Złocista rzeka.

Diamond

Hakuro zadał jej cios znienacka i nie mogła się obronić. Zjechała po pniu w dół zostawiając po sobie plamę krwi na korze drzewa. - Uspokój się Hakuro! Co ja ci zrobiłam? Jakim prawem mnie atakujesz? - miała dość siły by sie obronić.

Hakuro

- Jakim prawem takim, że mnie odrzuciłaś! Nie chcesz walczyć ze mną to zajmę się twoim kochasiem - warknął i doskoczył do wilka wbijając mu kły w kark.

Diamond

- Zostaw go! - warknęła i skoczyła do napastnika. Złapała go kłami za kark i przeturlała się z nim po ziemi odpychając go od Sasuke. - Potrzebujesz leczenia - stwierdziła przyciskając go do ziemi.

Hakuro

- Ja leczenia?! On stawiał mi się już w lesie, ale skoro ty stajesz w jego obronie to teraz będziesz cierpieć - była mimo woli słabsza. Wbił kły w jej krtań i rozdarł ją, przewrócił sie tak, że przygwoździł ją do ziemi. - Hm swoją drogą skoro odrzuciłaś mnie dawno temu gdy zdawałem test u ciebie to teraz ja ci pokażę jak to jest. - zdusił jej już i tak rozdartą krtań a właściwie teraz ściskał tętnicę by ją zabić. Pod takim uściskiem mogła zrobić tylko jedno zemdleć gdyż nie miała żadnego pola ruchu.

Diamond

Próbowała go odepchnąć, wyśliznąć się spod niego, ale bez skutku. Fale gorąca przeszły po jej ciele i straciła przytomność. Udało jej się jedynie łapą, która nie była aż tak przyciśnięta do gleby, rozedrzeć pazurami jego łapę. Jej krew była wszędzie teraz...
[Pięknie wielkie dzięki Hakuro zostanę teraz ofiarą miłosierdzia tylko dlatego, że ty wymyśliłeś sobie, że twoja postać nagle oszaleje. Wielkie dzięki ]

Szasta

Przybiegł tutaj słysząc tą kłótnie, dopadł do Hakuro jak do podwładnego i wyrzucił go stąd - Później się z tobą policzę - warknął i zaczął cucić Diamond. Opatrzył jej ranę na krtani i spojrzał na Sasuke - Popisałeś się wojowniku, swojej wilczycy nie obroniłeś. Żal mi tylko ciebie Dia - mruknął i wyniósł ją stąd.

Rasteria

Przyszła powoli, bacznie rozglądając się na boki. Wypatrywała nie tylko grożącego jej niebezpieczeństwa... Szła wiedziona wyraźnym tropem. Wałęsała się sama, a gdy teraz wróciła do krainy, była już dojrzewającą wilczycą.

Kira

Cisza. Jedynie miarowe, krótkie wdechy wadery zdołały ją przerwać.
Iskra, dwie. Wysuszone źdźbła spłonęły niczym lont przed wybuchem.
Kira rozejrzała się wokół siebie z przesadną obojętnością, co w rzeczywistości zdawało się być niemym wyrazem rozpaczy – niestety, większej pustki jej oczy nie widziały. Zmrużyła nerwowo ślepia. Sunęła dalej, próbując opanować coraz szybciej napływającą falę furii. Przygryzła wargę.
- Do diabła. Nie jestem przygotowana na ten widok. - stwierdziła z pewnego rodzaju niesmakiem. Mimo szeptu, słowa i tak odbiły się zadziwiająco wyraźnym echem. Niezbyt pocieszające.
Od jakiegoś czasu wyczuła na swojej drodze wciąż krążącą przeszkodę. Zaciekawiona tym faktem, zatrzymała się gwałtownie. Uniosła wzrok na wysokość nieznajomej. Oblicze młodej wilczycy na tych terenach wprawiło ją w dziwną fascynację.
- Aaach? Co panienka tutaj robi o tak późnej porze? - na jej kufie pojawił się nietypowy grymas, przypominający próbę uśmiechu. Niewprawne ucho, na szczęście, nie zdoła doszukać się w owej krótkiej wypowiedzi sztuczności. Jednak, kto wie? Nadal nie ma pojęcia, na jakim poziomie intelektualnym stoi odbiorca.

Katana

- Zgubiłam się... - wymruczało z trudem te jedyne słowa. Wilczątko sprawiało wrażenie małego i wystraszonego wypłocha, jej potargana i pobrudzona sierść efektownie zakrywała wcześniejszą energiczną, fioletową barwę. Leżało teraz zwinięte w kłębek odwrócone tyłem do przybyłej. Z pewnością włóczy się w tym pustym miejscu przez parę dni, z nadzieją, że gdzieś w tym bolesnym chaosie odnajdzie ukojenie... Jednak zupełnie jakby wiedziało, jaki jej jego cel leżąc tutaj..
Lecz nawet w najbardziej swoich schizofrenicznych snach, Kira z pewnością nie spodziewała się tego, co za chwilę ujrzą jej zmęczone ślepia.
- Właściwie to... - odezwało się nagle wilczątko. - Czekam tu na Ciebie... ; > - mruknęło z wyraźną zmianą tonu. Spojrzało spode łba na Kirę i uśmiechnęło się w specyficzny sposób, chichocząc w coraz bardziej niekontrolowanym śmiechu.
Taaak... Właśnie ta osoba uśmiechała się teraz do Kiry, ta, której z pewnością nie chciała teraz ujrzeć...

P.S. - Tak wiem. Przepraszam, nie potrafiłam się powstrzymać przed napisaniem tu. Już sobie idę... xDDDD

Rasteria

Uniosła oczy, by spojrzeć prosto w oczy nieznajomej. Poczuła się lekko nieswojo, więc zlustrowała resztę jej ciała. Nie odważyła się jednak ponownie utkwić wzroku w jej ślepiach, gdy przemówiła:
- Rasteria. Właściwie, to szukałam Sasuke. A Ty kim jesteś?- mówiła cicho i spokojnie. Nie dawała po sobie nic poznać.

Kira

Położyła łapę na głowie sfilcowanego kłębka. Krótka chwila milczenia, jakby grozy, cisza przed burzą? Zachowując pełną powagę, pogładziła strzępki potarganych kłaków.
- ...Miło Cię widzieć, Katano. - ozwała się w końcu, uświadamiając sobie, że tak naprawdę to z pewnością nie chciała jej ujrzeć...

Ps. <maniakalny śmiech>

Przekrzywiła głowę na bok, próbując odkryć intencje rozmówczyni. Szybko jednak zaprzestała owej czynności, stwierdzając, iż stopniowe... Odkrywanie... Może być dużo ciekawsze. W końcu mało zabawy w dzisiejszym świecie może spotkać ktoś taki jak Kira.
- Sasuke... - zaczęła, mrużąc oczy w akcie fałszywego zamyślenia. - Szczerze wątpię, abyś go tu odnalazła. Ach, dziwna wymówka z Twojej strony. - mruknęła niepewnie, uparcie świdrując jej stalowe tęczówki. Jakże ładne. Niczym naboje strzelby.
Odkaszlnąwszy, dopiero teraz do jej zakurzonego umysłu dotarło pytanie Rasterii.
- Kira. Nie słyszałaś o mnie. Ostatnio nikt o mnie nie słyszy. - skinęła nieznacznie łbem ku ziemi. Wykrzywiła wargi w łagodnym uśmiechu, o który nikt nigdy by jej nie posądzał. Przez moment w jej oku błysnął ognik, jednak - niestety? - zniknął tak szybko, jak zdążył się pojawić.
Cisza.

Rasteria

- Nie jest więc w watasze Ognia? - zapytała zdziwiona. Czemużby to miała go tu nie spotkać? Tereny jego Watahy. Przyglądała się tymczasem nieznanej wilczycy. Biło od niej czymś, co odpychało, jednocześnie dwukrotnie mocniej Rasterię przyciągając. Odważyła się zerknąć w jej oczy i poczuła się dziwnie analizowana. Zwykle to ona tak lustrowała obcych, poczuła się więc nieswojo.

Kira

- Niby jest. - odparła tonem tak lekkodusznym, że aż nie pasującym do sytuacji. - Mimo, iż sama nie bywam często, Sasuke nie widziałam od dobrych kilku miesięcy. - po tej wypowiedzi nastała pauza, która składała się głównie z ukrytych refleksji wadery. Nie potrzebuje go. Jest jak wszyscy inni.
Przybliżyła się flegmatycznie do tęczowej wilczycy. Nachyliła się nad nią, aby przez nikłą chwilę spojrzeć w jej oczy jeszcze raz. Cofnęła się o krok. Odwróciła łeb w inną stronę, zawieszając tym samym wzrok na bliżej nieokreślonym punkcie.
- Ach, chcesz może czegoś ode mnie? - głos stawał się coraz bardziej zachrypnięty. Najmilszy dla ucha nawet bez chrypy nie był. Biedna Kira, ma więcej wad niż zalet.

Rasteria

Zamyśliła się i ostrożnie, żeby nie naciągnąć cierpliwości wadery do granic, odparła:
- Jeśli pozwolisz. Mam wrażenie, że jesteś świetnie poinformowana... A ja szukam tutaj czegoś dla siebie. - Nagła hardość spowodowała, że spojrzała jej w oczy i ani na chwilę nie odwróciła wzroku. Teraz to ona analizowała.

Dermanotta

Dermanotta lekko zmęczona przybiegła na tereny Ognia. Rozejrzała się wokół i zaczeła nasłuchiwać. Agresjii tu niebyło. Nie wyczuwała jej także. Zrobiła zawedzioną minę. Zostali jej tylko Samotnicy. Ale zaraz... Czuła zapach Agresjii ale nie w pobliżu... Jakby dalej... Napewno nie na terenach watah. Demi napieła mięśnie i pobiegła w stronę wodospadów.

zt.

Elena · Wysłany: Wto 19:43, 15 Mar 2011 Temat postu:

Fioletową wojowniczkę przywiało i tutaj. Omiotła wzrokiem piękny krajobraz i obecne tu stworzenia. Przysiadła na chwilkę by pomyśleć. I właśnie w tym momencie jej brzuch dał wyraźny znak, że pora wreszcie coś zjeść. Jak dawno nie jadła? Oj... sporo czasu. Była tak zajęta, że nie miała czasu na polowanie. Teraz tylko dokończy co zaczęła i bezwzględnie idzie się najeść. Wstała i biegiem ruszyła dalej.

[zt]

Alex

Alex powoli tutaj przyszła. Trza by było znaleźć sobie jakiś domek na terenach Ognia, skoro chce zostać tu na dłużej. Chwilowo może przenocować tu. Położyła się obok wody i mlasnęła, patrząc na leniwą rzeczkę. Szkoda, że nie ma tu samców... Tak, bardzo szkoda.

Agresja

Wilczyca szła przed siebie, choć "szła" to nie najodpowiedniejsze słowo. Ona właściwie ledwo szła. Cała w bandażach, chciała dojść jak najszybciej do domu by odpocząć. Przeszkadzał w tym jednak pewien fakt - ona nie miała domu. Tak więc chciała po prostu trafić na tereny Watahy Ognia, by zalec gdzieś, gdziekolwiek i usnąć.
Jednak (o skaranie boskie!) nawet w takiej sytuacji musiała wpaść na jakąś biedną duszyczkę. Nie mając siły by dalej iść legła przy rzece. Spojrzała na zakrwawione bandaże, chcąc je z siebie zerwać, lecz nie miała na to siły.

Alex

Alex mlasnęła niezadowolona i podniosła się. Ktoś tu przyszedł. Ojej, a jak to jakiś wilk?! Spojrzała w taflę wody, poprawiła włosy, uśmiechnęła się i odwróciła wesoła. Ale uśmiech zaraz spełzł z jej pyszczka. Kolejna wilczyca?! Co ich tu tyle! Warknęła cicho, unosząc dumnie głowę.
-Czy napewno jesteś z Ognia? Jeśli nie-żegnam.

Agresja

- Na pewno. Jeszcze jedno słowo, a to Ty pożegnasz się ze światem... - warknęła głucho, nawet nie patrząc w stronę wilczycy. Może i była w złym, dobra, przyznajmy szczerze - tragicznym stanie, ale to przecież nie oznacza, że ktokolwiek może uważać ją za równą sobie?