Test na wojownika [Dalek]

Jaina

Jai przyszła do miejsca niegdyś chętnie zamieszkiwanego przez wilki, ale teraz stoi tu tylko pełno gruzów i rupieci. Czyja to wina? Oczywiście dwunogów! To tutaj zostawiają swoje odpadki jakby nigdy nic się nie stało. Obok tego nieprzyjemnego widowiska, znajduje się kręta rzeka, a na niej dość spore kamienie. Usiadła na jednym z tych kamieni, w oczekiwaniu na swojego ucznia, jakim jest Dalek.

Hari

Pewnie stawiając kroki zawędrował w to miejsce jakby był pod wpływem pradawnego zewu. Zmarszczył nos na widok dziwnych rzeczy, które zaśmiecało to z pewnością pięknie niegdyś miejsce. Rozejrzał się bacznie, zaś uszy wyłapały szum płynącej wody. Skierował się tam zaraz, a gdy wszedł na jeden z kamieni, dojrzał Jainę. Skinął jej łbem, uśmiechając się dodatkowo.
- Witaj, Alfo - przywitał się grzecznie.

Jaina

- Witaj, Dalek. - przywitała go równie serdecznie jak on ją. - Jesteś gotowy na rozpoczęcie testu? Pamiętaj, że w każdej chwili możesz się wycofać, ale mam nadzieję że nie będzie takiej potrzeby. Odpowiadaj na wszystkie pytania. - wytłumaczyła pokrótce zasady testu i jak on będzie wyglądał. - Gotowy? - podniosła wzrok na wysokość jego oczu. Uśmiechnęła się łagodnie.

Hari

Odetchnął krótko, zastrzygł uszami, po czym zadarł dumnie łeb.
- Gotowy - przytaknął pewny siebie, zamierzając zdać ten test. Chciał wykazać się odpowiednio, zaprezentować się stosownie. Wojownikiem nie może być byle kto, on sam miał nadzieję, iż sam się nadaje. Uda się!

/Hm, nie będzie mnie teraz trzy dni - wycieczka. Będę już w sobotę wieczorem ^^'/

Jaina

- A więc pierwsze pytanie brzmi : dlaczego chcesz zostać wojownikiem? - zapytała, widząc że jest pewny tego, iż chce zdać pozytywnie ten test.
Kąciki jej pyska podniosły się leciutko, czekała na odpowiedź z jego strony.

Zerwał się wiatr, przewracając okoliczne puszki. Tarmosił on sierściami obu wilków..

Hari

Jego uszy drgnęły, wyłapując dźwięki spowodowane działaniem wiatru. Spuścił nieco łeb, zastanawiając się nad odpowiedzią.
- Pragnę być wojownikiem - zaczął wtem - ponieważ obiecałem sobie nie popełnić błędu rodziców. Chcę bronić swojej rodziny, którą jest teraz Wataha Wiatru i nigdy więcej nie dopuścić do tego, abym musiał kogoś zostawić. - Przerwał na moment. - Wojownik jest stróżem ochraniającym słabszych, kimś, kto zdolny jest poświęcić wszystko dla dobra stada, rzucić się w wir walki, aby nie pozwolić odejść innym - urwał, wpatrując się w ziemię.

Jaina

- A jaki twoim zdaniem powinien być wojownik? Jesteś taki, albo inaczej, zasługujesz na to, żeby nim być? - podniosła ku niemu ślepia, bo chciała widzieć każdy jego ruch. Owinęła swoim puchatym ogonem łapska, aby chociaż trochę ochronić się przed zimnem. Podobało jej się jego nastawienie do członków watahy, jak i do samego stada. To duży plus.

Hari

Zastrzygł lekko prawym uchem, lewe stulił po sobie.
- Wytrzymały, aby przetrzymał najcięższe próby. Silny, aby był w stanie bronić innych. Sprytny, aby walczył nie tylko ciałem, ale i umysłem. Szybki, aby zareagował w odpowiednim czasie. Powinien także miecz poczucie wspólnoty, aby walczył nie tylko dla siebie, lecz i innych - odpowiedział z rozwagą, starannie dobierając słowa. Wyrazy płynęły nie tylko z mózgu, nadciągały także z duszy i serca. - Wiem, że muszę jeszcze ćwiczyć, żeby posiadać te cechy. Niemniej jestem gotów podjąć wyzwanie i stać się tym, kto będzie ochraniał resztę - rzekł jeszcze pewnie, podnosząc łeb. Spojrzenie jasnych oczu basiora było twarde, posiadało wiarę w to, co mówił.

Jaina

- Przyznaję, że mówisz mądrze, drogi Daleku. I tym sposobem posiadasz cechy wojownika. - rzekła po pewnej chwili analizowania jego wypowiedzi. Z wiekiem stała się bardziej marudna, ale nie tym razem. Przez chwilę rozkoszowała się lekkością wiatru, a następnie znów obraczyła spojrzeniem swojego ucznia. - A co byś zrobił, gdyby zaatakował Cię niedźwiedź? Jak starałbyś się jego pokonać? Czy miałbyś jakieś szanse? Jakie są jego słabe punkty? Jak chciałbyś obronić stado przed drapieżnikiem? - mówiła wolno, co jakiś czas robiąc przerwy między słowami, by zrozumiał ich sens. Nie chciała go niepotrzebnie stresować.

Hari

Wsłuchiwał się w słowa starszej wadery uważnie, marszcząc lekko los.
- Wpierw odciągnąłbym go od stada, żeby słabszym nie stała się krzywda. Gdyby przeciw temu niedźwiedziowi byłoby więcej wojowników, wykorzystałbym pracę zespołową. Jednak samemu... - zaciął się na moment. - Samemu zaprowadziłbym go na zarośniętą polankę, gdzie jest dużo kryjówek. Tam skradałbym się naokoło niego, aby go zirytować i rozzłościć. Wtedy on odsłoni swoje słabe punkty: szyję, brzuch, pachy, kark. Albo wskoczyłbym mu na grzbiet i starał się wgryźć w od tyłu w szyję, albo prześliznął się pod niego i zaatakował od dołu, a następnie uskoczył w bok lub w tył. - Zamilkł. - Czy miałbym szanse? Nawet gdyby się tak nie wydawało, nie można się poddawać. Nie można opuścić swego obowiązku - powiedział hardo, cały czas przemawiając stonowanym głosem, w którym pobrzmiewała pewność siebie kryjąca zdenerwowanie testem.

Jaina

Coś jej się nie zgadzało. Czemu wszyscy zdający na tą rangę o tym zapominają? - Wgryzając się mu w kark, na pewno musiałbyś zadać kilka ciosów, by powalić tak dużego przeciwnika. Czy nie lepiej by było zwołać swoim wyciem innych? To o wiele prostsze, a wtedy miałbyś większe szanse na odniesienie zwycięstwa. Ponadto zapomniałeś o oczach. Zaślepiając przeciwnika, otrzymałbyś czas na obmyślenie planu lub na atak z zaskoczenia. - powiedziała lustrując go uważnie. Miał wilk łeb do takich spraw. - Czy uważasz, że jest coś o co powinnam Cię zapytać?

Hari

Zmieszał się nieco.
- Właśnie mówiłem, iż gdyby było nas więcej, to postawiłbym na pracę zespołową. Jednak racja, nie pomyślałem o tym, iż można innych przywołać wyciem - odpowiedział, przebierając niespokojnie łapami. Zapomniał o tym... Może dlatego, iż jeszcze się z tym nie spotkał? - Oczy są oczywistym elementem, więc przeciwnik może bardziej na nie uważać. Lepiej wpierw rozproszyć jego uwagę - podumał jeszcze na głos na temat taktyki, po czym potrząsnął łbem i spojrzał na waderę. - Zapytać mnie? Cóż... Czy jestem w stanie współpracować z innymi? Czy uważam się za odpowiedniego kandydata? Czy zawsze, bezwzględnie będę bronić innych członków watahy? - Zamilkł. - Myślę, że na te pytania są odpowiedzi we wcześniejszych wypowiedział - rzekł, stulając nieco uszy.

Jaina

- Jesteś rozsądnym wilkiem, dlatego też mianuję cię wojownikiem. Odpowiedziałeś na wszystkie pytania zgodnie z tym, co mówiło Ci serce. Zbierałeś wszystkie fakty do kupy, wykazując się sprytem. Wyróżniasz się tym, że pracujesz swoim umysłem, co jest istotnie przy walce z każdym trudnym przeciwnikiem. Zasługujesz na to, by bronić nas w każdej sprawie i myślę że to słuszna decyzja. Nie zawiedziesz nas bez względu na okoliczności. Gratuluję, Daleku, wojowniku Watahy Wiatru. - ukłoniła się lekko, a na jej pysku pojawił się szeroki uśmiech. Zawsze cieszyła się, jeżeli ktoś zdał jakąś rangę. Kochała swoje stado, każdego jego członka..

Hari

Postawił uszy na sztorc, wsłuchując się w słowa wadery ze zdumieniem. Zdałem? - przegalopowało mu przez umysł. Szeroki, szczery i radosny uśmiech wpłynął na jego pysk. Zdałem!
Skłonił się nisko wilczycy o żółtej sierści, spoglądając na nią błyszczącymi błękitnymi ślepiami.
- Dziękuję za to wyróżnienie, Szanowna Alfo Wiatru. Postaram się nie splamić honoru wojownika Watahy i służyć stadu jak najlepiej - rzekł uroczystym tonem, który zakłócany był jedynie przez radość. Skłonił się jej jeszcze na pożegnanie, po czym wybiegł z tych terenów szczęśliwy.

Jaina

Zaśmiała się pod nosem z radości, która ogarnęła tego basiora. Nie musiała już tu dłużej przebywać. Odeszła wolno, raz po raz patrząc na stertę rupieni. Wypadałoby coś z nią zrobić.
Wyszła.
zt