Znaleziono 25 wyników

Podskoczył zaskoczony, słysząc wilczycę.
- Skoro groźny, to czemu przyjacielski? Nie żebym miał coś przeciwko... - powiedział niepewnie.

- No pewnie, że silna - powiedział z uśmiechem.
- A jaka jest Wataha Nocy? - spytał z błyskiem ciekawości w oczach.

Choć nie było nic odkrywczego w słowach Vay, szczeniak uznał je za zabawne. Uśmiechnął się wesoło i zamerdał ogonem.
- Miło mi. Z jakiej watahy jesteś? Bo ja z Ognia - powiedział nie ukrywając dumy.

- Niby gdzie byłem nie miły? - spytał zaczepnie.

Odwrócił się do Vayneili.
Wreszcie ktoś miły - pomyślał ucieszony.
- Hej. Powiedz, co robisz? - spytał, jak zwykle wścibiając nos w cudze sprawy.

W pierwszej chwili był zaskoczony słowami Kazana, jednak szybko się pozbierał.
- Nie zamierzam nigdzie iść - warknął bezczelnie, nie zważając na konsekwencje pyskowania dorosłemu wilkowi.

- Hm? - Spojrzał zaskoczony na Kazana.
- A co mi może grozić? - spytał zuchwale.

Przyszedł nad urwisko wiedziony wrodzoną ciekawością i chęcią poznawania nowych terenów. Dostrzegł samotnego wilka. Wesołym krokiem podszedł do Vayneili.
- Cześć - szczeknął radośnie. - Nazywam się K ...

- Ale twój brat.... Wyzdrowieje, co nie? Więc się nie przejmuj - próbował ją pocieszyć.

- Czyli już nie jesteś smutna - rzekł, pokazując jej język.

Ucieszył się.
- Uśmiechnęłaś się - powiedział uradowany.

- Jak tylko dorosnę, to pomogę ci się go pozbyć! - obiecał, nie zastanawiając się długo.

- Ale to niedobrze... - mruknął.
- Czemu ten ludek się ciebie przyczepił? To wredne - zaprotestował.

- Naprawdę jest taki niemiły? To czemu nie powiesz mu, żeby sobie poszedł? - spytał naiwnie.

Oczy mu zaświeciły z podekscytowania.
- Jeeej. Skąd masz takiego ludka? - zapytał zafascynowany.

Cofnął łapę.
- Ummm.... No dobrze... - Wahał się przez chwilę, ale jego dziecięca ciekawość wygrała. - Ale co by się stało, jakbym je ruszył?

- Hehe, mówiłem ci przecież - powiedział z dziecinną dumą.
- Hej, co to? - pokazał łapą na woreczek, należący do Kary (chodzi mi o te medaliony).

Stanął na tylnych łapach i wspiął się na barki Kary, próbując ją przewrócić.

Skinął głową.
- Dobrze - odparł.
- Hej, ale bawić się chcesz? - spytał ją zadziornie, po czym podniósł się i schylił na przednie łapy.

Usiadł, patrząc na nią uważnie.
- Co mu się stało? - Stracił już ochotę na żelki.