Test na wojownika - Deebie

Deebie

Leśna polana średnich rozmiarów, płaska, bez niepotrzebnych kamieni czy kwiatów i z wysuszoną trawą. Po co więcej na test na wojownika?
Deebie spokojnym krokiem przydreptała na polanę. Rozejrzała się spokojnie, po czym usiadła i owinęła łapy swoim postrzępionym ogonem. Nareszcie ta chwila, w której choć w połowie będzie mogła się stać tym, kim chce...
Demoniczny wojownik. Cudowne połączenie, czyż nie? Coś od matki i coś od ojca. Teraz już wszystko zależy od prawidłowych odpowiedzi i odpowiednich umiejętności...

Kalina

Gdzież tym razem ją wywiało? Wiatr, jakże piękna wataha, pełna tak radosnych wilków. Samica jakoś nie lubiła tu przychodzić, podobnie jak na tereny każdej innej watahy. To zupełnie jej nie odpowiadało. Wolała zawsze zostać samotniczką i czuć tę wolność i brak przynależności do jakiegokolwiek stada.
- Kogo my tu mamy - mruknęła na widok Deebie. Więc i ona postanowiła zostać "kimś"? Bardzo dobrze, grunt to wysoka ambicja. - Na jaką rangę chciałabyś zdawać? - zapytała, siadając na przeciwko zdającej i owijając łapy ogonem w swój ulubiony sposób. Od razu cieplej. Mimo pogody, oczywiście. Ciepła nigdy za wiele.

Deebie

Deebie uśmiechnęła się delikatnie. No proszę, któż to do niej przyszedł. I to właśnie Kalina ma być jej egzaminatorką? Na to wygląda.
- Na wojownika - odpowiedziała krótko. A może na tym nie zaprzestanie? Nie mowa tu o byciu Alfą czy Betą - na co komu tyle niepotrzebnych problemów i obowiązków... Ale może dowódca? Tak, to byłoby ciekawe... Niemniej, nie czas na ta rozmyślnia z takim rozmachem. Teraz trzeba się skupić na zdaniu tegoż testu. No to do dzieła.

Kalina

Wojownik, ach tak. Samica właśnie wydawała się jej dość wojowniczym charakterem, więc pewnie na to by postawiła.
- W porządku. Dlaczego? - zapytała standardowo, uważnie, acz niezbyt natarczywie obserwując zdającą. Sama nie lubiła, kiedy ktoś wbijał w nią ciekawskie spojrzenie i mierzył wzrokiem tak intensywnie, że zastanawiała się, czy nie chce dostrzec wnętrza jej małej duszy, o ile rzecz jasna jakąś tam miała. W głowie starała się przygotować kolejne pytania, najlepsze na egzamin dla przyszłej wojowniczki. Pewnie nie obejdzie się też bez walki, hm. Jakoś będzie sobie trzeba i z tym poradzić.

Deebie

No to przechodzimy do odpowiadania...
- Można powiedzieć, że zostaniem wojownikiem to moje dziecięce marzenie, które trzyma się mnie aż do teraz. Zawsze chciałam pójść w tym samym kierunku, co moja matka. Poza tym, moim atrybutem jest siła, mam wojowniczy charakter i lubię walczyć. Mam również zapieczętowanego w sobie demona, o czym już zdążyłaś się dowiedzieć. To byłaby prawdziwy kumulacja siły, nie sądzisz? Demoniczny wojownik to twardy orzech do zgryzienia - uśmiechnęła się zadziornie. Miała już przemyślaną swoją "karierę", idealnie do niej pasującą. Nie będzie to kolejna profesja ot tak, a bo tu tego brakuje, a w tym jestem całkiem dobra. Tu już są konkretne czynniki sprzyjające wyborze tegoż właśnie stanowiska.

Kalina

- Faktycznie, demon sam w sobie daje spore bonusy do wojowania - powiedziała Kalina, uśmiechając się pod nosem.
- Powiedz mi może w takim razie, jakie masz doświadczenie związane z tą rangą. Gdzie i z kim trenowałaś do tej profesji i jak sądzisz - czy szło ci dobrze, czy są rzeczy, nad którymi musisz jeszcze popracować? - niby taki ciepły, miły dzień, a wilczycę przeszedł nagły chłód. Szczelniej owinęła łapy puszystym ogonem, mając nadzieję, że na razie wystarczy. Gorzej, jeżeli złapie jakieś przeziębienie czy coś.

Deebie

- Kiedyś matka opowiadała mi o profesji wojownika. Gdy sama zdała na tę posadę, trenowała trochę ze mną. Miałam też okazję trenować z Eleną, która była doskonałym wojownikiem. Czy szło mi dobrze... tak, tak przynajmniej myślę ja. Inni zastrzeżeń też raczej nie mieli. Niemniej, to oczywiste, że nawet po zdaniu testu będę dalej pracować nad swoimi zdolnościami walki. Takich treningów nigdy za wiele - odpowiedziała. Póki co, podobało jej się takie odpowiadanie. A jeszcze ciekawsza będzie część praktyczna... Walka z prawdziwym demonem, byłoby ciekawie...

Kalina

- Okej. Jakie cechy powinien mieć taki wojownik? - zadała kolejne pytanie z puli, spoglądając spokojnie na Deebie. Wydawała się przygotowana do egzaminu, nie jak wiele innych osobników, które przepytywała i otrzymywała dziwne odpowiedzi na proste pytania.
- Które z nich ty sobą reprezentujesz? - uzupełniła kolejnym zapytaniem i oczekiwała na odpowiedź wadery.

Deebie

- Wojownik z pewnością powinien być silnym i zdrowym osobnikiem. Do jego najważniejszych cech na pewno należą: odpowiedzialność, wytrzymałość psychiczna i fizyczna, umiejętność odpowiedniej koncentracji oraz nietracenia zimnej krwi. Ktoś mógłby powiedzieć, iż powinien nie mieć litości i pewnie również bym się z nim zgodziła, niemniej zdarzają się sytuacje gdy jednak trzeba okazać się litościwym - zakończyła pierwszą część odpowiedzi i oblizała pysk swoim wężowym językiem. - Wiem, że jestem silna i wytrzymała, potrafię być skoncentrowaną oraz nie tracę zimnej krwi. Z odpowiedzialnością - powiedzmy sobie szczerze - u mnie różnie, tak samo jak z okazywaniem litości. Umiem się jednak powstrzymać i opanować... Mimo wszystko, potrzeba by było trochę czasu, by mnie okiełznać i nakierować na odpowiednie działania... ale to jest do zrobienia - zakończyła, a na jej pysku pojawił się cień uśmiechu. Ciekawe czy spodoba się Kalinie... odpowiedź, rzecz jasna.

Kalina

Kalinie spodobała się odpowiedź (uśmiech zresztą też), więc mogła przystąpić do kolejnego ze swoich szablonowych, randomowych pytań.
- Ile jesteś w stanie poświęcić dla dobra misji... różnej wagi, w końcu nie można oceniać wszystkich zadań, jakie możesz dostać na jednakowym poziomie - zapytała. Zaczynało się robić coraz chłodniej, samica była bardziej ciepłolubna, więc nadchodząca zima raczej nie napawała jej czystą, szczerą radością. Ale przetrwa to, jak i wszystko inne.

Deebie

Ile jest wstanie poświęcić... Hah.
- Jestem w stanie poświęcić wszystko - i tak nikogo nie mam, na kim by mi zależało... prócz ciepłej posady w watasze. Mimo wszystko, gdybym miała oddać w ostateczności swoje życie to tylko dla kogoś wyższej rangi - mimo wszystko, średnio mnie obchodzi istnienie dzieci czy dorosłych, którzy nic nie robią, a oczekują obrony - no tak, ta równość między wilkami. Deebie była wstanie zmusić się do zrobienia czegoś dla lepszych od siebie, którym podlegała - Ci niżsi jej nie obchodzili.

Kalina

- Czy zdanie na wojownika jest twoim celem, czy jedynie jednym z punktów, który musisz zrealizować, aby osiągnąć coś wyższego? - zapytała wadera, zaciekawiona odpowiedzią samicy. - Masz jakieś wyższe aspiracje, czy po zostaniu wojownikiem będziesz się rozwijać po prostu w tej dziedzinie? - zerknęła na osnute chmurami niebo i z powrotem przeniosła spojrzenie na zdającą waderę.

Deebie

- Początkowo był to mój główny cel, aczkolwiek im dłużej myślę o zajęciu tej profesji, tym częściej stwierdzam, iż to za mało, jak na moje ambicje. To oczywiste, że będę dalej rozwijać się jako wojownik, chcę być problemem dla każdego, kto zechce mnie zgładzić. Jeśli po zdaniu tegoż testu i po wielu treningach uznam, że jestem gotowa, stawię się ponownie na tej ziemi, by spróbować swoich sił jako dowódca wojowników. Choć Wiatr to wataha pokojowa, dobra obrona jej nie zaszkodzi - wręcz przeciwnie - odpowiedziała. Jej ton głosu stawał się coraz bardziej wyniosły i władczy, czego nie była w stanie powstrzymać. Szczerze mówiąc, nawet nie próbowała. Stawała się coraz bardziej zadufaną w sobie samicą...

Kalina

- Właśnie, wiatr jest watahą dość spokojną i nastawioną pokojowo do wszelkich zjawisk. Dlaczego należysz właśnie do niej i tutaj chcesz się rozwijać w stronę profesji wojownika? - zapytała wilczyca, intensywnie próbując wymyślić jakieś sensowne pytania, jednak wszelkie pomysły opuściły ją z niewiadomych przyczyn i nie chciały powrócić. Niedobre pomysły.

Deebie

- Moi rodzice do niej należeli, dlatego też i ja się tu znalazłam. Mimo mojego charakteru i upodobań, nigdy jakoś nie myślałam o zmianie watahy na bardziej do mnie pasującą... Wiatr jest pokojowym stadem, ale i... słabym. Nawet ktoś spokojny i delikatny musi mieć obronę - na wojnie nie ma litości. Jako wilk z uwielbieniem do walki i raczej dobrym w tej dziedzinie, dlaczego nie miałabym stanąć w obronie watahy? - odpowiedziała. Spojrzała na moment na zachmurzone niebo. Zima nadchodzi. Zadrżała. Wolała ciepło od mrozu, dlatego myśl o nadchodzącej porze roku nie napawała jej radością. Westchnęła, powracając wzrokiem na egzaminatorkę. Jakoś to przeżyje...

Kalina

Wadera skinęła głową. Chyba teraz powinien przyjść czas na część praktyczną testu. Nie miała nikogo, kogo mogłaby wykorzystać do sprania przez zdającą waderę, więc ni pozostawało nic innego, jak samodzielnie przystąpić do walki.
- No okej. Teorię, jak sądzę, zaliczyłaś dobrze. Teraz pokaż, czego nauczyłaś się przed przystąpieniem do tego egzaminu - powiedziała, leniwie podnosząc się z ziemi. Spojrzała wyczekująco na samicę, przypominając sobie, jak to właściwie się robiło, żeby kogoś pokonać i nie zostać pokonanym.

Deebie

Samica uśmiechnęła się lekko. Połowa testu zaliczona, jeszcze tylko praktyka. Deebs podniosła się i machnęła postrzępionym ogonem.
- Czyli co...? Krótki pojedynek? - zapytała, szczerząc delikatnie kiełki. Nie mogła się doczekać tej części. Teraz tylko zależało jej na tym, by dać ładny pokaz swoich umiejętności, a nie się zbłaźnić.

Kalina

- Nie poharataj mnie za mocno - odpowiedziała na to Kalina, przekrzywiając głowę i stając w pozycji mniej-więcej bojowej. Walczyła rzadko, ale miała nadzieję, że demon nie jest jedynie ozdobą i jakoś sobie poradzi z dorosłą waderą. "Jakoś" satysfakcjonowało waderę, ale to Deebie miała się wykazać swoimi umiejętnościami nabytymi przed egzaminami, a nie sama Kalina, to jakoś stanowiło dla niej usprawiedliwienie, prawda?

Deebie

Dobrze, no to zaczynajmy.
Deebie osiadła nisko na łapach. Starała się mieć jak najbardziej rozluźnione mięśnie i stać lekko, by w razie potrzeby szybko i łatwo odbić się od podłoża.
Teraz pytanie - uniki czy ataki?
Najłatwiej byłoby wpierw zmęczyć egzaminatorkę, ale ta jednak jest demonem, więc takie działanie może przynosić powolny efekt. Atak też nie jest najlepszym pomysłem na start, jednak coś zrobić trzeba, prawda?
Samica powoli zaczęła okrążać drugą. Słaby punkt, to coś, co musi teraz znaleźć...

Kalina

Kalina uważnie obserwowała poczynania Deebie, odznaczając w głowie kolejne punkty za postawę i taktykę. Kiedy przeciwniczka zaczęła ją okrążać, demonica ruszyła jej śladem, wciąż trzymając kandydatkę na wojownika na przeciwko siebie. Jednak taka walka nie miała większego sensu i któraś musiała w końcu zaatakować. Wilczyca stwierdziła, że lepiej mieć to już za sobą i odbiła się tylnymi łapami od podłoża, wdzięcznym kłusem (tłumacząc z lirycznego: podbiegając) zmierzając (tłumacząc z pseudolirycznego: podbiegając) w stronę przeciwniczki, z zamiarem rzucenia się na nią i powalenia na ziemię.