Simone
Dorosły
Dołączył: 02 Sty 2013
Posty: 40
Przeczytał: 0 tematów
Pomógł: 1 raz
Ostrzeżeń: 0/5
Płeć: 
|
 Wysłany: Nie 20:36, 06 Sty 2013 Temat postu: Sajmonella |
|
I m i ę:
Simone. Posiada też drugie imię, Eloise, które przywłaszczyła sobie gdy tylko je usłyszała. Od tamtego czasu przedstawia się albo pierwszym, albo drugim imieniem.
R a s a:
Na lisa jest zdecydowanie za duża, zaś na niedźwiedzia - za mała. Wilczyca się Wam kłania, ot!
W i e k:
Cztery ulotne lata. Dla Simone są one jednak tylko zużytymi kalendarzami niźli czymś ważnym.
P r o p o n o w a n a r a n g a:
Może Szaman, może Tropiciel, może Beta? Czas pokaże, prawda?
R a n g a:
Póki co dzierżyć może zaledwie tą delikatną, niczym ponad innych się nie wykazującą rangę Dorosły.
H i s t o r i a:
Teoretycznie historia Simone nie jest ani oryginalna, ani ciekawa. Po prostu… była i ciągnie się dalej. I tak Was ona interesuje? No dobrze, opowiem ją Wam. Tylko nie zacznijcie ziewać.
- To ona? – spytało szczeniątko, patrzące się swymi zielonymi oczkami na nowonarodzoną waderę. Zamachało radośnie ogonem i otarło się ciepłym futerkiem o siostrzyczkę.
- Tak, ona. – oznajmiła matka, liżąc oboje po główkach. Simone – urocza, mała wilczyca, która gdy tylko wstała, od razu się przewróciła. Ot, taki wieczny pech. Od urodzenia. Dosłownie.
Zamrugała delikatnie ślepkami ukrytymi za zasłoną długich rzęs i uśmiechnęła się radośnie. Braciszek zamachał ogonkiem.
- Jest fajna! – krzyknął, tuląc się do mamy. Ta uśmiechnęła się łagodnie.
Tak wyglądało przyjście na świat Simone. Potem schody zwane dojrzewaniem. Rodzice Simone nie wdawali się w konflikty. Jej brat był bardzo wesołą istotką, tak samo zresztą jak sama Sajmonella.
Jej przeżycia czy nabywanie doświadczenia? Cóż… często chodziła do pewnej starej chatki, gdzie mieszkała pewna eks – szamanka. Simone lubiła wysłuchiwać jej opowieści i douczać się z szamaństwa. Następnie szła nad brzeg jeziora lub morza, to było wspaniałe. Potem często chodziła z bratem na polowanie. Ona tropiła – on łapał zwierzynę. Później… później było coraz ciężej. Brat zaczynał się oddalać, bowiem znalazł partnerkę. Chciał założyć własne stado. Siostra stała się nieważna, a że była młodsza, była też rozpieszczana, czego skutkiem jest teraz swego rodzaju próżność u Simone. Wilczyca lubiła (i dalej lubi) otaczać się pięknymi rzeczami, we wszystkim dostrzegała urok. Uwielbiała naturę i dzikie zwierzęta. Fascynowali ją też ludzie. Wieczorami wychodziła na krótki spacer po lesie, wśród mchu i paproci – wspaniały klimat, prawda? Z upatrzonych piór niekiedy robiła łapacze snów, dzięki czemu ma teraz te pięćdziesiąt kości. Miała też przyjaciółkę. Była to o rok starsza wadera o bardzo delikatnym usposobieniu, która często broniła Simone. Nie lubiła ona, w przeciwieństwie od niej, zabaw, w których może komuś stać się krzywda. Była piękniejsza od Sajmonelli. Była powodem westchnięć wśród samców. Istotą nie do zdobycia. I nagle szok – zginęła podczas polowania. Zabił ją niedźwiedź.
Simone trudno było bez niej żyć. Było je przykro. Jedyna przyjaciółka poszła na stracenie... szok. Postanowiła, że już nigdy, przenigdy nie będzie mieszkać w rodzinnej krainie i po prostu ją opuściła. Jak wiadomo, poznała dużo wilków, ba, jeden nawet zaproponował jej założenie stada. Simone rzecz jasna nie zgodziła się, przez co wilk splunął na nią i nazwał ją… może lepiej nie będę o tym mówić, dobrze?
Wadera przybyła pewnego razu do pewnej małej osadki wilków. Wszyscy byli dla niej bardzo mili, ale Simone uznała, że obszar, jest po prostu zbyt mały. Mieli za mały teren i za mało pięknych rzeczy. Co więcej, las był naprawdę ubogi.
Jeszcze coś chcecie wiedzieć? Otóż, trafiła tutaj zupełnie przypadkiem, bowiem przygnana przez ślicznego wręcz motyla. Pierwsze wrażenie? „Och, tu jest cudownie!” Postanowiła tu zostać. Nic więcej nie mam, bo jej historia w sumie dopiero się zaczyna…
C h a r a k t e r:
Kobieta zmienną jest, hę? To zalicza się też do Simone. Raz spokojna, uśmiechnięta i optymistka, raz wkurzona, żywa realistka. Nigdy nie zasmakowała pesymizmu, po prostu… nie potrafi. W jej sercu jest coś, co jej to uniemożliwia. Umysł zaś wiecznie do niej przemawia: „będzie lepiej, zobaczysz”. Sajmonella lubi analizować różne rzeczy i sytuacje, czy też je komentować. To marzycielka, choć, wbrew pozorom, uzależniona od rzeczywistości. Jej oczy nierzadko są nieobecne. Do tego ma nawyk obwąchiwania wszystkiego jak leci. No może bez przesady, ale to prawda.
Lubi otaczać się pięknymi rzeczami, jak to kobieta. Dba o siebie, a jej włosy często związane są w kucyk lub luzem rozpuszczone. Lubi też sadystyczne zabawy, w których można się wyżyć. Nie, nie jest zła. Każdy lubi to co lubi, niestety, drogie państwo.
Ma talent do pakowania się w kłopoty, jest niezdarą. Zawsze musi się o coś popchnąć lub zobaczyć/usłyszeć to, czego widzieć lub słyszeć nie powinna. Prześladuje ją ogromny pech. Czasami nie potrafi opanować swoich emocji. Jest ekscentryczna, dużo się ekscytuje i emocje innych bierze do siebie. No właśnie. Zapomniałam wspomnieć o tym, że twierdzi, iż twierdzi, że wszystko co złe jest przez nią. To perfekcjonistka, która uważa, że wszystko musi być dopięte na ostatni guzik.
Jest opiekunką, która chce każdego chronić (co oczywiście nie jest możliwe). Za ukochaną osobę może oddać wręcz wszystko.
Hobby? Czy Simone ma jakieś hobby? Zastanówmy się. Lubi douczać się z szamaństwa, lubi też tropić zwierzynę. To chyba zalicza się do hobby. Interesuje się też „ludzką magią”, czyli technologią. Zawsze ją to fascynowało.
W stosunku do innych jest uprzejma, nawet bardzo. Miła, często wyciąga pomocną dłoń, czy raczej łapę. Bywa nieśmiała i wrażliwa, lecz w otoczeniu przyjaciół wchodzi w nią demon o imieniu Otwartość, i Simone staje się prawdziwą duszą towarzystwa, która uwielbia zabawę. Rozmowy z innymi sprawiają jej przyjemność, pod warunkiem, że nie poruszają tematu osoby Sajmonelli, spraw intymnych, czy jakiejś tajemnicy, bowiem wadera ceni sobie trzymanie języka za zębami. Potrafi dochować tajemnicy. W słusznych sprawach potrafi kłamać, lecz zazwyczaj jest prawdomówna. Nie potrafi usprawiedliwiać złych rzeczy. Jest silna i fizycznie, i psychicznie.
Stwierdzenie, że jest Panną Idealną jest doprawdy mylne. Zawsze trzyma się swojego zdania, poza tym wykazuje się też nieufnością. Fakt, lubi pomagać, ale bliższe kontakty trudno z nią uzyskać. Poza tym wychowywała się we wręcz cudownych warunkach, czego skutkiem jest wysokie mniemanie o swojej osobie. Niektórzy potrafią nazwać ją chłopczycą, ze względu na to, że często uczestniczy w męskich zabawach (różne wyprawy, bijatyki, wyjście na piwo etc.). Ponadto nie umiałaby zaopiekować się szczenięciem, bowiem jest bardzo nieostrożna. To persona bardzo leniwa, która wolałaby, żeby każdy robił wszystko za nią. Jest zagorzałą homofobiczką i… cwaniakiem. Tych, którym pomogła, często wykorzystuje, aczkolwiek bądźmy szczerzy – nie zawsze, bo na widok krzywdy innych kraje jej się serce (a sadystyczne zabawy lubi, wstrętna małpa). Można by to zakończyć w ten sposób: jej charakter jest tak złożony, pogmatwany i pełny przeciwności, że głowa mała. Jej osobowość bardzo trudno jednoznacznie określić. Koniec.
E k w i p u n e k:
50 kości i kolczyk w dolnej wardze. Ajm bed.
C o ś w i ę c e j:
A t r y b u t:
Post został pochwalony 0 razy
Ostatnio zmieniony przez Simone dnia Pon 20:16, 07 Sty 2013, w całości zmieniany 3 razy
|
|
