Arena. Kira vs Inna.

Inna

-Witaj, Kiro- odezwała się cicho, nie zauważając u niej złości kierowanej do niej. Tęczowe oczy lustrowały siostrę... Widziała, że coś jest nie tak. Póki co, milczała. Nie chciała być w końcu masochistką... A Kira jak mało kto potrafiła ją ranić.

Kira

Dalej gapiła się w ziemię. Zachwiała się raz, może dwa razy, po czym stanęła na przeciw Innej.
- Mam Ci powiedzieć 'do widzenia'? - szepnęła powoli, jakby osobno wypowiadając każdy wyraz. Nie pozwoliła by kurtyna z grzywki odsłoniła to, czego nie chciała pokazać swojej siostrze. Uśmieszek stawał się coraz bardziej niezrównoważony, a którego Kira nie mogła opanować. To już skrajność.

Inna

- Zrobisz, co uważasz. Chciałabym się pożegnać. Nie chce się jednak rozstać w atmosferze ostatnich... lat?- szepnęła w odpowiedzi równie cicho. Wzrok opuściła w dół.

Kira

Kropla spłynęła wzdłuż pyska Kiry, padła na źdźbło, które w momencie spłonęło.
Zacisnęła mocno powieki, machając łbem w zaprzeczeniu.
- Nienawidzę Cię. - wykrztusiła, patrząc spod byka na siostrę. Te spojrzenie było tak pełne wyrzutu, że aż raziło.
- Po tym wszystkim... Po tym... - dmuchnęła w sierść, ukazując błyszczące, napełniające się kolejną łzą... Oko. Drugie spoglądało na waderę z jawną wściekłością.
- Zamierzasz tak po prostu odejść? Proszę, nie praw mi kazań, że Twój czas dobiegł końca, że nie masz co tutaj już robić. Jak myślisz, dlaczego wypiłam razem z Tobą tą przeklętą trutkę?! - postawa taka, jakby zaraz miała zabić każdą żywą istotę.

Inna

- Nie mam o tym pojęcia. Powiedz mi- powiedziała, podnosząc wzrok. Spojrzała na jej... łzy? To ją zaszokowało. Przecież to Kira powiedziała jej, że ona nie ma uczuć. Czyżby teraz w istocie to mogłyby być łzy?
Zamiast pogrążać się w rozmyślaniach, zrobiła krok w jej stronę.

Kira

- Nie zgrywaj głupiej. Dobrze wiesz, że nie potrafię... - machinalnie otarła łapą oczy, uciekając wzrokiem we wszystkich możliwych kierunkach.
- Nieważne. - ucięła. Na krok siostry odparła jedynie jeszcze pewniejszym bezruchem. To już chyba koniec? Oblicze Kiry wyglądało na całkowicie bezbarwne i mdłe. Tak samo się czuła.

Inna

- Kira... Nie wiem, co Ci powiedzieć. Jeśli powiem to, co chcę Ci powtórzyć, zareagujesz nie tak jakbym chciała. Wybuchniesz złością... Ale... - Inna podeszła do siostry powoli.
- Ale nawet walcząc z Tobą, nie mogłam się zdobyć na zranienie Cię. Mogłam Cię zabić, a uciekałam, znikałam. Kira, ja naprawdę Cię kocham, mimo wszystko. Wiedz o tym... Wiedziałaś cały czas. Tylko przyjmij to do świadomości.

Kira

Wybuchła, owszem... Ale nieopanowanym, pogardliwym śmiechem.
- Nie pogrywaj tak ze mną. Nie jesteś aż tak wszechmogąca, za jaką się uważasz. Pamiętam wiele sytuacji, od których Twoje życie zależało tylko i wyłącznie ode mnie. Nie wierzę, że po tylu latach nadal uważasz mnie za małą, bezbronną Kirę, którą można zgasić jednym słowem. Inna, to już minęło. - spojrzała jej prosto w oczy. Nienawidzi jej, nienawidzi, nienawidzi. Tak skrajne uczucie połączone z... Hm... Więzem krwi daje wręcz piorunujący efekt. Sama ona wyglądała niczym szaleniec z rozdwojeniem jaźni.
Pomyśleć, że kiedyś...
- Inna. Wyzywam Cię. Nie odmawiaj.

Inna

Inna odwróciła wzrok.
- Może masz rację... Tak, to odeszło. I ja odchodzę. Nic mnie tu nie trzyma, choć myślałam, że może Ty...
Potrząsnęła łbem. Oczy zaszkliły jej się, a potem zaczęła gasnąć. Tęczowy połysk sierści znikał, a cała sylwetka Innej... To było nie do opisania. Inna skuliła się w sobie wydając żałosny jęk, potem zacisnęła oczy. Kiedy je otworzyła, popatrzyła na Kirę przeźroczystymi oczyma. Z jej postawy wojownika nie zostało nic. Wyglądała dokładnie tak, jak wiele, wiele lat temu- mała, szara i zdziwiona otaczającym ją światem. Mała Inna, którą Kira tak kochała.
Potem znów zamknęła oczy, a łapy ugięły się pod nią. Tyle lat o tym nikomu nie mówiła. Nie mogła. A teraz odchodzi sama. Zaczęła niknąc w słonej mgle- dokładnie takiej samej, z jakiej tu przybyła.
Pożegnała się z wszystkimi. Pora, by skończyła być tą naj. Bo... Czy w ogóle taka była? Głupotą jest w to wierzyć. A jej życie to tylko iluzja. Chora pomyłka, której nie zrozumiał nikt.
- Kocham Cię, siostro.

Kira

- Nic... Taa... - powieki do połowy zakryły jej wciąż żarzące się ślepia.
Inna i Kira. Przeciwności. W gruncie rzeczy... Ta cała historia... Była smutna. Bardzo smutna. Grzywka ponownie zasłoniła jej całą kufę, malując obraz gorzkiego bezwyrazu. Cofnęła się o krok. Spuściła łeb, próbując zebrać jakiekolwiek myśli, których akurat w tej chwili zabrakło. Czuła się źle. Oddychała niemiarowo, chcąc zapanować nad tym przeszywającym bólem. O ile martwy cokolwiek odczuwa...
To wszystko, ta cała przygoda, od samego początku... Była tak toksyczna, że jej samej nie chciało się wierzyć. Że w ogóle brała w niej udział. Bywało lepiej, bywało gorzej... Ale zawsze z tą nutą złości, wyrzutów do całego świata. Miała ochotę to wszystko zakończyć, zniknąć, już się nie pojawiać. I tak by każdy zapomniał. Pozamiatane...
Potrząsnęła łbem, chcąc wrócić do tej cholernej rzeczywistości. Przez dłuższy czas panowało przeszywające milczenie.
- ...Przepraszam.

Inna

- Kira... Chcę być taka, jak na początku. Przepraszam Cię. Już dawno przestałam nad tym wszystkim panować- jęknęła, podczas gdy jej ciało przeszywało niesamowite cierpienie. W końcu nadchodziła dla niej kara.