Samuel Alfą - test.

Samuerian

Jest to to samo miejsce, w którym wcześniej przeprowadzany był test Samuela na Betę. Wulkan nadal stał spokojny, na razie widocznie nie miał zamiaru zalać wrzącą lawą pojedynczych drzew usychających powoli w panującym tu skwarze. Niewielki wąż powoli sunął brzuchem po gorącym piasku otaczającym wszystko dookoła. Było ciepło, bardzo ciepło...

Samuel stawiał łapy w gorącym piasku pustyni, jedna za drugą, jedna za drugą. Jego jasne futro idealnie wręcz komponowało się z kolorem podłoża. Wilk zerknął na wulkan i uśmiechnął się.
- Ponownie mam zaszczyt cię spotkać. - powiedział w jego stronę, nie licząc, iż ten mu w ogóle odpowie. Niebezpieczny, a jednocześnie taki piękny i potężny. Może wilk sam sobie kiedyś sprawi własny wulkan?

Atrita

I w to gorące, zapamiętane z poprzedniego raz miejsce przybyła Alfa Nocy, stąpając niespiesznie po gorącym piasku. Zatrzymała się niedaleko młodego basiora, który miał już za sobą sporą, zacną karierę - a teraz sięgał po szczyt, chciał złapać to, co znajdowało się na samej górze szczebli.
- Witaj, Samuelu - przywitała się, skinąwszy przy tym głową.

Samuerian

Samuel natychmiast odwrócił się w stronę Atrity.
- Witaj, Alfo. - samiec skłonił się lekko, jak miał w zwyczaju. - Miło znów cię spotkać. - powiedział z lekkim uśmiechem spoglądając na skrzydlatą waderę. - Widzę, iż los ponownie zesłał nas w to miejsce. I to niemal z tego samego powodu co ostatnio. - dodał.

Atrita

Uśmiechnęła się lekko, przyznając mu rację krótkim skinieniem.
- Owszem, lecz dziś sięgasz na sam szczyt - odpowiedziała już słownie, siadając naprzeciw wilka z lekko rozłożonymi skrzydłami. - Powiedz mi, jesteś gotowy, aby objąć tak wysokie stanowisko? - zapytała już poważniejszym tonem, przyglądając mu się uważnym okiem.

Samuerian

I Samuel stał się poważniejszy. Starał się. Potrafił już to zrobić i czuł się z tym całkiem nieźle.
- Jestem absolutnie pewien, że dam radę. - powiedział spokojnie patrząc na Alfę Nocy niebieskimi oczami. Były w nich wszystkie uczucia - szczerość, powaga, ale także radość - zwykła radość z życia. I spokój. Przede wszystkim.

Atrita

Przyglądała się basiorowi analitycznie, obserwując jego postawę, wsłuchując się w brzmienie jego tonu głosu.
- Powiedz mi, dlaczego sądzisz, iż powinieneś stać się Alfą - odezwała się po ciągnących się, ślamazarnych minutach. - Dlaczego miałbyś zająć tak ważne stanowisko?
Jej długi ogon poruszał się monotonnie, leniwie, zaś pędzelkowate uszy sterczały na baczność, wyłapując każdy najmniejszy dźwięk.

Samuerian

- Jak wiadomo, nasza Wataha nie posiada Alfy odkąd Phobs zrzekł się tego stanowiska, a Rapish zniknęła. Jako Beta pełniłem więc ich obowiązki wraz z siostrą - Wheat i przyznam szczerze, że mi się to spodobało. Lubię pomagać, a jako przywódca mogłem to robić bardzo często. Wataha jednak potrzebuje Alfy, więc stwierdziłem, iż rozwinięcie kariery jeszcze bardziej może mi i Watasze wyjść tylko na zdrowie. - powiedział Samuel. - Ponadto postrzegany jestem w krainie przez niektórych jako leń, podrywacz i wiecznie radosny idiota. Tak przynajmniej słyszałem. Nawet jeśli jest w tym trochę prawdy, to umiem stanąć na wysokości zadania, stać się poważnym i podjąć ważne decyzje. Obejmując stanowisko Alfy w Watasze Ognia pragnę udowodnić wszystkim, że nie jestem tylko wesołym leniem, który w głowie ma jedynie kolejne zdobycze miłosne, a odpowiedzialnym przywódcą swojego stada. - zakończył.

Atrita

Więc pomoc Watasze oraz udowodnienie czegoś innym - pomyślała Rita z szerszym nieco uśmiechem, przechylając łeb odrobinę w bok.
- Więc gotów jesteś, na sto procent, poświęcić swe jestestwo stadu - powiedziała, nie ubierając słów w pytanie, a stwierdzenie. - Gotów jesteś przyjąć wszystko na siebie, wydawać osądy, rozdawać rozkazy, pomagać wszystkim w swej Watasze bez wyjątku - ciągnęła dalej nieco monotonnym głosem, poruszając leniwie końcówką ogona. - Jakie masz do tego predyspozycje? Jakie kwalifikacje?

Samuerian

- Uważam, że jestem osobą sprawiedliwą, umiejącą postawić obowiązki nad własne przyjemności, chętną do udzielenia pomocy każdemu członkowi stada naszego, jak i zaprzyjaźnionej Nocy. Będąc przez ostatni czas Betą udało mi się poznać życie i zadania kogoś ważnego w stadzie, myślę też, że nie byłem w tym najgorszy. - rzekł Samuel wciąż głosem spokojnym.

Atrita

Tak, Rita osobiście uważała, iż Samuel w parze z Wheat dobrze spisywali się na swych stanowiskach, dbając o swoją Watahę i poprawiając byt przynależących do niej wilków. Skinęła więc basiorowi, zastanawiając się nad kolejnym pytaniem.
- Powiedz mi teraz - odezwała się dopiero po chwili - jak ukarałbyś kogoś ze swego stada, kto dokonał zbrodni? I jakbyś zareagował, gdyby nad dwoma stadami, Twoim i innym, wisiała groźba wojny?

Samuerian

- Wszystko zależy, jaki byłby to rodzaj zbrodni. Jeżeli wilk zabił w obronie własnej i tylko dlatego, że nie było innej możliwości to zakończyłbym sprawę na jakiejś delikatnej karze. Jeśli zaś zrobiłby to z powodu, na przykład zemsty, napadu złości to wydaje mi się, iż bez wygnania ze stada by się nie obeszło, zwłaszcza, jeśli ofiarą byłby członek Watahy Ognia. - odpowiedział na pierwsze pytanie, zastanawiając się nad drugim. - Jeżeli dwa stada, w tym moje byłyby zagrożone wojną... I tu także należy zastanowić się szczegółowo nad sytuacją. Zapewne wpierw chciałbym zaingerować, rozwiązać problem dyplomatycznie, zawiązać jakąś ugodę... Jeżeli jednak nic by to nie dało to zacząłbym szykować wilki... Zwiększyć treningi Wojowników, jak i innych potrzebnych w takich sytuacjach profesji, poprosić o pomoc sojuszników - Noc. Zrobić wszystko, abyśmy to my mieli większe szanse na wygraną w nieuniknionej wojnie. - powiedział.

Atrita

Skinęła raz jeszcze, wysłuchawszy uważnie całej wypowiedzi młodego basiora. Młodego basiora, który mimo swego wieku miał już spore doświadczenie oraz inteligencję - czego dowodem było zdanie na rangę Maga. Uśmiechnęła się do niego lekko, z aprobatą ukrytą w głębi szkarłatnych ślepi.
- Co chcesz uczynić dla swej Watahy? - zapytała jeszcze, strzygąc pędzelkowatymi uszyma.

Samuerian

- Dla mojej Watahy jestem gotów uczynić wszystko, co w mojej mocy i wszystko co jestem w stanie dla niej uczynić. - powiedział Samuel. - Zaproponowałbym lekcje dla młodych o magii, gdyby nie to, że w Watasze jest już dwóch Magów i na razie oboje trzymają się całkiem nieźle. - rzekł. - Jestem wierny Ogniu i chcę ponad wszystko, aby się rozwijał, więc gdyby zaistniała możliwość zrobienia czegoś dla niej i byłbym w stanie to wykonać to bym się nie zastanawiał.

Atrita

Uśmiechnęła się ukontentowana - przywodziła na myśl nieco kota, który zdołał złapać tłustą, dorodną mysz. Jej długi ogon w dalszym ciągu poruszał się leniwie, lecz sylwetka Rity była wyprostowana, dumna i emanująca zadowoleniem.
- Nie widzę więc przeciwwskazań, abyś to Ty zasiadł na tronie Ognia - odezwała się, po czym mlasnęła głucho, podnosząc się mozolnie na łapy. - Gratuluję, Samuelu, od dziś stajesz się Alfą swego stada. Dbaj o nie dobrze.

Samuerian

Samuel uśmiechnął się zadowolony i ponownie skłonił Atricie.
- Mam nadzieję, droga Alfo, że uda mi się poprowadzić moją Watahę równie znakomicie, jak ty przewodzisz swoją. - powiedział wciąż się uśmiechając, ja to zwykle robił. - Tymczasem, dziękuję za przemiłe spotkanie i mam nadzieję, że nasze drogi jeszcze się skrzyżują. - dodał, po czym powoli zaczął się oddalać. Nie odlatywał. Wolał czuć ciepły piasek pod swoimi łapami.

zt.

Atrita

Z uśmiechem przeciągnęła się, lecz zaraz spojrzała za odchodzącym wilkiem. Tak, ich drogi skrzyżują się jeszcze niejednokrotnie - tego byłą całkowicie pewna.
- Powodzenia, Ognista Wolo - rzuciła w przestrzeń, nim ruszyła w swoją strony leniwym krokiem. Pióra skrzydeł szeleścił delikatnie, jednakże wkrótce wszystko umilkło. Ucichło na dobre... przynajmniej na ten czas.

z.t.