Góra Świątyń - Wyprawa Watahy Wiatru

Karenaj

Wataha wędrowała, prowadzona przez Akeli, bowiem Ona jedna wiedziała jak dojść na miejsce. W końcu się zatrzymali. Stali u podnóża wielkiej, monstrualnej wręcz góry. Dookoła rozciągał się wielki, gęsty las. Las sprzed setek lat. Niektóre pnie były tak wielkie, że trzy wilki trzymające się pyskami za ogon by ich nie objęły. Pomiędzy tymi drzewami do góry piął się stary, zniszczony trakt. Wydawał się być wręcz wtopiony w dziką naturę, mimo jawnej ingerencji wilków.

A resztę poprowadzi Akeli. Powodzenia ;)

Akeli

Akeli szła przed siebie co jakiś czas oglądając się, musiała się upewnić się czy reszta idzie za nią. Gdy upewniła się, że idą lekko przyspieszyła, jednak nie za bardzo. Omijała zwalone pnie i wielkie drzewa które stały na drodze. Akeli machnęła pewnie ogonem.

Crystal

Crystal podbiegła do Karenaj oraz Akeli. Chciała iść na przodzie, aby wszystko dokładnie widzieć i słyszeć.
- Jak daleko znajduje się ta świątynia? - zapytała. Miała też spytać o jej wygląd, ale wolała mieć niespodziankę. Wyobrażała ją sobie jako dużą komnatę całą ze złota. Na końcu stał duży portret Bogini Wiatru, a obok niego znajdowały się przeróżne skarby.

Siomha Lorcan

Dalej szła Siom i również przyspieszyłą, by posłychać, co Akeli ma do powiedzenia. Powoli zaczynała ją irytować osoba Calepa... czemu? Sama nie wiedziała. Kiedyś była bardziej otwarta na poznawanie nowych, terez pozostawała raczej tylko grzeczna wobec nich. Dawna chęć rozmowy i bycia obok kogoś zniknęła. Nie potrzebowała takich osobnikó, choć szanowała tych, których już poznała trochę lepiej.

Akeli

Wiatr wiał niesamowicie, a z nieba na futra wilków zaczęły kapać krople wody, padał deszcz. Wilki nie przejmując się tym zbytnio szły dalej. Ścieżka po której stąpała gromadka była popękana. Wyraźnie było widać, że jest stara. Naokoło wilków znajdywały się wielkie i potężne drzewa. Korony drzew wydawały się sięgać do nieba, gałęzie poukładały się w różne wzory, niestety bez liści. Ale i tak tworzyły całkiem ładny widok. Na horyzoncie widniała sylwetka góry, po tym można było powiedzieć, że byli coraz bliżej, blisko a jednak daleko.
__

Wilczyca zrobiła miejsce Crystal. -Nie, jeszcze musimy przejść przez ten las. Zobacz.. już jesteśmy.. niedaleko. No można tak powiedzieć, ale wytrzymacie.- opowiedziała z uśmiechem i szła dalej, przed siebie. Ciekawiło ją czy to drzewo nadal tam leży.

Calep

Za wilczycą kroczył Calep. Rozglądał się ciekawie na boki. Tereny Watahy były większe, niż się spodziewał. W dodatku ta jakaś świątynia... Nie nalezał do zbyt religijnych wilków. Jego jedynym bóstwem był księżyc. Jednak chciał się zaznajomić z tradycjami jego nowej ,,rodziny". Przyspieszył za Siomhą.
- Coś Ty taka spięta?- spytał na wydechu. Nie to, by się zmęczył. Po prostu jeszcze nie odsapnął po biegu na zebranie.

Karenaj

Wilczyca uśmiechała się, mając przed sobą Akeli i Crystal. Bynajmniej nie miała zamiaru prowadzić, wręcz przeciwnie. Dzisiaj chciała poczuć się jak dawniej, po prostu iść tam. posprzątać, powygłupiać się jak reszta watahy. Zawrzeć nowe znajomości. Uśmiechnęła się szeroko.
- Co tam u Ciebie Siom?

Siomha Lorcan

Wilczyca z ulgą przyjęła towarzystwo Karenaj. To była jedna z tych osób, które znała i szanowała, a jej osoba nie przytłaczała Siom tak, jak to robił Calep. Zignorowała jego pytanie i zrównała się z wilczycą.
-Dobrze.- przyznała.- Powiem szczerze, że mam nadzieję na to, iż nie będziemy iść zbyt długo. Znalazłam już miejsca na polowania, zarówno dla młodych, jak i starych i przyznam sie, że jestem trochę zmęczona. Wracam prosto z gór.- powiedziała to na wydechu i posłała jej uśmiech.

Crystal

- Aha, to fajnie. - powiedziała i uśmiechnęła się do Akeli. Nie przepadała za długimi wyprawami, więc to ją pocieszyło. Lekko przyśpieszyła, aby zobaczyć wszystkie widoki. Przed nimi stał wielki, ciemny las. Crystal od razu skojarzyło się miejsce, w którym na początku mieszkała. Ogólnie w tej chwili powróciły wszystkie wspomnienia z jej 'nastoletniego' życia. Po chwili jednak wróciła do teraźniejszości.

Calep

Słysząc słowa Siomhy doszedł do wniosku, ze musi być ona łowcą. Uśmiechnął sie pod nosem. Wadera dała mu wyraźnie do zrozumienia, że nie ma ochoty z nim rozmawiać, więc nie nalegał. Nie chciał, by uznała go za psychola. Zamierzał cierpliwie czekać. Wiedział, że się opłaci. A Siom jeśli będzie tego chcieć, sama zacznie rozmawiać. Szedł za wszystkimi, nucąc coś pod nosem. Mimo wszystko miał wesoły humor.

Akeli

Akeli mogła nie myśleć o tym pniu, bowiem za chwilę drogę przeciął im konar wielkiego drzewa, to był ten sam co wcześniej zagrodził drogę Akeli, lecz niestety.. tym razem Falt się nie pojawił, a może jednak gdzieś był i nie miał zamiaru pokazywać się tej grupce? A wracając do konara.. gdy wilki zauważyły konar od razu się zatrzymały, aby na niego nie wpaść. Pod konarem znajdywała się mała szparka, lecz tylko mały szczeniak mógłby się prześlizgnąć pod konarem. Co teraz zrobią wilki z Watahy Wiatru?

Siomha Lorcan

Siomha stanęła zdziwiona. Podeszła do przodu i przyjrzała się wielkiemu pniowi. Dokładnie go zlustrowała, chcąc sprawdzić, czy nie da się go obejść. Westchnęła. Jako bardzo zwinna osobniczka, wzięła rozbieg i spróbowała zaatakować pień z wyskoku. Chwyciła się go pazurami i co dalej?...

Akeli

Niestety, ale próba Siom była niepotrzebna. Ześlizgnęła się z pnia brudząc sobie przy tym futro. Pień był porośnięty mchem, który jak wiadomo brudził gdy był mokry. Może uda się wymyślić wilczycy lepszy pomysł, który się powiedzie? Mogła próbować, zawsze coś się uda, co jej zależało?

Siomha Lorcan

Siomha upadając, zwinnie się przekręciła i wylądowała na łapach. Brudne futro jej nie przerażało. Obejrzała jeszcze raz konar.
-Słuchajcie!-zwróciła się do reszty.- Zacznijmy kopać i powiększmy tą szparę. Owszem, ziemia jest jeszcze zmarznięta, ale przez ten deszcz jest również bardziej miękka. Może się to udać.- uśmiechnęła się zachęcająco.

Calep

Calep Przyjrzał się przeszkodzie. Pień był spory, a szczelina mała. Ledwo powstrzymał śmiech, wydząc umorusaną Siom i ten zapał w jej ślepiach. Podszedł do niej i do pnia.
-Może rzeczywiście?- mruknął cicho. Spojrzał na resztę. Ciekaw był, co powiedzą. Będą chciali ,,pobrudzić łapki", czy raczej nie?

Siomha Lorcan

Siom trochę było głupio. Nie lubiła tak wyskakiwać, jak Filip z konopi. Jednak mając poparcie już jednego wilka, poczuła się pewniej. Żeby zachęcić innych, sama zaczęła kopać. Szło jej to mozolnie, ale gdyby inni dołączyli, może by poszło lepiej? Licho wie... Obejrzała się na Calepa, szukając poparcia w jego osobie.

Calep

Calep zaśmiał się.
- Zobaczymy, czy to coś da.- stwierdził i przyłączył się do kopania. Wzrok Siomhy był tak rozbrajający, że nie dało się jej nie pomóc. Nic więcej nie mówiąc miarowo darł łapami ziemię. A raczej próbował. Mokra ziemia była jeszcze twarda. Jeśli się to miało udać, to tylko z pomocą reszty. O ile się uda...

Akeli

Wilczyca obejrzała się za siebie, co jej szkodzi? Podeszła do Siom i zaczęła kopać. Może to dobry pomysł? Jest ich tylko troje, a Akeli chociaż była panienkowata nie odmówiła by pomocy, nawet za cenę swoich pazurków. Nie szło jej to mozolnie, wręcz przeciwnie, jej ruchy były pełne energii. Szepnęła coś do siebie, a obok pojawił się czarny wilk. To był właśnie Hayato, teraz była czwórka.
____

A jednak wilczyca wpadła na lepszy pomysł. Początkowo szło ciężko, ale gdy do kopania dołączył Calep szparka zaczynała się nieco powiększać, Akeli i jej Duch Stróż też się na coś przydali. Siomha wpadła na bardzo dobry pomysł, a co z resztą wilków? Będą tylko stali i się patrzyli, czy może ruszą swe zacne cztery litery i pomogą kopać?

Siomha Lorcan

Siomha roześmiał się serdecznie, widząc już cztery pary łap. Zaczęła kopać żywiej i szybciej. Przeszkody nakręcały ją do działania. Sprawiały, że była sobą. Kątem oka spojrzała na Calepa, ale nie powiedziała mu nic. Jednak w głębi duszy mu dziękowała. Rzuciła też wdzięczne spojrzenie Akeli i jej ,,pomocnikowi". Zaczynało się dziać ciekawie.

Crimson

Crimson w końcu dotarł, za zapachami wilków, w to miejsce. Spojrzał na dostojną wilczycę, którą widział na zebraniu. Podbiegł szybko do towarzyszy i razem z nimi zaczął kopać dziurę. To, że jest cichym wilkiem, nie znaczy wcale, że nie pomaga.