Test Taimi na stanowisko Nańki

Taimi

Nad Srebrzystą rzeką znajduje się miejsce, gdzie woda często występuje z koryta, zalewając tutejsze ziemie. Trawa jest tutaj niezwykle miękką, wyrasta przecież na doskonale nawodnionym podłożu, które zasnuwa warstwa idealnie użyźnionej przez nanosy rzeki gleby. To właśnie to miejsce obrała młoda duszyczka z Watahy Wody na swój test. Przyszła tu energicznie, z entuzjazmem w sercu oraz uśmiechem na kufie. To dzięki młodej Destiny poznała swe przeznaczenie. Czyż imiona nie są znaczące? Zaśmiała się krótko do samej siebie, kiedy zdała sobie z tego sprawę. Nic nie dzieje się przypadkiem. Zasiadła na miękkim gruncie. W niżej położonych miejscach nadal zbierało się nieco wody. Oczekiwała w skupieniu.

Viktoria

Wesołym krokiem przybyła na miejsce testu. Uśmiechnęła się szeroko.
- Witaj, Taimi. Wspaniale będzie mieć Nianię w Watasze! Powiedz mi, dlaczego wybrałaś ten zawód - powiedziała spokojnie. Dawno już nie przeprowadzała teatu, więc miło jej było siedzieć tutaj i zadawać pytania.

Taimi

Skłoniła nisko łbem Alfie. Pamiętała ich pierwsze zdaje się spotkanie na jakiejś naradzie, kiedy to rozdawano skrzydła. Tak, chyba nie wyszło wtedy pomiędzy nimi najlepiej, ale teraz nie było to już takie istotne. Dorosła i patrzyła na pewne kwestie całkiem inaczej. Viktoria pewnie także.
- Dzień dobry, Viktorio. - przywitała się na wstępie, delikatnie uśmiechając w stronę starszej od siebie wilczycy.
- Dlaczego akurat Niania... - zamyśliła się przez moment. Wybrała tak, bo tak czuła, nie zastanawiała się nad tym szczególnie.
- Lubię dzieci i spędzanie z nimi czasu dostarcza mi niezwykle wiele radości, przy takich kruszynach aż serce się raduje. Poza tym nieskromnie powiem, że całkiem nieźle się z nimi dogaduję, poznałam nawet zabawę w zamek i wojska z kamieni... - uśmiechnęła się na samo wspomnienie gry, którą pokazała jej mała Destiny.

Viktoria

Viktoria uśmiechnęła się.
- Powiedz mi, jakie cechy powinna mieć Niania, a jakie ty masz? - zadała kolejne pytanie. Owinęła ogon wokół łap. Na początek teoria, a później zajmiemy się praktyką.

Taimi

- Zdecydowanie Niania powinna być wilkiem spokojnym i cierpliwym, nie wpadać od razu w furię, a wręcz przeciwnie, własnym opanowaniem starać się zwalczyć czasem niegrzeczne i nieposłuszne dzieci. Musi także być wyrozumiałą, znać "złoty środek", mianowicie nie ograniczać dzieciaka, ale także wyznaczać granice zgodnie ze zdrowym rozsądkiem. Dodatkowo musi być niesamowicie pomysłową istotą, aby zająć czas maluchom, które z natury szybko się nudzą i nie potrafią zajmować się zbyt długo jedną rzeczą - powiedziała spokojnie. Na pewno o czymś zapomniała, jak zawsze. Ale to najwyżej wyjdzie w praniu.
- Myślę, że wszystkie te przymioty udało mi się wytworzyć w sobie. - powiedziała całkiem pewnie.

Viktoria

- Hm... Czy jesteś gotowa zmierzyć się z każdym charakterem? Dzieci są różne, nawet w naszej spokojnej Wodzie zdarzają się wyjątki... - powiedziała. Przypomniały jej się czasy po wpadnięciu do Jeziora Zmian. Była zła, okropna... groziło jej zrzucenie ze stanowiska Bety... Ale zmieniła się. Sama. Bez pomocy magii lub wilków.

Taimi

- Ależ oczywiście, lubię wyzwania. Poza tym... co Cię nie zabije, to Cię wzmocni, a chyba podczas obcowania z innymi dokonuje się też samodoskonalenia. Może na początku będzie ciężko, ale wierzę, że z czasem wszystko niczym rozsypane puzzle, poukłada się w jedną całość - rzekła wesoło, nie tracąc na swoim entuzjazmie. Bo kto dogada się dobrze ze szczeniętami, jak nie ona - przerośnięty dzieciak w zbyt dużym ciele?

Viktoria

- Hmm... Nie ma po co dalej to kontynuować. Widzę, że jesteś w stanie podojać swemu zadaniu. Gratulacje, Nianiu - zaśmiała się serdecznie.

Taimi

Taimi skłoniła nisko łbem swojej Alfie, uśmiechając delikatnie. Udało się! Nawet całkiem łatwo poszło, choć obawiała się tego, jak Viktoria ją potraktuje, przecież swego czasu nie miały najlepszych kontaktów... Ale jak widać było - minęło, nie ma co mieszać spraw prywatnych z zawodowymi.
- Dziękuję - powiedziała cicho, głos zdawał jej się uwięznąć w gardle.

Viktoria

- Ależ proszę bardzo. Mimo to nie musisz dziękować - to tylko i wyłącznie Twoja zasługa - uśmiechnęła się i rozłożyła skrzydła. - Cóż, życzę miłego niańczenia wilczątek, droga Taimi. Do zobaczenia - powiedziała wesoło i odleciała.

z/t