Arena. Kira vs Inna.

Inna

- Naiwność? A co przez nią rozumiesz? Ciepło i dobroć, których nigdy w sobie nie miałaś? Czy może mówisz tak przez zazdrość?- Spytała spokojnie. Bariera pękła. Inna nie miała już nic do ukrycia.

- Kira, walcz. To w życiu potrafisz, próbuj choć tu mnie pokonać. I nie znikaj, to moja specjalność. Możesz pojawić się bez ucha. - Głos przepełniony troską dźwięczał nad areną, Inna uśmiechała się coraz szerzej.

Kira

- Inna, co to za walka, gdy Ty cały czas znikasz? Jak można pokonać przeciwnika, który nie istnieje? Jak można walczyć z zerową szansą na udany atak? - pytania, pytania, pytania. Bez odpowiedzi.
- Widzę to wyraźnie. Walkę ze mną traktujesz jak niewinną zabawę, w której zawsze wygrywasz. - zmrużyła oczy, nawet nie próbując ukryć niezadowolenia, że Inna nadal nie docenia jej siły.
Ślepia błysnęły mocniejszym, bardziej karmazynowym blaskiem. Kira zamachnęła się do tyłu, by chwilę później ukazać kły i wręcz 'rzucić się' na kark Innej.

Inna

Schyliła łeb w dół, odsłaniając kark od góry i z boku. Zaśmiała się, puszczając siostrze perskie oko.

Kira

Prychnęła z mimowolną pogardą. W ostatniej chwili powstrzymała atak, zachwiała się do przodu.
- Zawsze byłaś inna. Zmienna. Ale teraz powoli przekraczasz granice owej inności. - mruknęła półszeptem, wymijając wilczycę od tyłu, nieco zahaczając o jej ogon.
Zatrzymała się przed siostrą. Utkwiła wzrok głęboko w jej ślepiach.
Wymówiła kilka, niemych słów.

Inna

Zawsze przekraczałam granice, do których nikt nie odważył się podejść. Tak bywa w mym życiu- powiedziała, niemal nie wybuchając śmiechem.

Podniosła dumnie głowę do góry. Spojrzała siostrze prosto w oczy. Jedyne co kryła w swym umyśle to tajemnice narady Watahy i wszystko to, co obiecała wilkom zachować dla siebie.

Jaina

Jaina była ciekawa kto tu walczy, więc przybyła. Stanęła za drzewem. Jednak niczego nie widziała dokładnie, ale coś kazało jej czekać.. nie wiadomo na co. Spoglądała w podłoże, gdzie prawdopodobnie miał ktoś stać.

Kira

- A granice obłędu też przekraczasz? - uśmiechnęła się szelmowsko.
Ślepia Kiry błysnęły mocną, niemal żarówkową bielą.
Próbowała przebić się przez ostatnią barierę. Najsilniejszą. Koncentrowała się jak mogła, jednak Inna zawsze posiadała silną wolę.
Zawiał mocniejszy wiatr.

Tenebrae

Przyszedł zwabiony dziwnym poruszeniem i hałasem. Zastrzygł uszami i skręcił. Pojawił się u boku Jainy bezszelestnie wraz z wiatrem, który zawiał, gdy Kira skończyła mówić, jego obecność wyczuć można było dopiero gdy się odezwał. Emanowało z niego niezwykłe zimno, jednakże głos miał ciepły, spokojny. Usiadł w bezpiecznym od wadery oddaleniu.
- Witaj, Jaino. - odezwał się cicho. Jego czarne ślepia wirowały niepokojem. Po co tu przyszedł ? teraz dopiero zdał sobie sprawę jak lekkomyślnym to było. Arena... a na arenie mnóstwo krwi. Miał nadzieję, że do tego nie dojdzie. Usiadł sztywno.

Inna

- Ja nigdy nie byłam normalna. Nikt jednak nie odważył się nazwać mnie wariatką.

Bariera była za silna. Nie do przebicia.

- Nigdy nie poznasz sekretów mojego stada. Nie należysz do niego- warknęła nagle, zjeżyła sierść. Kombinowała, jak zabić martwą.

Tenebrae

Zesztywniał na słowa Innej. A więc tego chciała Kira ? Tene całą siłą woli powstrzymywał się, by nie wtrącać się zatem do walki, by nie udzielać Innej pomocy, które mogłoby zostać poczytane źle i nieodpowiednio. Wierzył w jej siłę, widział jej moc. Zresztą wahał się, czy nie uznano by tego za oszustwa xddd Napiął zatem mięśnie decydując się, że i tak zrobi swoje, kiedy uzna moment za właściwy. Na razie jednak obserwował jedynie z poczerniałymi oczyma i ponurą miną.

Inna

- Koniec znikania, walcz siostro. Mam już dosyć tej zabawy- warknęła. Szukała teraz najsłabszego punktu..

Jaina

Kira

- A kto powiedział, że chcę znać sekrety Twej watahy? Wybacz, ale nie jestem oszustką i mam swój honor. O tym powinnaś już wiedzieć. - zacisnęła szczęki. Mimo wszystko, za wszelką cenę, musiała się dostać do tego, co chciała.
Zmrużyła oczy. Postanowiła przebrnąć przez to inną drogą. Ujrzała pewne urywki...

*Samotność. Złość. Czy to jej uczucia, czy może innego wilka pocieszanego przez nią? Szara wilczyca... Euforia... Demon... To było do przewidzenia.
Ale... Chwila... Co to za jasnobrązowy wilk? Inna, moja siostra ma jakieś plany...?*

Zamknęła ślepia. Gdyby przedłużyła to jeszcze dłużej, pewnie by ją przerosło.
I nią samą i Inną. A tego nie chciała. Jeszcze nie teraz.
- Siostrzyczko... To Ty się cały czas bawiłaś. Ale, jak widzę, wreszcie doszłaś do tego, że ja tą walkę traktuję całkiem serio. - napięła się.
Ciemna mgła na tle nocy. Wyszczerzyła kły w cynicznym grymasie, niby to uśmiechu.

Tenebrae

Spojrzał na Jainę i zastrzygł uszami.
- Kira... - mruknął pewnie. - I Inna... - dodał patrząc na nią zaciekawiony. Na pogrzebie Paige zachowywała się jakoś... pewniej xdd - pomyślał, choć z drugiej strony błogosławił jej w duchu, że nie zbliża się nadto.

Jaina

- Kira.. - powtórzyła w duchu. Ostatnio nie miała okazji z nią pogadać. Spojrzała przenikliwym spojrzeniem na basiora - Ale już nie umiem jej wyczuć.. Dawniej potrafiłam, a teraz? - powiedziała jakby użalając się nad swoim ciężkim losem.

Inna

Łeb jej eksplodował bólem, zatoczyła się w lewo. Kiedy mogła wreszcie stanąć pewnie, w głowie miała pustkę.

- Lepiej Ci? Reszty nie wyciągniesz... Nie pozwolę Ci na to- powiedziała cicho, jej głos był wyjątkowo spokojny i opanowany. Mocny.
Teraz mogła się tylko bronić. Nie miała pomysłu na skuteczny atak... Nie na taki stan, w jakim była jej siostra.

Tenebrae

Zastrzygł uszami słysząc słowa Jainy. Uważnie obserwował pojedynek wader. Widok ten pochłonął go bez reszty. Trzymaj się, Inna. - mruknął w myślach sam do siebie.
- Co masz na myśli ? - zapytał Jainy, potrafił podzielić swą uwagę, słuchał więc także towarzyszącej mu wadery.

Jaina

- Jesteśmy przyjaciółkami. Nie wiem dokładnie, co się z nią stało. Myślę, że zawładł nią demon. - powiedziała ze smutkiem. Ujrzała wadery, które się pojedynkowały.

Inna

Szybko zadarła łeb w górę, zawyła. Chciała zagłuszyć myśli, ale i odwrócić o włos uwagę Kiry. W końcu ostatni raz wyła kiedy była dorastającą wilczycą.

Kyuubi · Gość

Kwiat który rosną niepozornie między drzewami, nagle rozkwitł. Wokół niego zzieleniała trawa. Widocznie Okami miała chęć znów zabarwić świat barwami chęci.

Że co? O.o
Inna
Pisz 9 bo ledwo się rozczytałam. xd
Kwiatek na widoku wyrósły. o,o :lol:
Nie wiesz kto to jest Okami Amaterasu? O.O <Totalny>

A co to ma do przebiegu gry? O.O
Bo jam Okami Amaterasu, i za mną rosną kwaitki. XD :lol: