Miejsce Ianles.

Ianles

Niewielki lasek, położony na uboczu Watahy Ognia. Panuje tu wieczny półmrok, wieczna cisza, ptaki nie przylatując na te drzewa.
Moje legowisko znajduje się pod kopułą ciemnozielonych liści, jest dobrze chronione przed deszczem, a przede wszystkim przed słońcem.
Miejsce dosyć posępne, i niezbyt ładne, raczej większość wilków omija te tereny z daleka, gdyż nie zachęcają widokiem.

Spirit

Stąpał dość niepewnie po stopniowo przesuszonej trawie, na pierwszy rzut oka widać było, że letnia susza i temu miejscu dała się we znaki. Nasłuchiwał. Uniósł wzrok nieco powyżej linii horyzontu, jego szczególną uwagę przykuła ciemna kopuła. - Ktoś tu mieszka. - stwierdził, nie posuwając się dalej.

Ianles

Leżałam w swoim legowisku, w bezruchu, wpatrując się w naszyjnik z bursztynów, i bladych muszelek, zebranych na plaży.
Uniosłam lekko głowę, strzygąc uszami, wyczułam czyjąś obecność. Lekko zaskoczona, wyjrzałam z legowiska, rozglądając się czujnie na boki.
Nie sądziłam, że ktoś odwiedzi mnie w tym miejscu, zmrużyłam lekko ślepia, wpatrując się w sylwetkę w oddali. Wyczułam w niej coś znajomego, jakbym kiedyś widziała owego przybysza.

Spirit

- ...Jednak kto? - ta myśl nasilała się z każdą sekundą, z każdą minutą... A stał tak nieruchomo jakiś czas, patrząc przed siebie. - Ciekawość to pierwszy stopień do piekła... A, zresztą. Mnie już nic gorszego spotkać nie może. - uśmiechnął się posępnie. Szedł w kierunku tajemniczej kopuły...

Muminka

Przyszła
-witaj.

Merkury

usiadł na trawie

Ianles

- Pewnie dziwisz się, że ktoś wybrał to miejsce jako swoje mieszkanie ..? - mruknęłam z ironią, jakby odgadując myśli Spirita. Zresztą, to nie było trudne, sądziłam, że każdy wilk który tu wejdzie odczuje podświadomą niechęć.
Wyszłam całkowicie z cienie, wpatrując się w gościa bez wyrazu.
Po chwili spostrzegłam dwa inne wilki, rzuciłam na nich ponure spojrzenie. To zbędne towarzystwo zaczynało mnie irytować.

Merkury

cichy ale widziany ironią XD

Spirit

- Ianles. - pomyślał, wyczuwając znajomy ton. Wpatrywał się w wilczycę bez wyrazu. - Nie, nie dziwię się. - rzekł spokojnie. - Pozwolisz mi wejść dalej?

Ianles

Zastanawiałam się, po on tu w ogóle przyszedł..? Nie czułam zbytniej chcęci do gości, nie czułam też chcęci do rozmów, odwiedzin.
- Taaa... wejdź - machnęłam ogonem, po czym kiwnęłam głową w stronę legowiska, sama zaskoczona swoją odpowiedzią - Chociaż nie sądzę, by było coś ciekawego do oglądania - dodałam zjadliwie, sama wchodząc do środka.

Spirit

- Ja zawsze mogę mieć odmienne zdanie, nieprawdaż? - spojrzał ukradkowo na wilczycę. Wszedł tuż za Nią do środka. - Widzę, że niezbyt chętnie przyjmujesz gości... - rzekł bardziej do siebie niż do Ianles, rozgladając się uważnie po ów mieszkaniu.

Ianles

Wzruszyłam tylko ramionami, niezbyt się przejmując tym, czy spodoba mu się to miejsce, czy też nie. Jakoś już od dawna przestało mi zależeć na opinni innych wilków.
Weszłam do środka, spoglądając na swój surowy wystrój pokoju. Surowy, ale dosyć schludny. Omiotłam wzrokiem legowisko, po czym zerknęłam na Spirita:
- Owszem, nie przyjmuję. Nie widzę zbyt dużej potrzeby widywania się z innymi wilkami towarzysko - odparłam, mając na myśli to, że jeśli pracuję, muszę to robić. Chociaż i tak moja branża była mało popularna - Rozmowy z innymi mnie nużą, przbywanie z wilkami mnie nie bawi, wręcz nudzi. Nie znalazłam nigdy kogoś podobnego do mnie, nawet wspólnego tematu, czy nici porozumienia. Więc po co? - spytałam sucho, podchodząc do szafki z naczyniami. Wyciągnęłam kilka ziół, zapachniało herbatą.

Paige

Przechodziłam obok i zerknęłam na dom. Był nawet ładny. Widzą "straszną" wlczycę wybiegłam.

Ianles

Weszła do legowiska, patrząc krytycznie na zakurzone meble i sprzęty, na jej rzeczy leżące w nieładzie. Strząsnęła stare liście z kopuły dachu legowiska, a do wnętrza wpadło mnóstwo światła, które zabarwiły to miejsce na odcienie czerwieni i szkarłatu..
Ianles uśmiechnęła się szeroko, widząc jej ukochane kolory, które tak przypominały wspaniałe języki ognia.
Po wysprzątaniu swojego domku, podeszła do wielkich organów, które stały w kącie sali. Przejechała łapą po klawiszach, wsłuchując się w początki symfonii, i wyłapując pierwsze nuty. Zagrała niezbyt skomplikowany otwór, jednak jej on poprawił humor, gdy do jej uszu dopadła melodia szalona i choatyczna, ognista, nuty pełne barw..
Westchnęła, uderzając ostatni raz w klawisze.. Wskoczyła do czarnego, grubo ciosanego łoża, i zwinęła się w kłębek, otulając się czerwoną, aksamitną kołdrą.