Test Atrity na łowcę

Inna

Miejsce, które zostało wybrane na ów test, nie zachwycało urodą. Była to pusta przestrzeń, która na zachodzie stykała się z przetrzebionym laskiem, sprawiającego tym większe wrażenie "łysego", gdyż pozbawiony liści i zieleni na krzewach wyglądał jeszcze żałośniej.
Wiał tutaj tylko i wyłącznie południowy wiatr, co sprawiało, że było tutaj odrobinę cieplej niż w pozostałych miejscach w krainie.

Atrita

Jej szczupła sylwetka wyłoniła się spomiędzy konarów. Zbliżyła się powolnym krokiem na środek pustej przestrzeni, lustrując otoczenie swoimi białymi ślepiami.

Euforia

Przyszła tutaj i Euforia, swoim kocim chodem. Ujrzała gotową do testu wilczycę i posłała jej lekki uśmiech.
- Witaj. Gotowa? - zapytała, siadając po jej lewej stronie. Patrzyła gdzieś w dal.

Atrita

Skinęła bez słowa łbem, strzygąc uszami w oczekiwaniu. Wiejący tu wiatr rozwichrzył smoliście czarne futro, lecz ona na to nie baczyła. Czekała na pierwsze zadanie testu.

Euforia

Wilczyca przestała się uśmiechać. Spoglądała teraz na nieznajomą i lustrowała ją, kawałek po kawałku.
- Dlaczego chcesz właśnie tę rangę? Po co Ci to?- zapytała powoli, intonując każde słowo tak, jak gdyby dziwiła się wilczycy, że w ogóle po jakąś rangę startuje.

Atrita

Postawa wilczycy zmieniła się nieco.
- Łowcy - zaczęła, jakby delektując się tym słowem - są ważną częścią stada, zdobywają dla innych pożywienie. - Zmrużyła ślepia. - Dzięki jednej osobie zrozumiałam, że moje dotąd samotne życie wcale nie musi takie być. Chcę być tą częścią, chcę chociaż trochę się przysłużyć - dokończyła, mierząc wręcz wyzywającym spojrzeniem waderę.

Euforia

Uniosła się na swoje łapy, stąpając ku niej jak kot. Podeszła do wilczycy tak, że stała i patrzyła jej w oczy bez mrugnięcia okiem.
- Łowca... Tak. Może masz rację- powiedziała, w końcu uśmiechając się lekko.
- Ty przynajmniej do tego zdrowo podchodzisz. Wobec tego... Pokaż, co potrafisz.

Aura może i nie była przykra dla polującego zwierzęcia, jednak warunki tego miejsca są też unikalne. Wiatr wciąż ten sam, zrobiło się tylko jeszcze cieplej. Zapada zmrok.

Atrita

Zastrzygła jednym uchem, rozejrzała się dookoła uważnym, badawczym spojrzeniem. Pochyliła się nisko nad ziemią, czarny ogon chwiał się lekko z prawej na lewo i z powrotem.
- Na cokolwiek? - zapytała wilczyca, mając na myśli oczywiście polowanie.

Euforia

- Myszy się nie liczą. To łapią szczenięta... Zaś polowanie na łosie zrobimy później. Poluj więc...- powiedziała, nie patrząc już na nią. Ona nie węszyła, a jednak już wiedziała, gdzie jest zwierzyna. Skąd? Po mamusi. Warknęła w duszy, a na głos nie wydała żadnego dźwięku. Spojrzała przelotnie na wilczycę. Jak się do tego zabierze?

Atrita

Większe niż mysz, mniejsze niż łoś. - Wilczyca rozejrzała się ponownie. Otwarta przestrzeń, nie. Las. - Spojrzenie białych ślepi zawędrowało na pozbawione liści drzewa oraz krzewy. Ruszyła tam szybkim krokiem, lecz w połowie drogi skręciła gwałtownie w lewo i zaszła las od boku, przeczesując jego gęstwinę wzrokiem.

Euforia

A kroków Euforii za nią słychać nie było. Żadnego szelestu, zapadania się w mokrym teraz śniegu... Nic z tych rzeczy. Idealnie płynny, koci ruch. Zdziwi kogoś, że w pewnej chwili w ogóle zniknęła?

Lasek jak przedtem, wygląda mizernie. Jest bardzo niewielki, ogołocony z liści jeszcze uboższy. Nie ma tu nawet splątanego podszycia, drzewa wyglądają na młode. Za laskiem rozpościerają się kolejne puste przestrzenie. W lesie brak jakiegoś widocznego ruchu, a stojąc na skraju, widzisz na wylot wszystko. Zajmuje mały obszar.

Atrita

Żadnego ruchu, niewielki obszar pokryty mizernymi drzewami. Jednak coś tuta musiało być. Wilczyca podniosła łeb, odwracając się tak, aby południowy wiatr wiał prosto na nią. Wykorzystać każdy zmysł...

Euforia

Wiatr bardzo krótko niósł woń Euforii, poza nią nic. W końcu zabrakło nawet tego zapachu. Można było wyczuć suchość, pomimo topniejącego śniegu.
Gdzieś nad Twoją głową przeleciał myszołów. Przeleciał las i poleciał dalej, zniżając lot, ostro pikując w dół.

Atrita

Smukłe ciało zerwało się do szybkiego biegu, podążając za ptakiem. Tam, gdzie on leciał, było niewielkie zwierze. Tam gdzie małe, są również większe.
Gdy myszołów zaczął pikować, czarna wilczyca pochyliła się i niczym cień przebyła ostatnią odległość. Mocne wybicie i zaciśnięcie szczęk na gardle ptaka, który z racji tego, iż pikował, nie zdążył na czas zrobić uniku. Atrita upadła na łapy, odstraszając wałęsające się pod nią stworzonko, które uciekło z piskiem. Następnie wypluła ptaka, rozglądając się i strzygąc uchem.
To jeszcze nie koniec

Inna · Wysłany: Śro 18:19, 03 Mar 2010 Temat postu:

Ptak w obronie własnej szarpnął łapami w stronę Twoich oczu. Nim wydał ostatnie tchnienie, zdążył ostrymi jak brzytwa szponami rozciąć Ci skórę na kufie. Na szczęście, ominął oczy.
Zdobywasz 20 kości.
Wiatr zdawał się ustać, więc brakowało Ci zasadniczo nowych zapachów w powietrzu. Znajdujesz się teraz na polach uprawnych.

Atrita · Wysłany: Śro 18:49, 03 Mar 2010 Temat postu:

Starła łapą krew, nie przejmując się więcej ranami otrzymanymi na pożegnanie od myszołowa. Pochyliła się nisko nad ziemią, strzygąc uważnie uszami i wyłapując dźwięki. Jeżeli są to pola uprawne, znajdują się tu drobne zwierzęta, te zaś przyciągają jako uczta większe. Ruszyła przed siebie, bacznie obserwując otoczenie.

Inna · Wysłany: Śro 19:03, 03 Mar 2010 Temat postu:

Krwawienie nie ustaje, jest dość mocne by niepokoić.
Poza myszami, na które polował myszołów, zdobyczy nie widać. Co robisz?

Atrita · Wysłany: Śro 19:14, 03 Mar 2010 Temat postu:

Przystanęła na chwilę, aby sprawdzić, co z krwawieniem. Rozejrzała się w poszukiwaniu jednej z roślin i w końcu ją znalazła. Zerwała krwawnik, roztarła go na kamieniu i przyłożyła do skaleczeń. Po tym wróciła do poszukiwań zwierzyny.
Nisko pochylona, niemal szorując brzuchem po ziemi, podążyła za śladem myszy. Znalazłszy ich nory skręciła w bok i zaczęła poruszać się bezszelestnie coraz szerszą spiralą.

Inna · Wysłany: Sob 11:45, 06 Mar 2010 Temat postu:

Tak nisko ziemi wyczuwasz jednak jeszcze jedną woń. Zwierzę może mieć maksymalnie 30cm, zostawiło trochę wydartej sierści na krzewie, obok jamek myszy. Jest koloru brudnej bieli, choć tu i ówdzie dostrzeżesz doskonałą biel. Trop zwierzęcia jest rozrzucony, jak gdyby szukało czegoś, same nie wiedząc, co ma nadzieję znaleźć. Myślisz, że...?

Atrita · Wysłany: Sob 15:59, 06 Mar 2010 Temat postu:

Przyjrzała się bliżej zostawionemu kawałkowi sierści i stwierdziła następnie, iż najprawdopodobniej zostawiła go łasica. Wielkość zwierzęcia również pasowała, gdyż na lisa było zbyt małe. Podniosła się, strzygąc uszami, po czym ruszyła po chaotycznych śladach, skradając się bezszelestnie.