Złocista rzeka.

Alex

-No cóż, jeśli marzysz, by zostać Wygnana z watahy, za zabicie jej członkini, proszę bardzo.-powiedziała, stając bezruchu przy wilczycy, jakby czekając na jej cios. Uniosła głowę jeszcze wyżej.

Agresja

-Pffff, jesteś żałosna. - sarknęła i zamknęła oczy. Użytkowniczka zaczęła się zastanawiać jak niski iloraz IQ ma Alex, skoro nie zauważyła, że wilczyca ledwo się rusza. No cóż, nawet w tym świecie zdarzają się osobniki mniej inteligentne. Strumień szemrał cicho, co ukajało zszargane nerwy ciemno-grzywej.

Alex

A użytkowniczka Alex specjalnie prowokowała Agresję, bo wiedziała, że ta nie może się ruszać. x3 Inaczej Alex nie byłaby na tyle śmiała, by pyskować do takiej wilczycy!
-Raczej ty jesteś żałosna moja droga. Kto cię tak poranił? Wróbelek?

Agresja

Warknęła przeciągle i, nieco drżąc, udało jej się podnieść. Stanęła przed wilczycą, warcząc.
- Wróbelku, Ja w tym stanie byłabym zrobić Ci coś gorszego, niż dowódca wojowników, który "zrobił to" mnie. - Zaczęła się do niej zbliżać, z nisko opuszczonym pyskiem i "świecącymi" oczami.

Alex

-Który dowódca?-spytała ciekawa, przekrzywiając łeb.-Elena, tak? Czy ten cały Hari moja droga, co? I to tak bez powodu?! Napewno coś zrobiłaś nie tak! Halo!-powiedziała,śmiejąc się perliście.

Agresja

- Elena? Nie... - zaczęła do niej podchodzić, coraz wolniej i wolniej. I z coraz większym błyskiem szaleństwa w oczach.
- A czemu? Spotkaliśmy się. Ugrzęźliśmy w jaskini podczas zawiei śnieżnej w górach. I wiesz, co się stało? Wyszło na jaw, że zabiłam jego matkę... A potem tak po prostu zniknęłam z Wiatru. - Była tuż przy niej, a jej wargi zaczęły podnosić się do góry. Tak, że jej zęby pokazywały się całkowicie.

Alex

-No cóż, jeśli ktoś zabije czyjąś matkę, to jej dziecko ma powód, by tak kogoś poranić.-powiedziała, opuszczając wzrok, by nie patrzeć jej prosto w oczy. Teraz zaczęła się już dość bać tej wilczycy.

Agresja

Spięła mięśnie do skoku, jednak nie dała rady. Upadła w kluczowym momencie.
- Szlag by to... - zaklęła cicho, starając się wstać, lecz nie była w stanie. No i jeszcze ta mała to widzi. - Niech ją Heni popieści! - pomyślała wilczyca, rezygnując z prób wstania. Była wykończona, a przecież to tylko kawałek drogi, ten, który przebyła.