Test Assire na Betę Wiatru

Assire

Jego oczy zalśnił i z uśmiechem wysłuchał wadery. Zamachał gwałtownie ogonem.
- Akceptuje te warunki - oznajmił wesoło. Teraz chyba przez tydzień, jego uśmiech nie zejdzie z jego twarzy. Poprawił swoją czarną grzywę, a swe czarne skrzydła, miał prze cały czas złożone. Uśmiechał się bardzo szeroko.

Karenaj

- Dobrze. Wkrótce zorganizuję zebranie i chciałabym, abyś stanął obok mnie i razem ze mną zawył, wzywając naszych braci. Zgadzasz się? - Uśmiechnęła się do niego tak, jak tylko wilczyca uśmiechnąć się potrafi.

Assire

Assire uśmiechnął się szeroko.
- Oczywiście że się zgadzam - oznajmił wesoło i podszedł bliżej wilczycy. Nie lubił zbytnio patrzeć na piękną waderę z daleko. Poprawił swoją czarną grzywę, a następnie jego zielone oczy zalśniły. Zamachał znów swoim pięknym ogonem.

Karenaj

- W takim razie może chciałbyś razem ze mną pomyśleć nad tym, kto powinien zasiąść w radzie, co? - puściła do niego zalotnie oczko. - Choć może nie w tym miejscu. Nie jest zbyt... - urwała na chwilę, jakby się zastanawiała nad doborem słów. - Przytulne - dodała w końcu, uroczo przeciągając końcówkę słowa.

Assire

Assire przybliżył się jeszcze bardziej, uśmiechając się.
- Z chęcią chciałbym z tobą pomyśleć oraz się przenieść z tego miejsca - odpowiedział, rozluźniając swoje mięśnie. Uśmiechał się cały czas, ponieważ no czemu się miałby nie cieszyć? Zamachał powoli swoim czarnym ogonem.

Karenaj

- A gdzie się wybierzemy? - spytała kokieteryjnym głosem. Podobała jej się bliskość, więc stanęła tuż przy nim, bokiem, jakby już gdzieś razem szli.

Assire

Pomyślał trochę nad miejscem i tylko jedno cały czas go gnębiło.
- Romantyczny Wodospad? - zapytał niepewnie. Nie wiedział czy, to jest odpowiednie miejsce. Poprawił swoją czarną grzywę i zamachał swoim ogonem. Jego zielone ślepia zalśniły wesoło. Wiatr już zaczął go wkurzać, ale nie okazywał tego.

Karenaj

Wilczyca uśmiechnęła się szelmowsko słysząc tą nazwę.
- Co prawda nigdy tam nie byłam, jednak nazwa brzmi zachęcająco. - puściła do niego oczko. Dopiero w tym momencie dostrzegła jego zmieszanie. Uderzyła lekko ogonem w jego tyłek i zrobiła dwa kroki do przodu.
- Prowadź, przystojniaku!

Assire

Assire zaśmiał się wesoło. Chyba z nim flirtowała, a on to lubił ze strony prawie każdej wadery.
- No, to chodźmy - oznajmił i ruszył w kierunku owego wodospadu. Jego ślepia zalśniły gdy szedł. Zamachał gwałtownie swoim czarnym ogonem, a kruczoczarne skrzydła był złożone. Było ono oczywiście z piór. Szedł powoli i melodyjnie.

zt.

Karenaj

Wilczyca ruszyła za nim, uśmiechając się sama do siebie. Dobrze się czuła w towarzystwie wilka i bynajmniej nie miała sobie za złe tego niewinnego filtru.
Szła za towarzyszem, umyślnie kręcąc biodrami.