Test Yuki na Szpiega

Alliance

Ciemno.. Noc. Wokół jedynie wysokie, chyboczące się pod naporem figlarnego wiatru trawy, w tym mroku ciemnozielone. Wokół kilka skał, o które wiatr odbija się i huczy przeraźliwie. Gdzieniegdzie może pojawić się huk sowy, wydawałoby się, iż znikąd. A całą polanę otacza gęsta mgła..

Wówczas przez jasną mgłę przedarła się druga mgła, dużo ciemniejsza, o krwistoczerwonych oczach. Usiadła w trawach, materializując swe ciało. Ukazała się wówczas smukła postać, wręcz wychudła, gdyż kilka żeber było widocznych gołym okiem. Łapy jej były patykowate, a od nich odchodziło nierówno przycięte, zakrwawione futro, jak większość jej ciała. Uszy były długie i wyłapywały najmniejszy szmer. Ogon dłuższy, bo długi na kilka metrów, ocierał się w spokoju o trawę. Smukły pysk przykrywała maska, a zeń błyszczała jedynie para szkarłatnych ślepi. Demonica czekała na egzaminatorkę.

Atrita

Przez gęsta, mleczną mgłę przedarła się i kolejna osoba, przywodząc na myśl ukształtowany mrok, ledwo cień, który wspiął się na powierzchnię ziemi. Smoliste pióra lekko rozłożonych skrzydeł zaszeleściły delikatnie, nadrabiając za bezszelestne kroki oraz bezgłośnie czesane przez wiatr futro. Rita zbliżyła się do Demonicy i stanęła dokładnie naprzeciw niej, przyglądając się jej uważnym, analitycznym spojrzeniem.
- Witam - przywitała się krótko.

Alliance

- Witaj, szanowna Alfo Nocy - Yuki ukłoniła się nisko przed Atritą, a jej łeb niezmiennie przykrywany był przez maskę, uniemożliwiając dojrzenie jej smukłego, uzbrojonego w duże, ostre kły pyska. Ogon krótko i bezszelestnie przejechał po wysokich trawach, oczy błysnęły w zaintrygowaniu osobą samej Alfy.
- Dziś chcę służyć memu stadu jako Szpieg - utwierdziła w przekonaniu, iż właśnie dziś chce zdawać na ową rangę.

Atrita

Milczała przez chwilę, przyglądając się w ciszy demonicznej wilczycy. Wreszcie skinęła jej głową z szacunkiem - każdy przecież na takowy zasługiwał. Przynajmniej każdy, kto na wskutek swych działań go nie stracił - i przywitała się krótkim:
- Witaj. - Usiadła spokojnie, niespiesznie, nie odrywając wzroku od smukłej sylwetki wadery. - Powiedz mi, dlaczego chcesz podjąć się tego obowiązku.

Alliance

- Chciałabym pełnić tę funkcję, jako że w Watasze Nocy nie ma wielu szpiegów, a że jest to tak rosła i potężna wataha, winna mieć prawowitego, dobrego szpiega. Mam w zwyczaju od szczeniaka kroczyć bezszelestnie, zwinnie, jak i mym atrybutem jest zręczność. Nie brak mi też siły, ani tego, by dochować tajemnicy. Z łatwością wymijam kogoś, gdy chce ode mnie usłyszeć prawdę i tylko prawdę, nawet pod groźbami. Myślę logicznie i składnie, a mój Demon jest potężny, jednakże opanowałam już uciszenie go - odpowiedziała w spokoju, jak gdyby wcale Demonem nie była. To była dopiero sztuka - miała w sobie ducha Fentona i potrafiła go ujarzmić..

Atrita

Uśmiechnęła się z zadowoleniem, wysłuchawszy wypowiedzi wadery, która niegdyś była Wiecznym, a teraz figurowała jako Demon. Skinęła krótko, poruszając przy tym leniwie końcówką ogona.
- Wymieniłaś już kilka rzeczy, które z pewnością pomogą Ci w tej karierze - odezwała się niskim tonem; głosem, w którym można było wyczuć iskrę aprobaty. - A jakie jeszcze posiadasz predyspozycje do tej pracy? - zapytała, strzygąc wolno prawym uchem.

Alliance

- Nie mam co do tego wątpliwości, iż posiadam cenną cechę kojarzenia faktów i wybrnięcia z nieoczekiwanych sytuacji, czy także takie jak logiczne myślenie, zwinnośc, szybkośc, zręcznośc i wyrobienie szybkich, bezszelestnych kroków - jak już wcześniej wspominałam. Mam w zanadrzu podziwiane przez wielu, wiele zdolności, a mianowicie takie jak wymieniłam i tą szczególną - zamaskowanie się na tle świata, jako że demon cienisty na to mi pozwala. Na niematerialnośc. Także potrafię wyczuwac w ziemi wibracje, tworzone przez istoty żywe przemieszczające się po glebie - odpowiedziała, poruszywszy krótko uchem.

Atrita

Mruknęła z aprobatą wiedząc, iż bycie demonem czy posiadanie go jest wielce korzystne w tym momencie - zwłaszcza cienistego.
- Jesteś więc pewna, iż gotowa jesteś umrzeć w imię Watahy? Jesteś gotowa poświęcić swe życie za kilka marnych słów? Za ledwie parę wyrazów, które musisz dostarczyć Alfie? - rzekła wtem, mlasnąwszy wpierw głucho.

Alliance

- Oczywiście. Dochowanie wierności swej watasze - rzecz święta. Przynajmniej dla mnie. Zapewniam, nie splamię dobrego imienia naszej watahy i godnie umrę za nią, w razie potrzeby - zapewniła poważnym głosem, patrząc żywo i bez strachu w oczy, jednak z wielkim szacunkiem. Szacunek musi być.

Atrita

Zadowolona z postawy wader mruknęła cicho, siedząc spokojnie naprzeciw Demonicy i poruszając niespiesznie, leniwie końcówką czarnego ogona. Delikatny, letni wiatr przetoczył się przez to miejsce sprawiając, iż liście zaszeleściły wraz z kruczymi piórami skrzydeł Alfy. Biała mgła zawirowała wolno, skręciła się i uspokoiła, ponownie sunąc nad ziemią gęstym potokiem.
- Od słów przejdźmy więc do czynów - odezwała się swoim niskim, spokojnym tonem Rita. - Za tamtą skałą - wskazała głaz po lewej - znajduje się skrępowany wilk. Przynieś go tutaj - rozkazała mocniejszym, chłodniejszym wręcz tonem.

Alliance

Yuki skinęła łbem w pełnym oddaniu, po czym w jednej chwili jej ciało wyparowało, tworząc zeń ciemną mgłę. Czerwone ślepia świadczyły o tym, że demonica jeszcze tu jest. Przemieściła się szybko i lekko w stronę głazu, po czym stanęła przed wilkiem i zmaterializowała się, by jej zręczne kły mogły złapac lekko, niegroźnie, acz stanowczo za skórę na karku wilka. Chwilę później leżał już między Yuki a Atritą. Czerwonooka usiadła na swoje miejsce ze stoickim spokojem.

Atrita

Mlasnęła głucho, wpatrując się w wilka, po czym przeniosła jasne spojrzenie na zdającą Demonicę.
- Wyciągnij z niego informacje na temat skąd pochodzi, jakie miał zadanie, jak się nazywa oraz gdzie miał się spotkać z innymi - rozkazała mocnym, stanowczym tonem, w którym nie było grama wahania.

Alliance

Na początek wybacz że nie odpisywałam, zupełnie zapomniałam o teście. A po drugie - będziesz pisac jako ten wilk.. ? Tzn, MG?

Z nozdrzy Demonicy wyleciała ciemna mgła, gdy ta odetchnęła głucho, mrużąc krwistoczerwone ślepia. Jej długi ogon złapał mocno za jedną z lin, którymi skrępowany był wilk, nawołując go niemo do siadu w pozycji pionowej. Po chwili ogon odwiązał się od sznura, wracając na swoje miejsce. Yuki wstała i poczęła okrążac wilka w zamaszystych ruchach, takich, by jak gdyby chciał jakkolwiek uciec, zatorowac mu drogę. Jej ślepia błądziły po jego pysku tak, by poczuł się skrępowany, niezręcznie. - Skąd się tu wziąłeś? - jej głos był mocny, stanowczy i donośny.

Atrita

/Naturalnie, że będę w roli MG/

Basior wyczuł, iż ma do czynienia z nietypową waderą; wilczycą, w której drzemie inna, niezwykła i przerażająca siła. Niemniej milczał uparcie, zaciskając mocno szczęki i wpatrując się w nią zaciętym spojrzeniem, w którym lśniła głęboko kpina.

Atrita również się nie odzywała, obserwując całe to wydarzenie kamiennym, chłodnym wzrokiem. Śledziła uważnie wszystkie ruchy, wszystkie słowa, gesty oraz mimikę pyska. Czekała - cierpliwie, spokojnie, cicho - dając Yuki pełne pole do popisu.

Alliance

Ogon zawiązał się wokół linii obok szyi, ciągnąc lekko, wskutek czego linia zacisnęła się lekko wokół szyi, nieco uniemożliwiając oddychanie. - Pytam ostatni raz - skąd się tu wziąłeś? - szkarłatne szparki zmrużyły się.

Atrita

Przetrzymywany wilk nie odezwał się, chociaż płuca zakuły boleśnie z powodu niedoboru powietrza. Zakrztusił się, po czym zacisnął mocniej szczęki, zamykając przy tym ślepia.
- Jakbym miał Ci coś wyjawić...

Alfa Nocy milczała, wpatrując się w to całe przedstawienie spokojnym, stonowanym wzrokiem. Na jej kufie jedynie błąkał się sarkastyczny, ukontentowany uśmiech świadczący o tym, iż nie ma nic przeciwko brutalnym metodom.

Alliance

To dobrze, bo Alli takie metody znała i stosowała z lubością. - Jeśli nic nie powiesz, nie powiesz również w przyszłości już nic - rzekła stanowczym, zimnym głosem, zaciskając mocniej linkę. Oczywiście wciąż tak, by ten mógł mówic.

Atrita

Zakrztusił się ponownie, dławiąc się własnym językiem. Zatrząsł się, jego ciało przeszedł nieprzyjemny prąd spowodowany słowami wadery. Uchylił powieki, mierząc ją nieco zamglonym, niemniej dalej ironicznym spojrzeniem.
- Jaką... jaką mam pewność... że... nie zabijesz mnie... potem - wycharczał z trudem, dysząc i sapiąc przy tym.

Alliance

- Nie mam powodu, by cię zabijac. A teraz mów.. bo skończysz marnie.. - jej głos przeobraził się w cichy warkot - Jak cię zwą? Skąd pochodzisz? Jakie miałeś zadanie? - jej kły były tuż przed oczami wilka. Dorodne, długie, ostre, jak brzytwa.. Strach się bac.

Atrita

Wilk zatrząsł się konwulsyjnie, jednak nie zrezygnował z zaciętego grymasu i uporu w oczach połączonego z czystą ironią oraz złośliwością.
- Czyli... czyli nie muszę... - wycharczał z trudem, ciężko łapiąc oddechy. - Skoro mnie nie... zabijesz... nie mam powodu... aby cokolwiek... Ci mówić...