żeby zajrzeć do środka.

Destiny

Destiny słyszała jakieś szuranie przed wejściem do jaskini. Jej wyobraźnia od razu zadziałała. Wadera zaczęła się cofać i strąciła coś z szafki nocnej co uderzyło z głośnym hukiem o ziemie. Mala zapiszczała przestraszona i jeszcze bardziej się zakopała w kołdrze.

Sverre

Zastrzygł uchem, słysząc trzask. Od razu rzucił się w stronę źródła dźwięku, bo skoro gdzieś tutaj była Destiny, mogła być w niebezpieczeństwie! Warcząc wbiegł do środka, rozglądając na boki. Nie uciekł, co często mu się zdarzało, gdy rzeczywiście coś mogło mu zagrażać. Dostrzegł jakieś wybrzuszenie pod kołdrą, więc podszedł i gwałtownym ruchem ściągnął pierzynę, na wszelki wypadek odskakując przy tym do tyłu. Przekrzywił łeb i przestał się jeżyć, gdy zobaczył, że to jego koleżanka.
- Dess! Już myślałem, że ktoś Ci grozi - zawołał, podchodząc do wadery

Destiny

A mała lezała skulona i zasłaniała oczka łapkami.
- Ja się boję! -Zapiszczała przestraszona. Naprawdę bała się ciemność ona ją przerażała. Mała spojrzała na Sverre ukrytkiem odsłaniając oczko. nie wiedziała skąd się tutaj wziął. Wzięła szybko kołdrę i znowu się nią cała zakryła. Zaczęła się trząść.

Sverre

- Dess to tylko ja, Sverre... - powiedział, przysuwając się nieco bliżej. Smutno mu się zrobiło, że wadera nawet nie chce z nim porozmawiać tylko ukrywa się pod kołderką, nie chciał jej przecież wystraszyć..
- Nie bój się, nie zrobię Ci przecież krzywdy, znasz mnie... - jęknął zażenowany.

Destiny

- Ale ja się boję ciemność a nie ciebie. -Jęknęła spod kołdry smutno. Głupio jej było że szczeniak pomyślał że ona ukrywa się przed nim ale Destiny panicznie bała się ciemności dlatego siedziała pod kołderką.

Sverre

- Ale... pod kołderką jest jeszcze ciemniej. - zauważył rezolutnie, nie pojmując logiki wadery. Widocznie tak to bywa z kobietami. Podrapał się za uszkiem, po czym wstał.
- To dlaczego siedzisz w tej jaskini, skoro tutaj jest ciemno, a Ty się boisz? - spytał spokojnie.

Destiny

- Ale kołdra jest moja i nic mi pod nią nie grozi. -Powiedziała płaczliwym głosem.
- No bo na dworze jest noc a w nocy są potwory i jest strasznie. -Powiedziała nawet nie wystawiając noska spod kołdry.
- Też powinieneś się schować. -Dodała cicho.

Sverre

- Nie. Chowanie się nic nie da. Ja się nie boję. NIe ma czego. Potwory nie istnieją. - rzekł z miną znawcy, ale na wszelki wypadek rozejrzał się dookoła i poruszył kilkukrotnie nozdrzami, upewniając się, czy na pewno nie ma tutaj nikogo poza dwójką szczeniąt. Nie, nikogo. Chyba.

Destiny

- No ale co ja mam zrobić skoro się boję. -Powiedziała zrezygnowanym głosikiem. Naprawdę się bała tego co może kryć się w mrokach. A to wszystko przez szamana z jej poprzedniej watahy. No ale to inna historia.

Sverre

Wpełzł pod jej kołdrę, obejmując ją ramieniem.
- Obronię Cię, już się nie bój. Przy mnie Ci nic nie grozi - szepnął, po czym polizał ją po policzku. Położył łepetynę płasko na podłożu. Nie pozwoli się jej bać, o nie! I będzie jej bronić, własną piersią, jak rycerz!

Destiny

Czując że znalazł się przy niej pod kołdrą odsłoniła oczka. Przez ciemność dostrzegła tylko niewyraźne kontury. Zadrżała przestraszona. Przytuliła się do niego kładąc pyszczek blisko niego. Uśmiechnęła się gdy ją polizał dla otuchy.
- Na pewno? -Zapytała nie pewnie powoli przestając drżeć.

Sverre

pokiwał twierdząco łebkiem, co na bank poczuła Destiny - jeśli nie zauważyła, to powinna wyłapać ruch kołderki, pod którą leżeli. A gorąco tam niemiłosiernie, jeszcze kiedy ma się całkiem gęste futerko.
- Na pewno. Nie obawiaj się, pumy śpią. Innych potworów nie znam, ale skoro z pumami daję radę. - zapewnił, unosząc kąciki warg w uśmiechu.

Destiny

- A demony? -Zapytała się niepewnie. Jej tam ciepło nie przeszkadzało. W końcu należała do watahy ognia więc im cieplej tym lepiej. Mała przysunęła się jeszcze bliżej samczyka.
- Pokonałbyś demona? -Zapytała patrząc na niego z podziwem.

Sverre

"co to kurde bele demon?" - pomyślał. Jednak się nie przyzna przecież, że czegoś nie wie.
- Peee...pewnie. - powiedział, starając się brzmieć autentycznie i całkiem szczerze, co widocznie nie do końca mu wyszło.

Destiny

- Sverre ty nie wiesz co to demon prawda? -Zapytała się go spokojnie. No przecież to nic złego nie wiedzieć czegoś. Chciała mu już wytłumaczyć kiedy nagle rozległ się huk. Na dworze zerwała się burza. Mała pisnęła w panice i przytuliła się do niego chowając pyszczek w jego futerku.

Sverre

Przytulił ją mocniej. Wypuścił głośno powietrze.
- Nie, nie wiem. Ale wiem, że ten trzask to był grzmot wiesz? To taki prąd z nieba, co uderza w ziemię! - chciał się jakoś odkuć, więc zrobił użytek z tej wiedzy, może to coś da.

Destiny

- Demony są strasznie złe. Są gorsze od pum. One są złe i zabijają inne wilki. -Powiedziała kładąc pyszczek pod jego głową tak ze gdyby chciał położyć swój łepek to położył by go na Destiny.
- Straszny ten grzmot był. -Powiedziała jeżąc się.

Sverre

- Pumy też zabijają wilki. - skwitował. Każdy miał własne pojęcie zła. Dla niego była nim puma, a że był uparty, uporczywie trzymał się swojej wersji. Nie kład pyszczka, jedynie delikatnie oparł go o łepek koleżanki.
- Grzmot Ci nic nie zrobi, on uderza w to, co wyyysoooooko. A my jesteśmy tylko małymi szczeniaczkami.