Caro zdaje na szpiega

Caro

Wadera ściągnęła ciecz z pyska i ściągnęła brwi wpatrując się ciemnoczerwonymi, diabelskimi oczami w wilka. Szybkim ruchem podniosła łapę i ścisnęła jego podbrodzie tak, że mogła mu polecieć strużka krwi.
- Mów! Jak się nazywasz... - wysyczała ściskając jeszcze mocniej.

Atrita

/Jest w ogóle coś takiego, jak "podbrodzie"?/

Rita przyglądała się ślepiami o neutralnym, wręcz znudzonym wyrazie, jak Caro wgniata swoja łapę w miejsce tuż pod żuchwą basiora. Nie ingerowała, nic nie mówiła - czekała.

Wilk zakrztusił się lekko, lecz na kufie jego nadal widniał szyderczy, kpiący grymas.
- Chy... chyba nie myś... lisz, że... coś... coś Ci po... wiem, żalo... sna... wil... czyco - wycharczał, po czym zaczął chrapliwie łapać oddech.

Nillah

Wilczyca była wyraźnie zdenerwowana tym, co robił wilk, bowiem jej szare oczy zabłysły ciemną czerwienią, a nos zmarszczył się w złości.
- Gadaj... - mruknęła do wilka ściskając jego podbródek tak mocno, że spod jej pazurów mogły wydobyć się cienkie stróżki krwi.

//Wydaje mi się, że tak. Bynajmniej w moim mniemaniu jest to miejsce pod brodą i nad szyją, łączące te oba narządy. W zdrobnieniu jest to najczęściej "podbródek".//

Edit:
Ojeju! Przepraszam... zła postać.

Atrita

/W ludzkiej anatomii nie ma takiego słowa. Istnieje za to takowe miasto.../

Basior zakrztusił się nieco, lecz dalej pozostał uparcie milczący. Jeżeli ta młoda, niedoświadczona wadera sądziła, iż w ten sposób coś od niego wyciągnie, to się grubo pomyliła. To był zabójca, bezlitosny wojownik - gorszych rzeczy doświadczał od swych kamratów niż od tej wilczycy.

Atrita dalej milczała, siedząc na swoim miejscu i ze znudzeniem obserwując ową scenę. Nie ingerowała - w końcu to Caro dostała zadanie, więc nie mogła się wtrącać. Nie miała też takiego zamiaru.

Caro

//Bardzo możliwe...//

- Jak się nazywasz? - syknęła mu w twarz z pogardą.
Druga łapa, która dotychczas sterczała przy tylnej łapie również wkroczyła do akcji, przy zmuszaniu fizycznym wilka do mówienia.

Atrita

/Wyrażaj się jaśniej i dokładniej, jak już wcześniej wspomniałam./

Wilk wychrypiał niezrozumiałe coś, co brzmiało jak obelga skierowana w stronę wadery. Z jego pyska, mimo umęczonego wyrazu i duszności, nie schodził ironiczny, kpiący grymas. Jeżeli wadera sądziła, że takim podduszaniem coś z niego wyciągnie, to się grubo myliła.

Rita ziewnęła lekko, rozkładając odrobinę swe pierzaste skrzydła. To już trzeci raz oglądała tortury wilków, które próbowały przedrzeć się na tereny Nocy.

Caro

Oczy wilczycy buchały gniewem, a z pyska co chwila padał ostrzegający warkot.
- Mów... Jak się nazywasz?!
Wadera lekko obluzowała uścisk na szyi wilka i sięgnęła po niewielki, umocowany podartej, brudnej torebeczce sztylet. Wzięła go w drugą łapę i poczęła wbijać swój nożyk w łapę basiora.

Atrita

Basior zaczerpnął ciężko powietrza, kiedy ucisk na gardle zelżał nieco. Zaraz jednak zacisnął mocno szczeki, kiedy poczuł wpijające się w łapę ostrze. Warknął przez zęby i zadrżał, kiedy ból uderzył go niby ciężki obuch.
- C... cario - odezwał się ochryple, nienawidząc samego siebie za okazanie słabości.

Caro

Wadera uśmiechnęła się z uznaniem.
- Do jakiej grupy należysz? - wysyczała prosto w oczy wilka.
Uścisk na gardle ponownie się zwolnił, azaliż ostrze nożyka wadery jeszcze bardziej wpiło się w łapę wilka. Kilka strużek krwi spływało po futrze na kończynie wilka. A Caro nadal patrzyła w oczy wilka z nienawiścią.

Atrita

Basior zacisnął mocno szczęki, sycząc bezgłośnie z bólu spowodowanego przez wbijające się w łapę ostrze nożyka. Jego nieco zamglone bólem ślepia spojrzały nienawistnie na wilczycę, lecz zaraz zniknęły, zasłonięte przez powieki.
- Mo... morte... - wychrypiał, mając ochotę odgryźć sobie język i wyrwać serce. Tak bardzo nienawidził własnych słabości...

Caro

Caro nadal nie zwalniała uścisku z gardła wilka i zaczęła uśmiechać się szyderczo do wilka.
- Powiedz mi więc, jakie jest twoje zadanie? - mruknęła wpatrzona w wilka. Była w pełni skupiona, przecież nie mogła pozwolić, by wilk skorzystał z jej nieuwagi i uciekł, pomimo, że ma skrępowane łapy.

Atrita

Warknął charczącym dźwiękiem, uchylając powieki i wbijając nienawistne spojrzenie w waderę. Cóż, wcześniejszy zamysł, jaki przyszedł mu do głowy wydawał się coraz bardziej atrakcyjny. Miał wydać swych kamratów? Zdradzić ich plany? Za dużo mu płacili, żeby to zrobić. Najemnik zawsze wierny jest pracodawcy i nie wyjawia jego sekretów - nawet na torturach. Nie zamierzał więc rzec nic więcej - bo co im po nazwie grupy i jego imieniu. Nic! Ha!

Caro

Wilk nie chciał mówić, co? Nie chciał wydać swych przyjaciół?! No to się pomylił. Nie z tą osobą mógł sobie tak grać. Wilczyca wyciągnęła nóż z łapy wilka, a w ranę wsadziła więc łapę. Natomiast noża użyła do okaleczania drugiej łapy, tak więc wilk mógł czuć piekielny ból i strumienie krwi lecące z obu łap.
- Jakie jest twe zadanie?! - wysyczała wilkowi prosto w oczy dając do zrozumienia, że to nie wszystko co potrafi.

Atrita

Oj, dziecinko. Jestem najemnikiem... - pomyślał basior z krzywym, bolesnym i szyderczym zarazem grymasem, nie spuszczając nienawistnego wzroku z oczu wadery. - Przeżyłem gorsze rzeczy i gorsze sytuacje.
- Gdy... gdybym... mógł... naplułb... ym Ci... w pysk - wycharczał, szczerząc słabo swe długie, ostre kły. Och, jakże chciałby zacisnąć swe szczęki na jej gardle. Jakże chciał wycisnąć z niej wszelkie istnienie i rzucić ją na pola Hadesu.

Caro

Ale to właśnie owy wilk był skrępowany sznurami i to właśnie Caro miała ku celu wyciągnąć od niego informacje, a potem? Kto wie...
Carosia wyjęła pazur z rany wilka, po czym zostawiając nóż w drugiej łapie przytrzymała otwarty pysk wilka, po czym pociągnęła drugą łapą za język i zaczęła go przegryzać zaciskając szczękę wilka.
- Jakie jest twoje zadanie?! - syknęła puszczając język i zaczęła dociskać ostrze do łapy wilka, tak, że lada chwila nóż mógł przebić łapę wilka.

Atrita

Basior zakrztusił się własną krwią, nawet nie próbując wyrwać się z łap Młodszej. Nie widział ku temu potrzeby - zginie tutaj, był tego jak najbardziej pewny. I zabierze swe sekrety do grobu, nawet mimo tego okropnego, przeszywającego i otumaniającego bólu.

Rita westchnęła cicho, przyglądając się z nikłym zainteresowaniem całej scenie. Obojętnie spoglądała, jak Caro maltretuje Granicznego i sprawia mu ogromny, oślepiający ból.
- Są pewne zasady, Wartowniczko - odezwała się wtem swym niskim, neutralnym tonem. - Między innymi ta: Nigdy nie uszkadzaj narządów wilka, które pozwalają mu się wypowiadać i zdradzać informacje.
Tak... Bo jak przesłuchiwany ma się wygadać, jeżeli uszkodzi mu się na przykład język, struny głosowe czy szczęki?

Basior, usłyszawszy słowa - jak podejrzewał - Alfy, zarechotał słabo i zaraz skręcił się z powodu jeszcze mocniejszego cierpienia, które wtryniło się w jego skrępowane ciało.

Noem

Caro nie była taka głupia, doskonale o tym wiedziała. Więc dlaczego krzywdziła wilka tak, by nie mógł nic powiedzieć? No właśnie, dlaczego? Ah, Caro! Po niej nigdy nic nie było wiadomo co znów jej odwali. Mniejsza... Młodsza posłuchała rady alfy i złagodziła, można powiedzieć, drążenie dziury krwi w łapie wilka, ale nadal obracając niewielki nożyk lekko kaleczyła jego ciało.
- Zatem? Jaki jest twój cel? - odparła z wyraźną nienawiścią w oczach.

Kusou! Zła postać... Gomen-nasai ^^'

Atrita

Z jego pyska kapała krew, która spływała również do gardła i powodowała, iż basior krztusił się i prychał słabo. Jego zamglony wzrok spoczął na waderze, która bezlitośnie katowała go i kaleczyła. Wiedział, och wiedział, iż jest niedoświadczona. Popełniła już kilka błędów i mimo zaćmionego, przysłoniętego mgłą cierpienia umysłu on o tym wiedział; widział to doskonale.
- Dlacz... dlaczego miałbym... cokolwiek... mówić... - wychrypiał niskim, ledwo słyszalnym głosem. - I tak... zdechnę tu...

Caro

Wilczyca wpatrywała swoje skupione, niebieskie oczęta w wojownika. A więc nie chciał mówić, bo zginie? Cóż za kreatywne myślenie. Caro odłożyła więc nożyk i zluźniła nieco swą twarzyczkę, i przestała tak przesadnie pochylać się nad wilkiem. Pokręciła łbem i spojrzała jeszcze raz na basiora.
- Nie zginiesz tutaj. - Zapewniła, a jej głos był tak przekonujący, że nawet taki niedowiarek jak ja prawdopodobnie by uwierzył.

Atrita

A on zaśmiał się słabo i ochryple, spoglądając na wpół przymknięty ślepiami na waderę. Ona chciała, aby on w to uwierzył? Weteran i najemnik? toż ta dziecina jeszcze porządnie świata nie zna, najwidoczniej! Ha! Zarechotał raz jeszcze, po czym wykonał ruch, jakby chciał napluć na nią. Zbluzgać ją i obrazić. Szydzić jej prosto w twarz i mocno spoliczkować. Nie miał jednak sił... wszystko wokół rozmywało się, traciło na ostrości, a mięśnie nie chciały go słuchać. Nic, a nic...