Caro zdaje na szpiega

Caro

Tam gdzie polana porasta lasem, a łąki się kończą, główny szlak drogi zamazuje się i w końcu schodzi na manowce. Jeśli mimo to chcesz tym szlakiem podążać dalej, duch twój traci wszelkie oparcie w rzeczywistości, oddala się od jasnego dnia, od światła, od człowieczego bytu. Droga, którą jak ci się zdawało, szedłeś, znika, rozpada się na wiele wątłych ścieżek, gdzie słoneczne światło igra z cieniem i wabi wędrowca, lecz biada ci, jeśli którejś z tych dróżek zaufasz. Łatwo zawieść cię może ku mokradłom i bagnom co ugną się pod twoją stopą i pochłoną cię na wieki wieków. Może niektóre z nich wiodą ku skalnym urwiskom, czekającym na zbłąkane dzieci, które samotnie gnają bydło na pastwiska lub wyszły o brzasku nazbierać mchu i chrustu? Być może. A być może też jedna z tych błędnych dróżek prowadzi do najciemniejszej głuszy, do samego jądra boru, do tego miejsca, które bywa jedynie wspominane szeptem przy płonącym na kominku ogniu, w jesienne wieczory.

<center>***</center>

Po chwili zjawiła się tu ona; jasnobrązowa wadera, o szarych oczętach i brązowych włosach. Bicie jej serca wydawało się jakby najgłośniejszą teraz melodią. Wilczyca bała się, że jej strach zobaczą wszyscy, zobaczą, że się boi, choć w tej chwili tak bardzo tego nie chciała. Jednak jej marzenia były w stanie nawet uspokoić szalonego byka na korridzie. Usiadła nieopodal jednego drzewa nie dając po sobie poznać ani rysy lęku.

Atrita

Pojawiła się tutaj i ona - stąpając bezgłośnie i bardziej przypominając marny cień niż jakiekolwiek żywe stworzenie. Jej ciemne futro nawet nie zaszeleściło, tak samo smoliste pióra skrzydeł. Cała Atrita wydawała się wyłącznie ułudą, czymś niematerialnym; czymś, co wydawałoby się zniknąć, gdyby tylko to dotknąć.
Lecz wreszcie Alfa wyłoniła się z mroków, nabierając bardziej żywego wyglądu; bardziej przyziemnego - istniejącego. Zatrzymała się naprzeciwko Caro i usiadła niespiesznie, leniwie - jak zwykle.
- Witaj, Młodsza - odezwała się swym niskim tonem, spoglądając na młodszą waderę czujnym, badawczym wzrokiem jasnych ślepi.

Caro

- Witaj Alfo Nocy - odparła z dobijającym spokojem. Nadzieja na spełnienie swoich marzeń zniweczyła wszelkie obawy przed testem.
- Tym razem będę zdawać na pełnoprawnego szpiega. - dodała jeszcze bez zastanowienia. Caro była wyjątkowo spokojna. Nie rozpierała jej ani nienawiść, ani radość. Ot tak, po prostu spokój wewnętrzny.

Atrita

Skinęła krotko, moszcząc się wygodnie i dalej spoglądając na uważnie, badawczo na Młodszą. Zastrzygła lekko spiczastym uchem i przechyliła łeb odrobinę w bok, marszcząc przy tym nieco czarny nos.
- Powiedz mi więc zatem, dlaczegoż to pragniesz tej pozycji? - zapytała spokojnym, neutralnym tonem.
Była ciekawa, jak też test ten się potoczy. Była niezwykle zainteresowana odpowiedziami Caro oraz jej postawą.

Caro

- Chciałabym przede wszystkim nadal rozwijać swe umiejętności i byty. Dodatkowo pragnę jeszcze bardziej wspomóc watahę swoją rangą. Co mam na myśli wspomóc? Otóż pragnę skradać się ciemnymi nocami wśród legowisk obcych wilków i zdobywać cenne informacje i plotki. - mówiła jakby strapiona we własnych słowach Carosia. Była całkowicie pewna swoich słów, podobnie jak na poprzednim, a zarazem swoim pierwszym teście, który odbył się kilka miesięcy w przeszłość. Młodsza doskonale pamiętała każdą minutę swego pierwszego testu, który szczęśliwym trafem również przeprowadzała jej Atrita, więc to jeszcze bardziej przypominało jej tamten egzamin i tym samym jeszcze bardziej uszczęśliwiało.

Atrita

Mlasnęła głucho, po czym skinęła krótko głową.
- Jakie są Twoje predyspozycje oraz umiejętności do tegoż fachu? - zapytała, gdyż musiała.
Doskonale wiedziała, że będąc Młodszą zapoznała się już z karierą Szpiega i liznęła tej roboty. Formalności to jednak formalności i nie mogła opuścić żadnego z pytań.
- I dlaczego akurat ta profesja? Dlaczego nie Wojownik?
Tak, tego była niezwykle ciekawa. Po Krainie krążyły plotki, że młoda wadera zastanawiała się nad tymi dwoma ścieżkami. I Rita chciała wiedzieć, dlaczego akurat ta.

Caro

- Świetnie się skradam, mam niezwykle wyostrzoną umiejętność łapania plotek i pogłosek, a jak sama wiesz, Alfo Nocy całkiem dobrze się sprawdzałam w roli młodszego szpiega, dzięki temu mam jeszcze bardziej rozwinięte takie umiejętności jak bezszelestność, skrywanie się nawet za najmniejszym krzaczkiem, a nawet zabijanie dla informacji. Ponadto mam ogromną determinację i wierzę, że mi się uda uzyskać wymarzone stanowisko. - wypowiadając to zamknęła oczy i wzięła oddech. Caro od czasu do czasu miała w zwyczaju uspokoić się wewnętrznie, by potem nie zwariować doszczętnie. Nagle otworzyła oczy, a na jej pyszczek wstąpił serdeczny uśmiech.
- Pragnę zostać Szpiegiem, a nie Wojownikiem dlatego, iż okazało się, gdyż nie jestem powołana do profesji woja, bo jestem zbyt sława. Ale nie o to chodzi... Jestem powołana do profesji szpiega, ponieważ nie dość, że mam do tego talent, to moi przodkowie byli największymi Szpiegami Watahy Ciemności, do której niegdyś należałam... - powiedziała zdecydowanie i z uśmiechem.

Atrita

Przechyliła łeb delikatnie w bok, obserwując Caro bacznym, palącym wręcz spojrzeniem jasnych ślepi. Na kufie jej jawił się mały, ledwo zauważalny uśmieszek, który dostrzec można było jedynie po dokładnym przyjrzeniu się pyskowi Rity.
- Dobrze sprawiłaś się w roli Młodszego? - zapytała z lekką, delikatną ironią, strzygąc przy tym swoim prawym, puchatym uchem. - Ja pamiętam, iż z Twoim udziałem doprowadzono do poważnego incydentu.
Jasne oczy zalśniły, wbite w te należące do młodszej wadery.

Caro

Waderka zarechotała i lekko się zarumieniła.
- No tak... ten incydent rzeczywiście namieszał więc... nie spisałam się najlepiej w roli młodszego szpiega, chociaż muszę przyznać, że teraz, gdy na tereny naszej krainy wkroczyło niebezpieczeństwo stworzone przez Fox'a spisałam się dobrze... - odparła lekko speszona, aczkolwiek nadal wierzyła, iż uda jej się zdobyć upragnioną profesję.

Atrita

Cóż, przynajmniej była na tyle rozsądna, aby wstydzić się tamtego czynu i go żałować. Westchnęła wewnętrznie, mając ochotę potrząsnąć łbem, lecz nie zrobiła tego.
- Wymieniłaś mi swoje umiejętności i powiedziałaś, dlaczego chcesz stać się Szpiegiem. To teraz zdradź mi, dlaczego miałabym Cie takowym mianować? - zadała kolejne pytanie, świdrując Młodszą swym jasnym wzrokiem.
Musieli posunąć się dalej, nie mogli przecież stać w miejscu. A rozpamiętywanie nie byłoby tylko tym, a cofaniem się dodatkowo o kilka kroków w tył.

Caro

- Uważam, że powinnaś mnie wybrać Atrito dlatego, że w środku jestem zwykłą, szarą wilczycą, zaś na zewnątrz jest coś, co mnie odróżnia od reszty. To mój charakter. Zazwyczaj jestem radosna i wesoła, zaś jeśli chodzi o taką rzecz jak zdobycie cennej informacji można mnie określić jako bezlitosną wilczycę, która jest gotowa nawet i poświęcić życie za informację. Umiem się skradać i poruszać się naprawdę cicho, jednak wiem że nie jestem niepowtarzalna i doskonała. Wybierając mnie na Szpiega na pewno nie pożałujesz, Alfo Nocy. - odparła zdecydowanie. Wszystko co mówiła teraz Caro było pełne prawdy. W tej wypowiedzi była szczera jak nigdy.

Atrita

Poczuła się nieco jak na rozmowie kwalifikacyjnej... Cóż, po części ów test nią był, gdyż posiadał jej elementy. Jak wcześniejsze pytanie, na przykład.
Rita potrząsnęła mentalnie głową, pozbywając się zbędnych, niepotrzebnych teraz myśli.
- Czyli jesteś gotowa zarówno zabić dla informacji, jak i sama za nie zginąć? - zapytała wtem, prostując się odrobinę i strzygąc tym razem lewym uchem.
Jej jasne oczy nie wbite już były badawczo w młodszą waderę, a wędrowały gdzieś po otoczeniu. Ona dojrzała już wszystko to, co chciała; wszystko to, co ją interesowało. Teraz mogła pozwolić sobie na drobne rozluźnienie oraz zasypanie Caro dalszymi pytaniami.
Oraz praktycznymi zadaniami.

Caro

- Oczywiście. Dla ważnej informacji zrobię wszystko wkładając wiele starań do tego, by sama nie zginąć. - odparła wadera z lekkim uśmiechem. Wilczyca była teraz szczęśliwa, bowiem jej głowę zaśmiecało mnóstwo pozytywnych myśli o teście i dalszym życiu wilczycy. Ale nagle jej uwagę przykuł szelest w krzakach. Wadera zaczęła się zastanawiać co to może być, więc wszelkie myśli o dalszej karierze uciekły.

Atrita

Zauważyła rozproszenie Caro i zmarszczyła na to delikatnie swój nos.
- Zdajesz sobie sprawę z tego, iż Szpieg zawsze musi być skupiony na swoim otoczeniu oraz sprawie? Nie może się dekoncentrować, gdyż to kosztowałoby go życiem - odezwała się srogim tonem, poruszając wolno swym puszystym ogonem. Mlasnęła głucho, po czym przeszła do kolejnego pytania: - Co zrobiłabyś w sytuacji, gdybyś otrzymała rozkaz zinfiltrowania wrogiego obozowiska wilków i uzyskania informacji na temat ich planów?
Miała ochotę mlasnąć raz jeszcze, jednak powstrzymała ten uporczywy odruch. Miast tego zastrzygła więc uchem i dalej wpatrywała się jasnymi ślepiami w młodszą waderę.

Caro

- Tak, wiem, nie powinnam się dekoncentrować, aczkolwiek czasem ciekawość jest silniejsza od moich zamiarów. Chociaż w sumie ciekawość jest całkiem dobrą cechą w szpiegostwie o ile się nie mylę. - odparła.
Dekoncentracja umknęła. Tak, Caro miała niezliczoną ilość myśli, które co chwila uciekały, a także nadchodziły. Teraz zapanowała cisza, wadera układała sobie odpowiedź w głowie, by z jej wypowiedzi nie wyszedł jeden wielki harmider.
- Najpierw używając swoich bezszelestnych umiejętności weszłabym na tereny obozowiska, pamiętając by być ciągle w ukryciu i zmienić swój zapach nacierając się uprzednio jakimś błotem, czy kwiatami. Następnie zaczęłabym podsłuchiwać rozmowy wilków. Potem zakradłabym się pod jaskinię Alfy, bądź innej ważnej osoby i gdyby mieszkaniec pieczary byłby w środku pewnie podglądałabym i podsłuchiwałabym go z ukrycia. Jeśli nie byłoby go w grocie szukałabym dalej wśród plotek wilków. - odpowiedziała skupiona na teście i odpowiedzi.

Atrita

Hn, czyli Caro była raczej typem obserwatora z ukrycia niż kogoś, kto przebrany właził między obce wilki. Na kufie Rity pojawił się lekki, niemal niezauważalny uśmieszek.
- Na tereny Watahy Nocy - zaczęła opisywać kolejną sytuację - wkradł się obcy osobnik, któremu udało się potem szybko umknąć. Skierował się poza granice Krainy, gdzieś na wschód. Na tej samej drodze rozmieszczone są obozowiska trzech małych, neutralnych stad. Masz za zadanie go wytropić i wskazać drogę Wojownikom. Co robisz?
Cóż, gdyby zdawała na Skrytobójczynię, Alfa kazałaby owego basiora zabić. Ale to był test na Szpiega...

Caro

- Jeśli wataha nocy posiadałaby próbki zapachu wilka pewnie podążałabym po zapachu i odnajdując go natychmiast wysłałabym swego pupila z listem o miejscu pobytu wilka. Zostałabym tam tylko po to, żeby w razie zmiany położenia wilka wysłać jeszcze jeden list do wojowników. Jeśli wilk nie pozostawiłby zapachu udałabym się na wschód poszukując informacji o nim z plotek wilków, czy może nawet osobiście podając się za turystkę, która boi się, że wilk ją zaatakuje (pamiętając oczywiście o zmianie wyglądu i zapachu). Jeśli odnalazłabym go podobnie jak wcześniej - posłałabym swego pupila z listem. - odparła zdecydowana swojej odpowiedzi.

Atrita

Ponownie tego dnia skinęła krotko, z niezauważalnym uśmieszkiem. Tak, odpowiedzi Caro były takie, jakich oczekiwała oraz wymagała. Mlasnęła po raz kolejny, przechylając łeb delikatnie w bok i owijając jedną z łap puszystym ogonem. Noc robiła się chłodna, lecz jej to aż tak bardzo nie przeszkadzało - miała w końcu gęste, ciepłe futro.
- Przejdźmy teraz do testu praktycznego - zwróciła się do młodszej wadery. Wskazała łapą pobliski głaz i rzekła: - Za tamtą skałą znajduje się skrępowany wilk, którego złapano na granicach Krainy. Masz wyciągnąć z niego takie informacje, jak: jak się nazywa, do jakiego stada czy grupy należy, jakie było jego zadanie oraz jakie jest miejsce spotkania z innymi jego komratami.

Caro

Wadera skinęła krótko łbem i podeszła do głazu.
- Witam. Pewnie zastanawiasz się po co tu jestem. Otóż pragnę Ci pomóc, ale musisz coś dla mnie zrobić. Na początek zdradź jak się nazywasz, potem jeszcze będzie kilka pytań, a na samym końcu spróbuję Ci pomóc w osiągnięciu twego celu. - Spróbowała na spokojnie. Bo po co od razu używać brutalności? Chociaż Caro brutalna być potrafi, oj potrafi.

Atrita

Wilk wyszczerzył jedynie swe ostre kły, spoglądając z pogardą na Młodszą. Wychylił się ku niej tak mocno, jak tylko był w stanie będąc skrępowanym i napluł jej na pysk.
- Goń się, szczeniaku - warknął, marszcząc swój nos w niezadowoleniu.

Rita milczała, wpatrując się uważnie, analitycznie w rozgrywającą się scenę.