Test Yuki na Szpiega

Alliance

- Nie słyszysz co do ciebie mówię? - zmarszczyła nos - Mów, albo będzie z tobą źle! - warknęła, rzucając go na ziemię i przyciskając go łapą do ziemi, z naciskiem na płuca. Ona nie znała słowa przegrana. Nie znała odmowy. To jej pozostało po naturze próżnej księżniczki. Alli machała ogonem ze zniecierpliwieniem.

Atrita

Krzyknął z zaskoczenia oraz bólu, kiedy jego żebra zaprotestowały z głośnym chrupotem. Sapnął, leżąc i trzęsąc się na całym ciele. Ból przeszył go na wskroś, dotarł do każdej komórki ciała.
- Ja... ja... jestem z... Watahy... Najemników... - wycharczał wreszcie, zaciskając mocno powieki.
Zdał sobie bowiem sprawę z tego, iż gorsza od śmierci może okazać się owa męczarnia.

Alliance

- Widzisz, już jesteśmy na dobrej drodze do porozumienia - rzuciła sucho, jednak już nie warkotem. Mimo to jej łapa nie ustawała, a nawet chwilami przyciskała mocniej samca do podłoża. - Jak cię zwą, dlaczego tu jesteś? - jej ślepia zmrużyły się do granic możliwości, przeszywając wzrokiem na wskroś pysk wilka.

Atrita

Mlasnął głucho językiem, po czym wypluł trochę krwi, która napłynęła mu do pyska. Poruszył się nieco pod nogą Demonicznej, zaciskając mocniej szczęki. Co chwilę napadały go dziwne myśli - zginie? Czy zostanie oszczędzony? Jak długo trwać będą tortury? Czy na pewno uwolnią go po tym wszystkim? Powinien milczeć i zachować godność oraz sekrety stada? Czy też powinien wyjawić wszystko, aby zakończyć swe męki? Zabiją go, kiedy już wszystko wypapla? Będzie przecież bezużyteczny...
Milczał, trzęsąc się i wijąc.

Alliance

Nie uzyskując odpowiedzi, zakrzywione, długie, czarne pazury z wolna - i oczywiście boleśnie - wsuwały się w głąb skóry samca. Były na tyle długie, że niedługo przebiją się przed skórę i możliwie uszkodzą narządy. - Czekam.. - mruknęła Alli, nadal wpatrując się w osobę wilka - Wyśpiewasz wszystko, albo czeka cię coś gorszego - wskazała wzrokiem na pazury, a później na wijący się za nią ogon.

Atrita

Zakrztusił się raz jeszcze, chcąc wyszarpnąć się z łap wilczycy. Jednakże była ona silniejsza ze względu na to, czym była - demonem. Czuł to, wiedział to i to go przerażało. Podobno istoty te nie mają litości, nie patyczkują się i nie zaprzestają,póki nie dostaną tego, czego chcą; czego wymagają.
- Jestem... Nazywam się... Freewind - odezwał się wreszcie załamującym się głosem. - Miałem... miałem wedrzeć się na tereny Nocy i... i... porwać kilka szczeniaków...

Alliance

- Mhm - mruknęła wilczyca, oblizując kły nieznacznie. Taki nawyk z dzieciństwa. - Czy są tu jeszcze jacyś szpiedzy? Miałeś się z kimś spotkac? - ciągnęła dalej, na chwilę zaprzestając wsuwania pazurów. Poruszyła uchem, w razie czego nasłuchując innych wilków.

Atrita

Drżał, dysząc i plując krwią.
- Nie... tylko ja... Mieliśmy... mieliśmy spotkać się dopiero... poza granicami... w cienistej... cienistej dolinie - wypowiedział niemalże szeptem, łamiącym się i słabym

Atrita uśmiechnęła jadowicie i z zadowoleniem, podnosząc się leniwie, niespiesznie na łapy.
- Zabij - rzuciła krótko, stanowczo i mocno. Tonem nieznoszącym sprzeciwu.

Alliance

- Dziękuję za informacje - rzuciła aroganckim tonem, po czym jej ogon złapał mocno za nogę wilka, pazury w jednej chwili wgłębiły się w ciało. Ogon pociągnął, a pazury, cóż, rozdarły grubą żyłę na wskroś. Krew zaczęła tryskac na boki, nie dając możliwości, by samiec to przeżył. Zostawiając martwego wilka, odwróciła się do Atrity, wzrokiem czekając na werdykt.

Atrita

Rita przez moment wpatrywała się jasnym wzrokiem w martwego wilka, po czym uśmiechnęła się szerzej, ze szczerą złośliwością oraz jawnym zadowoleniem. Zaraz również powróciła spojrzeniem na All, której skinęła krótko, acz rzeczowo.
- Nie wiedzę powodów, abyś nie zaliczyła tego testu. Gratuluję, zdałaś na Szpiega, Demoniczna.
Nie trzeba było mówić nic więcej; nic więcej nie było potrzebne.

Alliance

Demoniczna zaś uśmiechnęła się psychopatycznie w zadowoleniu, machnąwszy ogonem. Skinęła łbem Atricie i zachichotała iście diabolicznie. Jej ogon strzelił niby bicz, ciało rozmazało się w mgle, pozostawiając widoczne tylko oczy, które po chwili zamknęły się. Alli zniknęła.

z.t

Atrita

Spojrzała krótko na miejsce, w którym jeszcze przed chwilą stała Demonica. Po niewielkim momencie jednak wzruszyła lekko ramionami, podnosząc się leniwie na łapy. Przeciągnęła się lekko, acz wystarczająco, po czym ruszyła w swoją stronę. Niedługo potem została tutaj niemal sama tylko pustka, nicość wypełniona wyłącznie jednym, martwym ciałem wilka.

z.t.