Test Akity na Wojownika

Akita

Była to duża rozległa polana. Rosło na niej kilkanaście, bardzo starych, ledwie trzymających się, wysokich drzew, oraz niewielki zbiornik wodny, wyglądający prawie jak wielka kałuża. Miejsce to jednak, kryło w sobie dużo mroku, krzewy czarnych dzikich róż rosnących gdzie nie gdzie oraz nieprzyjemne cienie innych dużych roślin.

_______________________

Akita pojawiła się tutaj ażeby zdać swój test na wymarzoną rangę jaką był Wojownik. Wiele dni trenowała by w końcu ją z poważaniem zdobyć. Wciąż zastanawiała się kto będzie prowadził ów szkolenie. Mlasnęła kłami i wyczekiwała najmniejszego szmeru, kroków swego mistrza.

Atrita

Lecz owy szer się nie rozległ, gdyż kroki czarna wadera stawiała bezgłośne. Stanęła w jednym z głębszych cieni rzucanych przez niezwykle wiekowe drzewa, spoglądając uważnie białymi ślepiami na sylwetkę zdającej wilczycy. Mierzyła ją bacznym wzrokiem, jak gdyby chciała prześwietlić zarówno ciało, jak i jej duszę w poszukiwaniu odpowiednich Wojownikowi cech. Wreszcie wychyliła się na jaśniejszy skrawek ziemi, strzygąc prawym uchem.
- Witam.

Akita

- Witaj. - Kiwnęła jej łbem, lekko się chyląc, w geście przywitania swego mistrza. Zastrzygła uchem i wygięła swą sylwetkę. Wyglądało to podobnie jak tz. 'koci grzbiet', a powód owego zachowania był prosty ! Rozciągała się przed ćwiczeniami sprawdzającymi jej sprawność fizyczną.

Atrita

Na jej pysku pojawił się nieokreślony uśmieszek, gdy ujrzała przygotowania wadery do testu ze sprawności fizycznej. Na przekór wilczycy usiadła tuż obok małego zbiornika wodnego, wpatrując się ciągle w Akitę. Milczała jakiś czas, lecz wreszcie, po długiej ciszy, zapytała:
- Dlaczegóż to zamierzasz wkroczyć na wojowniczą ścieżkę krwi i śmierci?

Akita

Chwilę się zastanowiła po czym podniosła łeb i dumnie powiedziała - Moje życie dotychczas było ciężkie, wiele stoczonych walk dało mi się we znaki, samo przetrwanie w tej krainie nie jest bardzo łatwe. Zawsze zamierzałam, dostać zasłużoną rangę w watasze dla której, gdybym musiała, oddałabym życie. Dlaczegóż akurat ona ? Zapewne tylko ona pasowałaby do mojego charakteru i osobowości. Bronienie stada jest moim celem życiowym ! -

Atrita

Widząc dumę, z jaką owe słowa wypowiadała wadera, Atrita jedynie zmrużyła swe białe ślepia. Machnęła leniwie ogonem, spoglądając już nie na nią, a na błękit, po którym przechadzały się szare chmury. Wydawała się niezbyt zainteresowana przeprowadzanym testem, lecz to były jedynie pozory.
- Jakimi cechami Twoim zdaniem winien odznaczać się prawdziwy wojownik? - zapytała wtem, przenosząc wreszcie wzrok na wilczycę.

Akita

- Prawdziwy wojownik winien być bez względu na wszystko oddany swemu stadu, a przede wszystkim jego przywódcą. Cechować go również powinny odwaga i mądrość, by poradzić sobie z każdym problemem. - Powiedziała. Mlasnęła kłami i rozmyślała o tym by zdać swe szkolenie, z jak najlepszym rezultatem.

Atrita

Podniosła się mozolnie na łapy, jej uszy postawione były na sztorc, ogon chwiał się wolno. Nie ruszyła się jednak z miejsca, nie sprawiała wrażenia chcącej zaatakować stojącą naprzeciw waderę.
- Jesteś więc gotowa oddać krew, duszę i życie za Watahę w razie konieczności? - zapytała nagle, niespodziewanie ostro. Głosem, który potrafiłby ciąć metal, który nie pasował do chłodnej wilczycy.

Akita

- Gdyby była taka potrzeba oczywiście że tak. Obrona klanu jest najważniejsza ! - Powiedziała i owinęła łapy ogonem, ot tak z przyzwyczajenia. Zastrzygła uchem i czekała na dalszą garść trudnych pytań ze strony swego mistrza.

Atrita

Podeszła do niej o jeden krok bliżej, jak gdyby chciała ją powoli przytłaczać swoją obecnością. Jej białe oczy spoglądały wprost w czerwone ślepia wadery, uśmieszek zmalał nieco, lecz nadal pozostał na pysku.
- Jesteś gotowa współpracować z innymi wilkami by obronić swe stado? Jesteś w stanie z nimi pracować nawet wtedy, gdy mają zupełnie inne przekonania niż ty? - zapytała znowu swym dziwnym, mocnym głosem.

Akita

- Jeżeli chodziło by tutaj o obronę lub o ważniejszą z misji klanowych, to oczywiście że tak. Nie ważne jest z kim czy jak to zrobić, najważniejsze jest by wykonać owe zlecenie i by nie przynieść wstydu lub klęski klanowi oraz by nigdy nie doprowadzić do jego upadku. - Powiedziała.

Atrita

Zmrużyła bardziej ślepia, wyłapując coś w wypowiedzi wadery.
- Uważasz, że zadanie należy po prostu wykonać nie bacząc na to z kim czy jak? - Na moment powieki całkowicie przysłoniły białe ślepia. - Czy nie sądzisz, iż dobre oraz złe, pełne i na skróty wykonanie wiąże się z hańbą i jej brakiem? - zapytała, otwierając oczy i wręcz przygważdżając nim wilczycę.

Akita

- Tak. Jeżeli zadanie wykonane zostanie byle jak i spowoduję to jakąś sytuację która poszła by na niekorzyść Klanowi, ów wilki wykonywające ją zhańbiły by nie tylko swój honor ale i honor stada, a co gorsza Alfy nakazującej do jej rozpoczęcia. - Powiedziała. Machnęła ogonem i czekała na dalszą część.

Atrita

- W takim razie zaprzeczasz sama sobie, gdyż słowa twe wyraźnie mówiły, iż obchodzi Cię jedynie zakończenie zadania. "Nie ważne jest z kim czy jak to zrobić" - zacytowała na koniec słowa zdającej wadery, jeszcze intensywniej wpatrując się w nią białym spojrzeniem.
- Co uszynisz, gdy na tereny Twej Watahy wejdzie ktoś Ci obcy? Co zaś uczynisz, gdy ktoś zakłóci przebieg zebrania? - zapytała wtem.

Akita

-Jeżeli na tereny mojej Watahy wejdzie ktoś Obcy, na początek zadam mu kilka prostych pytań, mi : z jakiego powodu, lub co go tutaj sprowadza. Po dokładnej ich analizie, zastanowiłabym się co zrobić z owym obcym. Natomiast jeśli któryś z wilków nienależących do mojej watahy przerwałby zebranie klanowe, z pewnością od razu zareagowałabym. Ów śmiałka wyprowadziłabym na WT i tam z początku zadawałabym mu wiele pytań dotyczących tego co uczynił, a po krótkim zastanowieniu wydałabym werdykt który potwierdzony przez przywódce, zostanie wykonany. - Odrzekła spokojnym tonem.

Atrita

Zbliżyła się ponownie o jeden krok, ciągle machając leniwie ogonem. Nie spięła mięśni do skoku, nie szczerzyła kłów w gotowości do walki, a jedynie obserwowała. Nagle momentalnie wybiła się z podłoża i stanęła tuż obok Akity, niemal ocierając się o nią barkiem.
- Niech więc teraz zdająca na wojownika i łowca zmierzą się w pojedynku - wyszeptała, po czym odskoczyła w tył. Jej poza wyraźnie świadczyła, iż to już nie przelewki.

Akita

- A więc dobrze. - Mruknęła i leniwie podniosła się z ziemi. Wbiła długie, nienaturalnej wielkości szpony, w podłoże niewyraźnie coś pomrukując. Po chwili krwistoczerwone ślepia wadery powędrowały, na ciemną sylwetkę wadery.

Atrita

Białe ślepia nie odrywały się od postaci czarnej wadery o szkarłatnych ślepiach, uszy postawione na sztorc wyłapywały najmniejszy szelest czy szmer. Ironiczny, lekko kpiący uśmieszek zawitał na jej pysku.
- Ty zdajesz, Mroczna, nie ja. Zaczynaj więc - rzekła niskim, chłodnym głosem.

Akita

Wyglądała na spokojną choć serce jej drżało. Uspokoiła oddech, starała się by był on jak najcichszy. Kiedy była młodsza lubiła bawić się w skradanie. Podejść do swej potencjalnej ofiary jak najbliżej tak by się nie zorientowała.
Podniosła ucho słysząc słowa wadery, przygotowała się. Odbiła tylną łapą nie duży kamień, który szybko leciał w stronę Atrit'y. Za pewne chodziło jej o sprawdzenie refleksu, przeciwniczki oraz wielu innych rzeczy, o których powinna wiedzieć, by móc je wykorzystać w walce.

Atrita

Uchyliła się natychmiast przed kamieniem, prześlizgując się nisko nad ziemią w prawą stronę. Jej ogon chlasnął podłoże, przez co pył i nieduże ciernie wzbiły się w powietrze, zasłaniając jej pozycję.